kggoewhoeghoewhoehoee

Vandaag, zeven februari, weer een lekker winterse dag, een graad of vijf met veel ijzige wind die als nul graden voelt, geen zon helaas maar wel water, geen regen maar oppervlaktewater en dat is precies waar ik vandaag een stukje over ga schrijven. Wat is namelijk het geval, Kim, Hans, Inge en ik gaan vandaag zwemmen in de zee. Ondanks dat de weerapps het over een gevoelstemperatuur hebben van nul graden heb ik het gevoel dat die nog veel lager ligt en ik ben niet de enige, alle vier ervaren we de kou. We duiken weg achter de glaswand van Pier 7, een beetje in de luwte uit de snijdende wind. Niet veel later lopen we in badkleding naar de zee en op het moment dat we de beschutting van het scherm verlaten is het bijna windstil, "het valt best mee zegt Hans", "ik had ook iets verwacht van kggoewhoeghoewhoehoee" antwoord Kim terwijl ze een wild gebaar maakt dat harde wind moet voorstellen, "wat had je verwacht?" vraag ik in de hoop dit nogmaals te mogen beleven en ja hoor "kggoewhoeghoewhoehoee" is het antwoord, met gebaar. Precies opdat moment, alsof de weergoden verzocht zijn steekt de ijskoude wind weer op en rennen we naar het water van vijf graden voor bescherming tegen deze kou. Het werkt, in het water voelt het beter dan erbuiten. We dippen iets meer dan vijf minuten en lopen terug naar het strand om daar vervolgens een gratis scrub sessie te mogen ontvangen van zand en wind. Tijdens het aankleden is Hans een beetje van het padje af en wil beginnen met het uitrekken van zijn zwembroek, in the open, pal voor de webcam van Pier 7. "Oh, verkeerde volgorde" zegt hij en duikt vervolgens eerst in zijn zwemcape. Inge reageert, "dan had ik zo naar je billen staan kijken, ik denk niet dat ik het er warm van had gekregen". Als we bijna allemaal aangekleed zijn heeft Inge nog een verrassing voor ons, een Gin-likeurtje om op te warmen. Zelf ben ik nog bezig met het aantrekken van sokken en schoenen en vooral het strikken van veters vraagt de nodige tijd met mijn ijskoude vingers. Inge wordt ongeduldig maar er is geen snelheidswinst te behalen. "Proost" roept Hans, "proost" roept de rest en we genieten van ons drankje dat we maar net in het glaasje kunnen houden met die koude vingers. "Zat er gin likeur in?" vraag ik als mijn glaasje op is, Hans die deze flauwe variant op een even flauwe grap met baard niet meteen doorheeft zegt "jawel Gin", als het kwartje valt begint hij te zingen "Ik heb er Gin in!". Tijd om te gaan, we klimmen de trap op en worden verrast door een nog sterkere wind op de boulevard die ons bijna terug de zee in blaast. We slaan ons erdoor en al snel lopen we in de luwte onderaan de Leeuwentrap. Als we bij het huis van Hans en Kim zijn aangekomen zegt Inge tegen Kim "we houden contact", het klinkt wat vreemd om te zeggen tegen iemand waarmee je dagelijks de zee in gaat dus ik zeg tegen Hans "we verbreken het contact" wat Hans dan weer vertaald naar "we verbreken het contract". Het zal wel goedkomen denk ik.