Mount Vlissingen

Na een dag werken, kwam ik vandaag om kwart voor zeven thuis, op de dag nog een beetje vrees dat er geen Zwemburen meer over waren rond die tijd maar gelukkig zag Kim een avondduik wel zitten, snel omkleden, spullen pakken fiets naar buiten en op weg. Ja voor Kim een teleurstelling die fiets want eerder had Inge geappt dat ik in de auto zat en Kim op kwam halen. Beiden klopten alleen de verwachting van het vervoer naar het strand was anders. Het is beslist niet ver maar natuurlijk wel heel relaxed als je niet op het strand hoeft om te kleden. Wie weet volgende keer.

Het strand zag er overigens weer totaal anders uit, met zwaar materieel was het zand alle kanten op verplaatst zonder dat het doel echt duidelijk was. Het resultaat is in ieder geval, dat Pier 7 nu meer een duinrestaurant is dan een strandtent. Onze vaste omkleedplek (met windbeschutting) is ook veranderd, er is nu een grote ruimte met een torenhoge wal van zand er omheen, een soort van strandkleedkamer.

Het was nog een uitdaging om tegen de wal los zand op te klimmen maar het is ons gelukt om bij de kalme zee van zeven graden te komen.

Eenmaal in het water is het relaxed en zonder al te veel inspanning, er zijn praktisch geen golven of we zien ze gewoon niet in het donker, zitten we al snel zonder het door te hebben op acht minuten en tien minuten als we het water uitlopen. Ik stel voor om voor Pier 7 langs te lopen zodat we de afdaling van nieuw aangelegde Mount Vlissingen kunnen vermijden, Kim vindt het een goed idee om in bikini en zwembroek om kwart over zeven op drieëntwintig februari voor een vol restaurant langs te lopen. We moeten ook erg lachen om wat die mensen binnen bedenken bij dit aanzicht, drenkelingen?

Tijdens het aankleden krijgen we nog complimenten van een stel dat in één van de hotelkamers verblijft, waarop Kim antwoord "op een bepaalde manier is het best lekker", ik merk op dat daar niet veel enthousiasme in doorklinkt maar ik zit ernaast, want ze vult snel aan dat het echt een kik geeft.