Het verval

Vijfentwintig maart, het is lang geleden dat ik een voet in de zee heb gezet, achttien februari was de laatste keer, de watertemperatuur was toen bijna de helft van nu en ook de lucht was een stuk kouder. Vandaag is het weer zover, Francine, Inge, Kim en ik nemen tegen zes uur een duik in de mist. Terwijl we het strand oplopen zien we een groot schip opdoemen (mooie branche die scheepvaart) dus houden we wat afstand van het water met onze omkleedplek. Het zal wel meevallen met de vloedgolf maar een nat pak onderweg naar huis is niet aan te bevelen.

Inge wacht met het uittrekken van haar trui tot iedereen bijna klaar is en komt er daarna achter dat ze zelf nog veel meer tijd nodig heeft dus vandaag wachten we in ieder geval niet op mij.

Al snel merk ik dat mijn afwezigheid veel verval heeft veroorzaakt, allereerst het feit dat water van acht graden ongelooflijk veel pijn aan mijn enkels veroorzaakt, terwijl ik dat bij water van iets meer dan vier graden niet had. Ontwenning of niet, het went al weer snel en na een minuut zeg ik dat het helemaal niet koud is, "Harry moet eruit" roept Kim, "hij begint onzin uit te kramen". Er ligt een verborgen agenda onder dit statement, kennelijk willen zowel Kim als Inge er na vijf minuten uit gaan, Francine houdt zich wijselijk afzijdig want alles wat je zegt kan tegen je geblogd worden.

Kim maakt haar gezicht nat of doet een soort van poging daartoe, ze buigt voorover, precies in een golfdalletje waardoor haar gezicht het water niet raakt, ik vraag wat ze doet en het antwoord is dat het goed zou zijn om je gezicht nat te maken, "waarom", "geen idee".

"We blijven er acht minuten in", zeg ik, ze vinden me onnodig streng en proberen af te dingen, ik kan niet anders dan concluderen dat ze er de afgelopen maand de kantjes af gelopen hebben. "Jullie gingen zeker alleen tot je knieën in het water, en dat een seconde per graad", "waar was jij dan?" krijg ik terug. Er blijkt nog meer verzaakt te zijn en ook het uit het water lopen wordt inmiddels op twee minuten geschat. Twee hele minuten!

Na vijf minuten zegt Inge dat we er wel uit kunnen, "voordat we bij de kant zijn...", ik rek het nog wat en rond zeven minuten ga ik kopje onder, "alleen mijn gezicht is goed" zegt Kim, die vast weer lafjes naar een golfdalletje wil kijken. Vol verbazing roep ik uit "wat is er gebeurd", Kim voelt als enige de druk en gaat alsnog volledig onder water.

Na ruim acht minuten landen we op het strand, op zoek naar de slippers, ook daar heeft Kim kennelijk afscheid van genomen, wat ik op zich wel begrijp als je een maand lang slechts enkele seconden met je grote teen het water aantikte.

De selfie waren we bijna vergeten, gelukkig denkt Francine er nog aan en stelt ze met een meesterlijk gevoel voor timing voor de selfie te maken als iedereen de badkleding op kniehoogte heeft hangen, weliswaar bedekt met handdoek of zwemcape maar toch. We krijgen nog even de tijd om te fatsoeneren, dan snel aankleden capuchon op en naar huis. Kim en ik voeren nog een gesprek met als meest gebruikte woorden hè en wat omdat die cappuchons een uitstekende geluidsisolatie bieden, het erge is dat Francine het eerder door heeft dan Kim en ik zelf.

Dik een maand, dit heb ik achteraf toch wel gemist.