Ik kom vast in het blog

Zondag zestien november al weer, winter is coming. Elf uur, even voor hoog water en precies op het moment waarop, volgens de meting van Rijkswaterstaat, de water temperatuur heel even onder de twaalf graden zakt. We zijn met veel, de buitentemperatuur van negen graden heeft iedereen kennelijk een motivatie gegeven. Edith, Eric, Evert-Jan, Francine, Hans, Inge, Jean-Pierre, Marianne, Marie-Louise, Regine, Wieske en ik staan te popelen om erin te springen. Marie-Louise wordt aan twee kanten ondersteund door Edith en Marianne, we maken een hoop grappen, ik bedoel ondersteunende en aanmoedigende opmerkingen maar ze doet het toch maar met haar verse knie. "Gewoon erin rennen" roept iemand, "de fysio is er toch niet bij", roept Jean-Pierre, "ik zal er niets over in het blog schrijven" roep ik.

Eric die al een jaar zwembuur is heeft vandaag zijn eerste duik, het bevalt hem goed maar geeft aan als inwoner van Goes meer een verre zwembuur te zijn, ach beter een verre zwembuur dan een goed vriend of hoe ging dat gezegde ook alweer. Eric heeft ook een fotograaf aan de waterlijn gepositioneerd, met goed resultaat.

Inge begint een liedje te zingen "over de woeste baren, ver van over zee" verder komt ze niet, ik probeer ook een paar keer en vind ergens in een laatje in mijn hersenpan nog "kwam een schip gevaren, hij nam.... mee" daarna lopen we vast.

Er komt iemand van Zwemmen langs Walcheren naar ons toe en zegt "druk in het water vandaag, jullie staan hier gewoon met z'n allen", ik zeg "ja we wachten op laag water zodat we een strandwandeling kunnen maken". Hij zwemt zelf een uur zonder pak en geeft een onsamenhangende verklaring van hoe dat werkt, maar ja wat kun je verwachten als iemand een uur zonder pak in water van 12 graden gezwommen heeft, bij ons is de samenhang na vier minuten al verloren.

We vermoeden dat hij wel thermisch ondergoed onder zijn zwembroek heeft.

Na twaalf minuten zegt Jean-Pierre ik ga eruit en duikt onder water, dus niet alleen de samenhang is weg, ook het richtingsgevoel. Als hij bovenkomt wijs ik naar het strand, "het is die kant op, niet naar beneden", "ik moet toch onderwater voordat ik eruit ga, dat is tegenwoordig ook een verplichting" is zijn antwoord.

Op het droge begint Marie-Louise een heel verhaal over de uitwerking van cacao op je Geestestoestand, Inge vindt het te zweverig klinken en zegt "niet echt mijn ding", "nou" zegt Marie-Louise "jullie geloven het vast niet maar ik kan heel goed mediteren, anderhalf uur aan een stuk", Inge komt niet meer bij en Marie-Louise geeft het op, ze gaat zich aankleden.

Na een poosje lopen we het strand af en we passeren Marie-Louise die nog aan het aankleden is, "jullie lachen me allemaal uit" en gunt ons allemaal een kapotte knie, we zeggen dat dat niet het geval is maar dat we wel veel plezier hebben, dat van de knie neemt ze terug. Als ik haar bedank voor het weer meezwemmen zegt ze "ik kom vast in het blog".