Woordengenerator op max

Zondag tien maart, de zon van gisteren is verdwenen maar toch staan Anita, Evert-Jan, Inge, Marianne, Marie-Louise, Remona, Wieske en ik weer te popelen om het water in te gaan. De afspraak werd gisteren al ingeschoten door Marie-Louise, "Morgen gaan de Zeemeerminnen om elf uur, iedereen welkom". Evert-Jan die niet was aangemeld gaat als een soort van verstekeling mee. Als we op de boulevard nog staan te praten zegt Anita, laten we gaan lopen in plaats van hier blijven vergaderen. Marie-Louise en ik komen overeen wie de notulen maakt, die taak komt bij mij te liggen. Inge loopt voorop met Anita en het lijkt erop dat ze in Zeeuws Vlaanderen willen gaan uitkleden, gelukkig worden ze door Evert-Jan teruggefloten en houden we onze kleding droog. Onder verbale begeleiding van Marie-Louise kleden we ons uit maar ik houd mijn jas nog even aan want het tempo zit er nog niet zo hard in. Stiekem geniet ik er natuurlijk van dat ik vandaag alles behalve de laatste ben. Marie-Louise gaat los over vanalles en nog wat, Marianne vraagt "wat ben je onrustig?". Iedereen moet lachen en Marie-Louise praat onverstoord verder. Dan stappen we het koude water in, de zee is zo glad als een bergmeer, dus van de golven moeten we het niet hebben, het doorkomen zal toch echt op wilskracht moeten. Evert-Jan duikt vrijwel meteen onder dus heeft het ergste gehad ik loop gestaag door en de rest twijfelt nog even hoe lang ze zichzelf zullen kwellen door net niet helemaal door te gaan. Onder het rustige wateroppervlak is een behoorlijke stroming voelbaar en we krijgen het idee dat we steeds tegen het water moeten hangen om niet richting Antwerpen gesleept te worden. Na een minuut of vijf gaat Evert-Jan het water uit, snel door maar ook niet al te lang blijven hangen is zijn motto. Zelf ga ik na een minuut of zeven kopje onder en de rest ziet dat kennelijk als sein dat we het water gaan verlaten. Na acht minuten lopen we weer op het stand en hoor ik van Marianne dat ze een hekel heeft aan zand en zee, ik zeg dan ben je vandaag toch wel heel erg verdwaald, ze heeft het leren waarderen, zegt ze. Tijdens het aankleden gaat de woordengenerator van Marie-Louise weer aan en zo komt het dat de helft van de groep al aangekleed is als Marie-louise en de anderen, die echt aandachtig luisteren, zich nog half moeten afdrogen. De zeemeerminnen doen het rustig aan en pakken zo nog een kop koffie dus Evert-Jan, Inge, Wieske en ik lopen al richting huis. Tot de volgende!