Eén been

Donderdag zestien januari, Inge is om ongeveer kwart over vijf klaar met werken en Hans heeft al gevraagd wie er wil zwemmen dus ook vandaag gaat het weer gebeuren. We gaan weer te voet door de omgeploegde Gerbrandystraat op weg richting Hans. Het is mistig en koud, amper vier graden. Bij het tweede stoplicht zie ik in de verte een silhouet, dat moet Hans zijn, ik zie nog iets bewegen en zeg tegen Inge, "Kim is er toch bij", "nee", zegt Inge, "die gaat vandaag niet". We naderen de silhouet en er begint kleurenbeeld te onstaan dus zie ik achter de paarse Teletubbiejas van Hans een randje roze, dat moet Kim zijn, als we dichterbij komen verstop ik me achter Inge maar buiten het feit dat andersom, Inge achter mij wat logischer was geweest ben ik toch al gespot. We lopen verder richting de boulevard (volgens sommigen te hard, ik zal verder geen namen noemen maar Hans en ik liepen vlot voorop). Op het strand probeer ik nog een uitvlucht te zoeken en vraag of we niet gewoon terug naar huis kunnen lopen, niemand die het door heeft. De jury is streng, er gaat gezwommen worden. Ik trek mijn eerste schoen uit op het moment dat Hans zegt "selfie", "oh handig, op één been" zeg ik. Inge begint te zingen "ik heb één been, bedankt voor je mening, ga er niets mee doen!", zo'n beetje het slechtste nummer dat in 2024 is opgenomen, door de combi Akwasi en Memphis Depay. Het nummer heeft echter één probleem (bedankt voor je mening), het gaat niet meer uit je hoofd. Oja, zwemmen, daar ging het over. Het zwemmen was een hele opgave. Het tij was een bepaald punt waarop je kennelijk een heel stuk vlak strand hebt dat onder water staat, dus we moesten een bizar eind lopen voordat het water ook maar boven de knie kwam. Inge ligt dubbel van het lachen en vraagt of we al in Breskens zijn. Als één van ons, door de kou, heel hard "God" roept en ik meteen opkijk wordt het onmiddelijk aangevuld met die telt niet, ik zeg "daar maak je het net beter mee, de opmerking 'God die telt niet" zal door veel mensen niet gewaardeerd worden. Inge zet weer in met "ik heb één been", "hou op", is mijn reactie waarop Inge in een typisch Inge-in-het-water-versnelde-spraak-nadenk-correctie-moment van verontwaardiging roept "jij bent ermee begonnen oh nee dat was ik". "Daar zwemt iets achter jou" zegt Hans tegen Inge, verschrikt kijkt ze achter zich om te ontdekken dat het een bosje klakkers is, die bijten niet. De gebruikelijke discussie of het moment van aftocht blazen breek ik af door abrubt kopje onder te gaan als ik zie dat we op vijf minuten zitten, we moeten immers ook nog zo'n twintig minuten door ondiep water naar de kant lopen. We staan weer op het droge en zijn bezig de warme kleren aan te trekken en ik zeg "dat ik wel wat warms kan gebruiken" waarop Hans zegt dat Kim thuis een warm bad klaar heeft staan, "springen we daar toch met z'n vieren in", "veel te klein", zegt kim, "dat zou wel een erg ongemakkelijke situatie opleveren". Jassen aan, schoenen aan en we beginnen weer aan de wandeling naar huis. Voor het huis van Hans en Kim proberen we een tijdstip voor vrijdag te prikken maar onze agenda's vullen elkaar mooi aan, er is zo snel geen moment te vinden waarop we allemaal kunnen. "Morgen rond negen uur" zegt Inge "nee dan heb ik een afspraak", ze kijkt me verontwaardigd aan "niet", "jawel dan moet ik naar de tandarts" daar gaat het laatste tijdslot.