My first matje
Zondag twee februari, het weer is een feestje, nagenoeg geen wind, zon en een temperatuur van iets meer dan twee graden.
Klaar om te gaan zwemmen, Jip is erbij in ruil voor taart, goed geregeld maar wel koud vindt hij, de weg terug naar handdoek en warme kleding lokt maar hij blijft nog even. Hij moet trouwens ook nog op de selfie.
Net nadat Jip er wel als eerste uitgaat maakt ook Evert-Jan aanstalten om eruit te gaan, resoluut zegt hij "ik ga eruit", gaat kopje onder, loopt richting de kant, draait om, zegt "gaat er dan echt niemand mee" en besluit nog even te blijven, dat is wat Zwemburengroepsdruk met je doet.
De groep is groot, Annemie, Esther, Evert-Jan, Francine, Hans, Inge, Jean-Pierre, Jip, Kim, Marie-Louise, Remona en ik.
Op de boulevard word ik verrast door Annemie, ze heeft mijn (verlaat) verjaardagscadeau meegenomen, een bosje bloemen en een omkleedmatje met gras! Ik ben helemaal gelukkig en voel me spontaan jarig, voor de zesde keer vijftig, als ik goed geteld heb. Nu hoef ik niet meer jaloers naar die andere matjes te kijken, sterker nog, de jaloerse blikken zullen uitgaan naar mijn mat-de-luxe die de uitstraling heeft van een professionele golfbaan.
We zien in de verte een aantal mensen zwemmen en vinden daar iets van, Jean-Pierre durft zelf zo ver te gaan door op te merken dat die mensen van onze zee af moeten blijven. Ik zeg, "Zul je zien dat de watertemperatuur vandaag een aantal tienden van een graad hoger is door de warmte die ze hebben afgegeven". Wat blijkt later als ik de grafiek er op nasla, een piek van acht tiende graad om elf uur.
Op de omkleedplek trek ik een cirkel in het zand om het gebied af te bakenen waar ik me ga omkleden. De cirkel wordt meteen vijandig overgenomen door Jean-Pierre, Inge en Evert-Jan.
Ik spreid mijn matje er maar naast en begin me snel om te kleden want ik wil nog wel even in het gras van de zon genieten voordat we gaan zwemmen.
Na vijf minuten ga ik kopje onder en snel eruit want mijn matje wacht. Met gepaste haast loop ik terug naar mijn zonneweide, "het gras is groener onder mijn voeten". Het is het onderwerp van gesprek en op het moment dat ik mijn zandvrije voeten van mijn gazon til en in mijn sokken steek zegt Jean-Pierre "een matje is toch iets van de jaren tachtig", het deert me niet want hij staat op het koude zand.
Het opvouwen wil nog niet echt lukken, je kunt namelijk van deze groene oase ook nog eens een zeer handige strandtas maken, geen armoedige uitziende Action of Jumbo tas meer voor mij dus.
De tas toepassing zal nog even moeten wachten want voor ik het weet zit het gazon als een soort van Ninja Turtle schild op mijn rug, ideetje van Hans.
Reacties
Een reactie posten