Zongedroogd

Zaterdag twee maart, om vier uur hebben Esther, Inge, Janine, Jean-Pierre en ik afgesproken om een duik te nemen.

Vanmorgen was het prachtig weer maar dat is al een poosje omgeslagen in regen. We laten ons er niet door tegenhouden al heb ik op het strand sterk de neiging om gewoon in mijn warme zwemjas te blijven staan en van het uitzicht te genieten. De anderen zetten door dus ik zal moeten volgen en daarnaast is het grijze uitzicht ook niet echt een lust voor het oog.

Zoals gebruikelijk ben ik wat later bij het water, en terwijl de anderen een zelfkwellende trage gang naar het diepere water maken ren ik om ze in te halen het water in. Rennen is altijd de beste methode om door te komen bevestig ik voor mezelf en hoewel de rest nog steeds twijfelend voortbeweegt zijn ze het daar roerend mee eens. Rare wezens zijn mensen toch.

Niet veel later liggen we allemaal tot nek of schouders in het water. Esther loopt volgens Jean-Pierre als snel blauw aan van de kou, een soort van verticale streep ziet hij op haar gezicht. Ik vraag of dat niet is omdat ze net tegen een deur door is gelopen maar het verdwijnt al weer. Vast een van Jean-Pierre zijn methodes om al na twee minuten het water uit te kunnen, helaas als dat zo is dan kunnen we de poging als mislukt beschouwen.

Niemand loopt blauw aan maar na een minuut of zes zeven gaan we toch maar aanstalten maken om weer naar een warmere omgeving te komen. Iedereen gaat kopje onder, niemand heeft kennelijk een haarmasker en na precies acht minuten til ik mijn laatste teen uit het water.

Tijd voor een ouderwetse selfie op het droge en exact op dat moment breekt de zon weer door. Nog even en we komen zongedroogd en doorgewarmd thuis.