Voetstappen en broek weg

Maandag eenentwintig februari, als Hans en ik iets voor half tien op de fiets zitten merken we al dat de wind die Franklin gelaten heeft nog steeds rond waait. Als dit zo doorgaat zitten we voor het einde van de maand op Zacharias.
Thuis hadden we al via https://www.webcams-vlissingen.nl/pages/cameras/strand.php gekeken of er hoge golven waren, wat op de RWS site werd aangegeven maar op de webcam niet te zien is.
We zijn maar met twee vandaag en hebben ook geen fotograaf stand-by, maar dat heb ik afgevangen. Vlak voordat we naar het water lopen stuur ik een berichtje naar Inge die via de webcam een foto gaat maken, diezelfde webcam die ons een kalme zee liet zien.
Als we naar het water lopen zeg ik tegen Hans dat ze waarschijnlijk gewoon een oud filmpje laten zien want de golven zijn enorm. Er zitten golven bij van dik anderhalve meter en ze lijken soms van alle kanten te komen. Het goede nieuws is dat ze je met geweld naar het strand proberen te zwemmen. Het lijkt wel of de elementen zwemmen in februari willen ontmoedigen.
Als we na negen minuten het water verlaten zien we dat de wind ervoor gezorgd heeft dat onze voetstappen volledig verdwenen zijn.
Bij het afdrogen en aankleden komt Hans erachter dat zijn spijkerbroek ook verdwenen is. We kijken rond ons heen, ik controleer mijn tas (niet dat ik kleptomane neigingen heb maar je weet het nooit). "Gestolen?" Zegt Hans, waarop ik antwoord, "dat lijkt me sterk, weggewaaid misschien". Aangezien we omkleden in een geul tussen het anderhalve meter opgewaaide strand en het windscherm van Pier 7 is dat erg onwaarschijnlijk. We zoeken rond ons heen en dan zie ik de broek keurig over een hekje hangen en een hotelgast van Pier 7 door het raam kijken om te zien of we het zelfstandig op kunnen lossen. Toch weggewaaid dus en gered door een behulpzame vakantieganger.
En dan de foto, Inge heeft geappt dat we net buiten beeld zwommen, ze heeft ons dus alleen naar en van het water zien lopen.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

K-Kwal

Afbeelding
Zondag vijf november, de Zwemburen spreken af om half twaalf, de splintergroepering de Zeemeerminnen houden het eerst nog bij tien uur maar valt uiteen in nog meer splinters dus sluit deels bij ons aan. We hebben een respectabele groep bij elkaar Hans, Kim, Remona met dochter, Evert-Jan, Jean-Pierre, Inge, Janine, Simone, Emiel, Marie-Louise, Amanda, Wieske, Kasia, Esther en ik. Het water lonkt, er staat wat wind en er zijn leuke golven. Omkleden doen we bij de muur want de we willen niet uit het water komen en ontdekken dat de wind andere plannen had met onze kleren dan wij zelf. Jean-Pierre en Hans zijn ongeduldig en lopen al naar het water, gevolgd door Wieske en dan de rest. Dan blijkt dat de rest er nog niet is want ineens bedenkt iemand dat er nog een berg mensen hadden aangemeld, op dat moment komen Kasia en Amanda aanlopen, we wachten tot ze klaar zijn en degenen bij het water doen dat ook, die staan al lekker op temperatuur te komen in de volle wind. Het gaat gelukkig vrij sn
Meer lezen

Eerste lentedag

Afbeelding
Donderdag vijftien februari, om vier uur gaan we er weer voor. Het is voor mij door ziekte en carnaval twee weken geleden dat ik gezwommen heb. Voor de anderen, Hans, Kim en Marie-Louise is het een stuk korter geleden. Het is een zonnige dag die door het KNMI als de eerste lentedag bestempeld wordt. Op de fiets zeg ik tegen Inge dat ik best op slippers had kunnen gaan en als we Hans en Kim oppikken zie ik dat Hans die daad bij mijn woord voegt. Kim is in burger, geen rare Teletubbiejas dus totaal onherkenbaar als Zwembuur. We zien haar bijna over het hoofd. Na de gebruikelijke discussie over omkleedplek, kleden we ons uit en lopen we richting het water. Plots horen we een stem, het blijkt Remona te zijn die thuis op de bank zat, naar buiten keek en dacht, ik kan ook nog wel even gaan. Cameraman Hans is als eerste in het water en kiest als regisseur, cameraman en producer een strategische plek om de filmbeelden te schieten. We zullen hem een drijvende regisseursstoel geven voor zijn ver
Meer lezen

Flessenpost

Afbeelding
Zondag drie december, wat een opkomst zo om half elf. Anita, Emiel, Esther, Evert-Jan, Hans, Inge, Jean-Pierre, Marianne, Marie-Louise, Simone, Wieske en ik trotseren de koude wind, windkracht vijf bij twee graden , een voorspelde gevoelstemperatuur van min vijf graden. Ik heb me voorbereid, de ski sokken van gisteren waren een stap vooruit, vandaag voeg ik daar twee Doppers met warm water aan toe die tijdens het zwemmen mijn sokken en laarzen op temperatuur moeten houden. Hans laat op de fiets vol trots zijn nieuwe aanwinst zien, een temperatuurmeter, geschikt voor een aquarium dus goed genoeg om de zeewatertemperatuur te meten. Op het zeer winderige strand is een viswedstrijd bezig dus we moeten uitwijken naar een alternatieve plek. Hans rent al vrij snel in zijn zwembroek naar het water, terwijl de rest nog aan het uitkleden is, het blijkt dat hij alvast een metinkje gaat doen. Zeven komma èèn roept hij als hij terug komt, in zijn hand houdt hij een fles vast, "flessenpost"
Meer lezen