Sportvliegtuigspotten

Dinsdag zevenentwintig februari, het is vandaag mooi weer en als ik om kwart voor vijf in mijn eennalaatste vergadering zit komt Inge vragen of ik mee ga zwemmen om zes uur. Mijn antwoord is dat ik dat waarschijnlijk niet haal omdat ik hierna nog een vergadering heb. Het is kwart voor zes, ik haal het. Onderweg pikken we Hans en Kim op en als we de boulevard oplopen staan Jean-Pierre en Esther al te wachten. Zoals gezegd is het mooi weer, het is een graad of zeven, weinig wind de zon is even achter de wolken gedoken maar komt er nu net onderuit wat ons op een mooi uitzicht trakteert. Door allerlei omstandigheden heb ik bijna twee weken niet gezwommen dus het is weer zo'n beetje als opnieuw beginnen. Het water voelt erg koud en ik beklaag me over wie dit bedacht heeft, de bedenker, Kim loop naast me het water in en antwoord dat het een opwelling was en de bedoeling erin te rennen en meteen weer eruit, het is gewoon uit de hand gelopen. En dan plots ben je erdoor en is alles weer vanouds, het valt reuze mee en de verbale onzin begint weer te stromen. Vandaag worden we afgeleid door een drone die recht boven ons stil blijft hangen en waarschijnlijk foto's aan het nemen is, iemand, wiens drieletterige naam ik niet zal noemen zwaait of maakt een gebaar naar de drone, Hans vraagt of ze nu haar middelvinger opsteekt, het wordt in alle toonaarden ontkent. Er volgen uiteraard woordspelingen: "ben je nu helemaal gedroned" en "opgedroned met je drone". De drone blijft ruim anderhalf uur (kan iets minder zijn) boven ons hangen, er wordt waarschijnlijk een hele film geschoten, tot hij op een gegeven moment wegvliegt richting een passerend schip. Dan komt het selfiemoment, het is even de vraag wat nu echt de selfie is want op de eerste selfie die Jean-Pierre maakt staan Hans en Jean-Pierre als enige met een gelukzalige glimlach te genieten van het feit dat ze ons hebben beetgenomen door een tweepersoonsselfie van een groep van zes te maken en op de tweede selfie staan we met z'n allen met een overenthousiaste Esther omdat ze toch nog op de selfie mag. Het water is acht graden maar na zes minuten wil de helft er al uit dus we gaan kopje onder, als we na ruim zeven minuten aan land komen zie ik dat acht minuten misschien ook te lang was geweest, mijn knieen, polsen en handpalmen zijn blauw, Esther heeft zelfs heel lokaal een blauwe plek, het kan zijn dat die er al zat maar ik denk dat ze in de blauwe golfstroom heeft gezeten. We drogen ons af en kleden onszelf aan, de selfie was in het water al genomen dus die kunnen we overslaan. Als ervaren Zwemburen zie je dat de efficientie eindelijk zijn intrede doet, selfie en zwemmen tegelijk, dat scheelt al snel weer een paar minuten. Mocht de selfie mislukt zijn dan kunnen we vast wel een frame uit de anderhalf uur durende droneopname krijgen. "Nu komt er wel een hele grote drone aan" zegt Jean-Pierre als we het strand af lopen, trouw reageren we door in de richting van het geluid te kijken en een sportvliegtuig te spotten.