Als ik terug kon in de tijd

Na een waar writersblock ga ik toch weer eens proberen dit om te vormen naar een writersblog, Best veel gezwommen deze maand, we begonnen goed maar zakten wel een beetje in, dus een samenvatting moet wel lukken. Het debacle met de Leeuwentrap waardoor we noodgedwongen bij BLVD het water in moesten is voorbij en we kunnen op zeven oktober gewoon weer via de Leeuwentrap bij Pier 7 uitkomen. Het is kwart voor zes en Annemie, Esther, Hans, Inge, Lars en ik zijn erbij. Het weer is goed en het water iets boven de vijftien graden, dat wordt dus een lange zit. We slaan ons er zonder moeite doorheen en houden het bijna 17 minuten vol. Van echte kou is geen sprake, toch begint Lars na een poosje wat warrig te praten en benoemt de smog-achtige lucht boven de Noordzee met een soort van samengtrokken woord dat ik helaas niet in mijn licht onderkoelde hersenen heb kunnen vastlegen.

Een dag later, op acht oktober is het animo een stuk minder groot en gaan Inge en ik samen het water in, de temperatuur is ongeveer hetzelfde en als we het strand oplopen zien we dat Marie-Louise en Edith al een duik hebben genomen, ze hebben een min of meer betrapte blik maar dat wordt al snel goed gemaakt als er thee en chips wordt aangeboden door Marie-Louise. De Zeemeerminnen zijn vandaag overigens een ware redding want ik ben in de haast mijn tas vergeten en heb dus geen handdoek bij me, gelukkig heeft Marie-Louise er nog een op reserve. Na zestieneneenhalve minuut staan we we met beide voeten, beter gezegd met alle vier de voeten op het strand. Bij het terugbrengen van de handdoek kan ik het chipsaanbod toch echt niet weerstaan.

De volgende duik is op elf oktober om half vier, deze duik is wel wat populairder want Annemie, Esther, Hans, Inge, Jean-Pierre, Kim, Regine en ik zijn erbij en niet te vergeten Cookie voor de security. In het water is het gezellig met zo'n groep en er wordt wat afgekletst, de onzinpraat wacht nog even op de echte kou maar daardoor is het niet minder leuk, we vergeten de tijd en gaan er pas na achttien minuten uit, dat moesten we hartje winter maar niet doen denk ik. 

Het weer is deze maand wel erg aangenaam dus ook op dertien oktober wordt er weer gezwommen door Esther, Inge, Jean-Pierre en ik, half vijf dit keer. Met veertieneneenhalve graad duiken we ineens naar beneden in water temperatuur, Inge en ik laten ons niet uit het water slaan en dobberen ruim zestien minuten rond.

Vijftien oktober weer een duik in water dat nog eens een halve graad in temperatuur gedaald is, het lijkt hard te gaan nu, misschien is dat de reden dat er niemand bij Inge en mij aansluit vandaag voor een plonsje van zestien minuten.

Over zestien gesproken, de volgende dag zijn we er weer, Hans, Inge en ik. Hans kan bijna niet lopen omdat hij twee jaar geleden een kist op zijn voet heeft gekregen, een blessure die nu en dan terugkomt en Hans er vandaag zelfs van overtuigd heeft zijn flipflops tijdelijk in te ruilen voor (naar eigen zeggen) lelijke sandalen.

We zien een kleine toename van het animo maar dat moet beter kunnen en dat lukt want op negentien oktober zijn Jean-Pierre, Esther, Lars, Inge en ik van de partij, het water is dan ook weer een halve graad in temperatuur gestegen en zit tegen de veertieneneenhalve graad. Ondanks deze "enorme" houden we het sechts veertieneneenhalve minuut vol want er drijft zoveel wier en rotzooi in het water dat het niet prettig is om tussen te vertoeven, kopje onder laten we dan ook achterwege.

De maand sluiten Jean-Pierre, Esther, Inge en ik af met nog twee duiken op twintig en tweeëntwintig oktober. De laatste duik vluchten we het water uit na dertien minuten, kennelijk heeft er niemand echt veel zin in koud water vandaag of is het koudwatervrees?

En dan vandaag, nieuwe maand nieuwe kansen, het is één november. Het water is nog steeds iets boven de veertien graden en de lucht rond de tien. Is dit dan echt het begin van het seizoen? Als Hans, Kim, Inge en ik de boulevard op komen lopen staan Lars en Annemie al te wachten. "Daar heb je Laerz and the Enemie" roep ik, deze grap blijft gelukkig zonder consequenties. De aanloop naar de duik begint vertrouwd met Kim die plots stil blijft staan op het punt waar ze wil om kleden en met geen mogelijkheid over te halen is om vijftig meter verder te lopen waar Lars een betoog houdt dat het daar ook goed is en het water waar je doorheen moet echt niet zo diep is dat je voeten nat worden. Het strand ligt bezaaid met kwallen, die waarschuwing had Esther al in de app gegooid, de werkelijkheid is hetzelfde als op de foto en met frisse tegenzin stappen we het water in en vinden ons omringd door kwallen. "Hier verder zit niets" zegt Kim en vol goede moed stappen we door maar een meter verder komt de correctie, "hier weer wel", we houden vol. Eenmaal wat dieper is er soms nog een kwal te bespeuren maar eigenlijk valt het best mee. We genieten van het nog relatief warme water en ook vandaag blijft de onzin nog achterwege, zelfs Lars bedenkt geen rare nieuwe worden en Hans, ach Hans is nog niet echt wakker. Na zo'n twaalf minuten hebben we het wel gezien, er zijn mensen met een strakke planning onder ons en die willen we niet overhoop halen door de laatste graden in minuten om te zetten. Eenmaal uit het water krijgt Inge nog een lesje kwallenleer van Annemie, kort samengevat: "Ze beginnen als een soort anemonen die hun bovenste rand bloem loslaten, die draait dan om en wordt een kwal. De kwal begint als poliep met zijn voetjes in de bodem van de zee." Zo klinkt het bijna als een schattig diertje. Als afsluiter begint Inge een lied te zingen dat niet door iedereen evengoed ontvangen wordt "Als ik terug kon in de tijd, dan wel met jou". Eigenlijk wordt het ontzettend goed ontvangen want je krijgt het niet meer uit je hoofd, zelfs Inge, die het geheel aangewakkerd heeft moet thuis meteen de radio aanzetten om onder deze kwelling uit te komen.