P̶i̶e̶r̶ 7̶ Huisje 24

Wat doe je als je bijna anderhalve maand niet gezwommen hebt en steeds weer het excuus opwerpt dat het water te warm is, dan ga je twee keer achter elkaar als een soort van laffe poging tot compensatie. Op zaterdag was de duik om drie uur in de middag, iedereen opgedroogd van het feestje de dag ervoor, de duik beviel zo goed dat we meteen afspraken om het op zondag, een uurtje later op de dag, nog eens te proberen. Omdat het bloggen ook anderhalve maand geleden is moest ik er toch een beetje inkomen en dat gebeurde pas toen ik voor de tweede keer uit het water kwam.

Zaterdag drie uur, we hebben twee gastduikers, Jenifer en Rudi, speciaal voor deze duik uit Bonaire ingevlogen maar Jean-Pierre, Esther, Annebel (ook een soort gastduiker) Inge en ik zijn ook een beetje te gast want het is dit keer geen Pier 7 of Badstrand, het is Huisje 24 en Nollestrand.

Het water is inmiddels zestien en een halve graad, en daarmee nog steeds 10 graden kouder dan de zeetemperatuur in Kralendijk, Jenifer en vooral Rudi zijn dus niet zo heel enthousiast als ze het water inlopen, of juist niet inlopen. Jenifer probeert Rudi te overtuigen en na veel wikken en wegen onderneemt hij een poging erin te rennen, de poging wordt bij de knieen afgebroken en Rudi staat al snel weer op het strand, maar niet alleen. Annebel staat vertwijfeld naar de waterlijn te kijken, vlak langs de kant zit het vol met kleine kwalletjes en ze is vastberaden daar niet doorheen te gaan lopen, een poging haar ervan te overtuigen dat het tien meter verder gedaan is met de kwallen heeft geen enkel effect. Na vele aanmoedigingen, die Annebel niet in beweging hebben gekregen besluit ik haar te gaan halen en op mijn rug mee te nemen door het kwallenwater, maar voordat ze zich overgeeft moet ik wel beloven dat ik haar op de terugweg ook voor de kwallen behoed.

Uiteindelijk zijn we er allemaal want Rudi heeft nu een renpoging afgemaakt en is verrast dat het eigenlijk best lekker is, ook al is het dan maar zestien graden. Volledigheidshalve mag ook gezegd worden dat zowel Jenifer als ook Rudi door Inge aan de hand en met bemoedigend toespreken het water in geloodst zijn.

Met gemak houden we dit ruim een kwartier vol en na een dikke zestien minuten lopen we weer het strand op, de een minuut per graad is gehaald. Annebel heeft de terugweg zelfstandig afgelegd en dat had iets weg van een schrikachtig persoon in een spookhuis. Hessel kijkt lachend toe vanaf het bordes van het strandhuisje, zwemmen is aan hem niet besteed maar voor de gezelligheid meegaan, daar had hij geen enkel bezwaar tegen.

We drinken een likeurtje bij Jenifer en Rudi voor de deur en genieten met volle teugen van het zomerse weer, in onze euforie spreken we meteen af morgen weer te gaan zwemmen.

Op zondag zijn Annebel en Hessel er niet bij, Jenifer en Rudi zitten achter het huisje in de zon en uit de wind, het waait best hard en de wind is fris dus dit is de perfecte plek voor vandaag. We liggen naast elkaar tegen de duin in de zon en kunnen dit nog uren volhouden maar vier uur dringt zich aan en we willen het tij niet missen en het risco lopen in een maalstroom van kwallen terecht te komen. Vandaag, in de wetenschap dat het water echt niet zo koud is, zijn we er vrij snel door, in navolging van gisteren focussen we ons even op de lijnen in de lucht die (bewust of onbewust) door vliegtuigen worden getrokken. Gisteren hebben we het er al kort over gehad en nu raken we bijna in paniek door de Chemtrails zoals ze in een van de vele complottheorieen worden genoemd, ze dienen meerdere doelen: de bevolking dom houden, onvruchtbaarheid veroorzaken, bewolking vormen, ga zo maar door. Misschien zijn we heel dom maar we snappen niet waarom ze vliegtuigen zouden inzetten om mensen dom te maken. Eh wacht even, nu ik dit zo uittyp en de laatste zin teruglees zie ik het ook ineens.

In het water hebben we er in ieder geval in alle onwetendheid veel plezier in gehad, al helemaal nu we ons realiseren dat kwallen ook gewoon gekweekt worden om zwemmers het leven zuur te maken en die PFAS in het water alleen maar tot doel heeft dat die kwallen er lekker doorheen kunnen glijden. Zestien minuten al weer, tijd om kopje onder te gaan en het land weer op te zoeken. We kleden ons om achter het huisje waar ook een douche is. Mijn zwembroek heb ik uitgespoeld en ik sta in mijn badcape op de vlonder achter het huisje, waar Esther en Inge de doorgang naar mijn tas blokkeren, en zeg "ik zal het niet in de blog zetten maar ik maak niet vaak mee dat er twee naakte vrouwen in een pij tussen mij en mijn onderbroek instaan".

Ook vandaag hebben we weer een borrel en snacks, in het zonnetje genieten we na van de duik en fantaseren erover dat we een soort van malle complotheorie bedenken die viral gaat, onze hersenen kraken maar er komt niet veel goed materiaal uit. We proberen om van de week nog een keer af te spreken en dan komt er vast een goed verhaal naar boven.