Legoblokjes

Donderdag drieëntwintig januari, vanmorgen hadden we een zonmomentje maar nu Hans, Kim, Inge en ik naar de boulevard lopen is het maar droevig weer. Het is zes graden, het regent en de wind is net irritant genoeg om geen serieuze golven te maken.

Vanaf de boulevard zien we een paar serieus grote schepen voorbij schuiven, die golven missen we net. Kim krijgt het al koud als ze de zee ziet, het vooruitzicht op het koude water doet haar al rillen, terwijl ik het echt heel warm heb en me afvraag of dit wel ok is. Hans en Inge praten ongestoord verder over paarse oordoppen.

Iedereen staat al klaar als ik nog twijfel met mijn jas aan, "ok, ik ben er nu toch" denk ik bij mezelf, jas uit trui uit en op naar de zee.

In het begin zijn er wat golven maar het is tamelijk rustig, geen wilde waterpret vandaag.

De spraakzaamheid heeft ons een beetje verlaten, een paar opmerkingen over de golven maar ook die worden maar half afgemaakt. Inge zegt "die golven maken het wel lekker want", de stilte die volgt wordt door Kim afgebroken met "waarom?", er volgt een onsamenhangend antwoord.

Na een tijdje is Hans helemaal zen en zegt, "lekker hoor, straks thuis nog even op een legoblokjes gaan staan, heerlijk!". Zo komt het gesprek op de zogenaamde Sjamadriaan, een soort van fact-checker die als missie heeft, proberen verhalen te ontkrachten door er eigen stellingen tegenaan te gooien die op zichzelf door geen enkele fact-check komen.

Na vierenhalve minuut duiken we onder en lopen het water weer uit. Onderweg naar de spullen graven we onze slippers op die door de wind bijna onder het zand verdwenen zijn.

Aankleden en weer op huis aan, oh en vergeet de selfie niet waarvoor Hans ons nog een uur in de koude wind laat staan.