Eind middag? Iemand?

Donderdag negen januari, de val is gezet als Kim in de Zwemburenapp een bericht plaatst "Eind middag? Iemand?". Annemie denkt sneller dan ik, ze kan niet is de reactie, ik doe een laf tijdsvoorstel kwart voor zes in de hoop dat iedereen dan al aan het eten is en ik kan zeggen "alleen ga ik niet", het mag niet baten, Hans en Kim reageren meteen bevestigend. Het is drie graden, de gevoelstemperatuur is een graad onder de nullijn, het is donker en het water zal wel ijskoud zijn, goed plan! We besluiten weer te voet te gaan dus lopen Inge en ik tegen half zes de deur uit en als een stel nomaden (in onze Teletubbiezwemjassen) door de zandbak die in onze straat aangelegd is waar vroeger stoep en fietspad waren, iets met nieuwe riolering en zo. Bij het tweede stoplicht zien we Hans en Kim al in de verte oversteken en niet veel later lopen we als vier nomaden door het park naar de boulevard. Het enthousiasme is bij niemand echt te vinden en Hans verdenkt mij ervan dat ik de hele Zwemburenapp heb afgezocht naar het minst courante tijdstip, "daar heb ik een hele tabel voor op basis van de afzeggingen" is mijn antwoord. Hoe dan ook vandaag werkte de tactiek niet en rest ons niets anders dan de koude te trotseren. Op het strand hebben we een hele lange, redelijk passieve, zoektocht naar de meest geschikte omkleedplek bij de huidige windrichting. We komen na vele minuten stille overpeinzing op de meest gebruikelijke plek pal naast de trap uit. Kim is haar slippers vergeten dus baalt dat ze op blote voeten naar het (lage) water moet lopen. De galante ridder Hans biedt aan dat ze samen doen met zijn paar slippers, ieder een slipper. "Als ik de andere slipper van Hans mag lenen, mag Kim er wel een van mij lenen" is mijn offer. Het al vast aan mij liggen maar iedereen staat al in badkleding als ik mijn rechterschoen (de eerste) uittrek, ik maak haast maar als ik mijn jas uittrek roept Kim "oh nee, ook nog een trui!", die is snel uit. Het water dat qua temperatuur vandaag rond de zes graden schommelt is ondanks de gure wind geen warm bad maar toch liggen we er niet veel later in. Na vorige keer is de gewenning er nog niet want niemand zegt iets, zelfs geen slappe zinloze gesprekken, iedereen is gefocust op de tijd, "hoe lang al?" is zo'n beetje het enige dat uitgesproken wordt, gevolgd door een tijd die niemand echt positief stemt. Toch moet ik zeggen als we de twee minuten gepasseerd zijn begint het allemaal vrij acceptabel te worden en is de haast om het water uit te rennen vervlogen. De gesprekken komen overigens nog steeds niet lekker op gang, misschien is het te donker. Na zes minuten belanden onze ijsklompvoetjes weer op het droge. We strompelen terug naar de omkleedplek waar ik in zwembroek sta te wachten op de selfie als blijkt dat Hans zich gewoon aan het aankleden is. Zijn verweer is "ik heb al een selfie genomen". Het wordt een Teletubbiezwemjassen-selfie. Na de selfie lopen we naar huis en bij het park voelen we het effect van de wandeling al, je warmt lekker door, ik denk dat we een nieuwe recovery-methode hebben gevonden.