Toch voor ons plezier

Dinsdag eenentwintig januari, Hans, Kim, Inge en ik gaan ondanks de enorme Sub-Zero van twee tiende graad een duik nemen, Hans overigens voor de tweede keer vandaag, die moet wel echt een hekel aan zichzelf hebben.

Het is donker dus de waterselfie zal er niet komen, het is toch het woord dat als bewijs van deze duik moet gelden.

Op zee is het zeer mistig en overal luiden scheepshoorns. "Zo!" zegt Kim, "er komt een enorm schip voorbij". We zien inderdaad een paar lichtjes heel ver uit elkaar en een paar heel hoog boven het water maar geen schip ertussen. We wachten even met een omkleedplek te kiezen want hier kan weleens nattigheid van komen en een natte Teletubbiezwemjas voor de terugweg naar huis is, zeker bij deze temperatuur, niet aan te bevelen. Het water wordt enorm ver teruggetrokken en we wachten geduldig op de vloedgolf die volgt,  we blijken precies aan de rand te staan. Voor de zekerheid een paar stappen terug want je hoort ze wel, maar je ziet de schepen niet aankomen dus bij een volgende vloedgolf zijn we geheid te laat.

De gewenning begint toe te slaan, want het doorkomen is geen enkel probleem, buiten het feit dat het erg ver lopen is voordat mijn knieën onder water gaan.

Als ik in het water de toeter van een schip nadoe krijg ik van Kim en Inge een vermaning om stil te zijn, zo komen we nooit tot rust. Dus ik hou mijn mond en juist op dat moment roept Inge heel hard "Jean-Pierre, ben je de ramen aan het zemen?!", "zeg, dan wil ik ook rust" is mijn reactie.

Er wordt niet veel meer gesproken, het is een soort therapeutische dagafsluiting geworden, laat de stress maar afdrijven.

Na zo'n vierenhalve minuut gaan we kopje onder want voor we aan de kant zijn zit die 5 minuten en zes seconden er wel op, inderdaad de klok zegt zes minuten als mijn voeten het koude "droge" zand raken.

Het aankleden duurt wat langer, koude voeten in combinatie met koude vingers maken het bijna onmogelijk sokken en schoenen aan te trekken, er wordt dan ook veel gezucht en gesteund, je zou bijna denken dat we het niet voor ons plezier doen.

De selfie op de boulevard moet over want op de eerste staat Kim met de ogen dicht en trekt ze een gezicht alsof ze net zes minuten in water van vijf graden heeft gelegen en zich vervolgens bij min nul-komma-twee moest afdrogen en aankleden.

Gelukkig lukt de tweede selfie en we waggelen voldaan naar huis, kennelijk doen we het toch voor ons plezier.