Anonieme duik

Dinsdag negen december, Kim stuurt een appje of ik wil zwemmen, "Nee niet echt maar, hoe laat?". Het wordt half zeven, tenminste dan pik ik Kim op en lopen we naar de boulevard. Negen december, half zeven, donker dus. Op het strand rollen we beiden ons omkleedmatje uit en maken ons klaar voor de duik. Het is alweer afgaand water maar nog redelijk hoog en de temperatuur is 8.3 dus we zijn er zo weer uit. Een voorbijganger vraagt ons "jullie gaan toch niet zwemmen?", "jawel", "knap hoor, veel te koud voor mij", "voor ons ook zeg" ik. Het water kenmerkt zich door de bekende laffe golfjes uit Breskens, al voel je ze in het donker voordat je ze ziet. Het heeft toch wel iets rustigs zo in het donker dus we evalueren de dag, terwijl Kim ondertussen haar gezicht sproetsjt. Met z'n tweeen wordt er minder lachen, of dat moet nog komen. Na vijf minuten begint het gesprek over de tijd: K: Op hoe lang zitten we? H: Vijf minuten, vijf dertig. K: Oh dat is bijna acht. H: Vijf dertig naar boven afgerond is zes. K: Precies! H: Zes is even dus eigenlijk in bepaalde opzichten het zelfde als acht. K: Klopt! H: Dan kunnen we er eigenlijk al uit. K: En nu? H: Kwart over zeven. K: In minuten? H: Dus nog even, dan kopje onder en eruit. K: Uhm... H: Of zit je haar net in de krullen? K: Mijn haar zat vandaag erg goed maar uit solidariteit. H: Mooi, daar gaat tie, 1, 2, 3... K: [blup] [blup] [blup] H: [blup] [blup] [blup] K: Wooo! H: Acht minuten! Langzaam bewegen we ons weer uit het water en zijn onze kleren kwijt in het donker, gelukkig duurt het niet lang voordat we ze vinden. Beiden weer veilig op onze matjes, ik met, Kim zonder gras of heel kort gemaaid gras. "Neem je dan niet heel veel zand mee met dat gras", "Ja, het matje wordt ook steeds zwaarder". Als ik mijn schoenen aan wil doen zeg ik dat iemand daar een oplossing voor moet vinden, "halve sokken" zegt Kim "en dan je schoenen zo dat je er meteen in kunt stappen, kijk maar". Kim steekt haar voet in haar schoen en het lukt niet, "niet handig als er nog een sok in zit", ze vist de sok eruit en demonstreert dit onvoorstelbare gemak nogmaals, nu met meer succes. We lopen bijna het strand af zonder selfie te maken, "oh de selfie!" roep ik, "oja", ik pak mijn telefoon en probeer wat maar zie echt niets "oh mijn bril!" roep ik. Het serieuze is er inmiddels wel vanaf, we maken een selfie en liggen helemaal in een deuk om het resultaat, want, nou ja, oordeel zelf maar.