Nou nou, leuk? Dat zullen we nog wel zien!

"Nou nou, leuk? Dat zullen we nog wel zien" was mijn reactie op het enthouisaste "Super leuk!" van Hans in de Zwemburenapp. De eerste duik dit jaar, het is vijf januari dus de start is wat traag dit jaar. Het is ook nog eens een kletsnatte dag maar volgens Hans word je in het water ook nat, ook dat zullen we nog wel zien! Inge en ik besluiten te voet naar het strand te gaan, dan hoeven we tenminste niet in de regen te fietsen, die gedachtengang lijkt me verder volkomen logisch. Hans en Kim lopen ook mee dus de route bljft bijna hetzelfde. Al snel komen Inge en ik een voetganger tegen die ons tegemoet loopt maar op een erg vreemd punt besluit aan de andere kant van de straat te gaan lopen, wij concluderen dat deze vrouw toch wat vrees heeft voor onze (zoals Jean-Pierre het noemt) "gangsterlook" in de Teletubbie jassen. Als we Hans en Kim zien huppelen we elkaar tegemoet en delen nieuwjaarshugs uit, op dit moment heb ik er zeker begrip voor als mensen uit angst de weg oversteken. We vervolgen de weg naar de boulevard, koud is het niet, tien tot elf graden en zo dik als we ingepakt zijn mag je er nog wel tien bij optellen. Het is voor ons alle vier bijna een maand geleden dat we gezwommen hebben dus het zal nog wel zwaar kunnen worden. Op het strand laat ik mijn tas onder mijn jas vandaan vallen, een goocheltruc die helaas niemand ziet, ik zeg "helaas" omdat het echt een goede truc was, dit had mijn doorbraak kunnen zijn. Wanneer iedereen al in badkleding staat heb ik net mijn sokken en schoenen uit, dit wordt me niet in dank afgenomen, mijn excuus dat ik aan het goochelen was wordt niet geaccepteerd. Ik maak haast en al snel lopen we naar het water, de koude regen op onze huid maakt het nog niet echt comfortabel, het water zelf echter neemt wraak op onze afwezigheid van de afgelopen maand, met iets meer dan zes graden is het ijskoud. Het voelt alsof mijn enkels en voeten doorboord worden met ijspegels, al moet ik eerlijk bekennen niet precies te weten hoe dat voelt. De kou van het water wordt gelukkig collectief ervaren dus of massahysterie of toch ontwenning. Inge knijpt er na iets meer dan twee minuten tussenuit en haar voeten staan met drie minuten op het droge. Haar vertrek kondigde ze aan met "Ik ga d'r uit denk ik, ja, doei", waarbij de komma's geen adempauze en moment van overweging weergeven, nee, de hele zin werd staccato uitgesproken. Jaloers kijk ik haar na maar ik sla me er doorheen, tenminste voor een minuut en dan knijp ik er ook tussenuit. De verbazing is van de gezichten van Hans en Kim af te lezen (zelfs zonder bril). Eenmaal op het droge na zo'n vier minuten bedenk ik me en ren weer terug het water in, nog meer verbazing, "wat kom jij doen?" is de reactie. Vijf minuut en tweeentwintig seconden is mijn resultaat, op het strand stond de klok op pauze dus Hans en Kim komen wel aan de zeven vandaag. Eenmaal uit het water voelen we de bijna warme wind, de regen is opgehouden en haast is er ook niet. Op ons gemak lopen we naar de spullen waar Inge al in haar zwemcape, nog net niet met geföhnde haren, staat te poseren voor de selfie. We maken niet echt haast met aankleden want, droog en "warm" en lopen daarna gezamelijk naar huis, voor de deur van Hans en Kim doen we nog snel even een teletubbiezwemjashug, gewoon omdat het zo leuk is en dan gaan we ieder weer verder met onze dag.