Windenergie is niet de oplossing

Zondag achtentwintig april, het is alweer een poosje geleden dat er (in ieder geval door mij) gezwommen is. Hans, Kim, Inge en ik spreken af om het er om half elf weer op te wagen. Koud is het niet echt, de zon laat nog op zich wachten en het strand ligt vol met kwallen. We kleden om bij de muur om onze kleding nog een beetje bij elkaar te kunnen houden, stappen naar het water en maken kennis met wat gestrande kwallen onderweg naar het lage water en vervolgens in het water met de laffe golfjes uit Breskens die steeds weer in je gezicht spetteren, een minder gunstige windrichting dus. Kim zegt "ik ga gewoon even goed onder water, dan zal het wel over zijn", ik versta "ik ga voorgoed onderwater" en reageer dat ik dat wel een erg heftige reactie vind op laffe golfjes uit Breskens, we moeten er hard om lachen en stellen ons zo voor dat Kim doei zegt en onderduikt, gelukkig was dat niet het plan. Kim duikt echter wel onder en het heeft totaal niet het gewenste effect, de golfjes blijken nu zelfs nog irritanter te zijn. We dobberen wat voort, en af en toe vraagt iemand naar de tijd en is het nog lang niet de beoogde acht minuten. Kim zegt na zeven minuten dat ze genoeg heeft van de golfjes en loopt eruit, ik roep "het is nog 1 minuut voor de acht", ze komt weer terug, precies een minuut later vraagt ze de tijd en als ik acht minuten heb doorgegeven loopt ze eruit, "het is bijna negen minuten, heel even nog" probeer ik maar nu heeft ook Inge zich voorgenomen het water uit te lopen en die kent me lang genoeg om hier niet in te trappen, Hans en ik blijven nog een minuutje met z'n tweeen achter en lopen met precies negen minuten op de klok het water uit en op het exacte moment dat de zon begint te schijnen. Tijdens het aankleden staan we uit de wind maar in de schaduw dus Hans en Inge slepen hun spullen mee de zon in, voor Kim en mij is het toch teveel gedoe, die zon is er zometeen ook nog wel, als we een selfie maken. De selfie doen we ditmaal achter glas met alleen Hans als fotograaf aan de andere kant. We drukken onze neuzen en handen tegen het glas, want we denken dat dat er grappig uitziet. Niet veel later fietsen we met de harde wind en zon in de rug naar huis, tijd voor een experiment of wind en zonneenergie echt werken, Hans en ik stoppen met trappen en even gaat het goed maar daarna vallen we stil. Toch weer iets bewezen, windenergie is niet de oplossing, in ieder geval niet voor fietsers.