Sproetsjen

Dinsdag acht april, het is een dag die eruit ziet als hartje zomer maar de wind maakt het net wat kouder, ondanks de wind toch geen weer voor een teletubbiezwemjas, gewoon zonder jas is zelfs aan te bevelen. Voor de zekerheid hebben Inge en ik toch maar in jas meegenomen voor de terugweg. Rond kwart voor zes pikken we Kim op en op de Leeuwentrap treffen we Francine. Het is een klein clubje maar geen vrees, in het water zijn we omringd door kwallen, van klein tot iets groter maar nog geen formaat om het warm van te krijgen, dat kan trouwens ook niet want ondanks de recordmaand maart is het water nog net geen tien graden. Kim heeft slippers meegenomen en heeft vandaag als enige slippers aan als we naar het water lopen, dat is weleens precies andersom geweest, stilletjes schiet ze haar slippers nog geen tien meter van onze kleren vandaan uit, zo heeft het al helemaal geen toegevoegde waarde meer. We zijn er redelijk snel door al heeft Inge er zichtbaar moeite mee en mag ze van geluk spreken dat het selfiemoment niet nu maar straks op het droge is, want zoals ze nu kijkt wil niemend op de foto. "Eerst even mijn gezicht sproetsjen" zegt Kim, "wat?" is daarop mijn antwoord, "is dat een bepaalde techniek die ik niet ken", "ik heb besloten dat dit wel een passende benaming is" vult Kim aan. Terwijl ik dit aan het typen ben dacht ik toch even dat woord te moeten googlen met als risico dat mijn zoekhistory nu ineens vol komt te staan met slechte duitse porno maar het bleef erg beschaafd, de eerste van de (slechts) drie hits geeft de tekst "Ik heb een alleraardigste mevrouw die al neuriënd het rock 'n roll-leven van de tanden af staat te sproetsjen, dus aan haar lag het niet", het woord lijkt dus te bestaan en is in ieder geval al eens eerder gebruikt. "Ok, sproets jij je gezicht maar even". Francine begint wat rare geluiden te maken en het is duidelijk dat de kwalletjes ook haar bereikt hebben, ze zijn totaal onschuldig maar de aanvaringen blijven een onprettige ervaring. Dan volgt natuurlijk de discussie over de tijd maar aangezien we denken dat het acht graden is mogen we er twee minuten te vroeg uit en is de kou zo relatief dat de discussie snel verstomt. Dan maar door naar de volgende want Kim weigert kopje onder te gaan "net mijn haar gewassen", wat een excuus, van een beetje zeewater met PFAS gaat het echt niet minder goed zitten, als door een bliksemafleider gaat het verhaal spontaan over naar een anecdote over Hans die in Australie spontaan al zijn dreadlocks (in wording) kwijtraakte toen hij onder een waterval ging staan, ik ga dus als enige kopje onder. Na negen en een halve minuut tikken we het strand weer aan, niet slecht voor zwemburen die denken dat het water acht graden is en acceptabel dicht bij de bijna tien graden. Op het strand pikt Kim haar slippers op en doet de laatste twee stappen naar de omkleedplek, selfietijd, Kim klungelt en Inge die pas sinds twee weken de selfiebediening van haar telefoon echt gemasterd heeft neemt het over alsof ze Anton Corbijn is. Eenmaal op de boulevard neemt Francine nog een foto van een schip dat voorbij vaart en zegt, in haar eigen woorden, "mooie branche die scheepvaart", mijn reclameslogan begint terrein te winnen.