Stappentellers en hartslagmeters

Vrijdag veertien oktober, er komt mooi weer aan maar het is er nog niet. Het is iets voor drie als ik in de Zwemburenapp aankondig dat ik om vier uur ga zwemmen. Hans haakt meteen aan en Lars komt met een foto die duidelijk maakt dat hij aan het werk is, hij belooft nog wel een paar golfmakende schepen langs te sturen. Hans geeft aan dat hij hoopt dat we op de radar zichtbaar zijn. Om kwart over drie meldt Inge zich ook aan en Kim volgt maar staat nog wel bij de Aldi. Het doel van die laatste plaatsbepaling snap ik niet helemaal maar misschien is het voor het geval ze ook op de radar zichtbaar is. Om vier uur stappen we het strand op, zoals gezegd is het niet warm. Het water is 15,3 graden, een mooie temperatuur voor debuutduik van Inge, niet echt heel koud maar koud genoeg om moeite te hebben om door te komen. Na een poosje pakt ze door en dobberen we met z'n vieren in het water. Niet veel later breekt de zon ook door en we moeten alle vier bekennen dat het water niet heel koud is en de zon onze hoofden heerlijk verwarmt. We praten over vanalles, sporthorloges met stappentellers en hartslagmeters die je soms doen schrikken van een lage tot zeer lage hartslag, die van mij gaf ooit nul aan en ik had hem niet eens om! De tijd vliegt en voor we het weten zijn er dertien minuten verstreken en gaan we maar eens kopje onder en het water verlaten. Dan volgt de worsteling met aankleden, Inge is nog niet heel bedreven in het inpakken van een halfnat lijf en er qua kleding ook niet helemaal goed op voorbereid. Nu is het ook zo dat vrouwen en extra handicap hebben met een BH die wij mannen meestal niet aanhebben. Het grootste probleem is echter dat in een omgeving van vijftien graden of kouder wordt je niet helemaal droog tijdens het afdrogen en blijven je kleren dus op je stroeve huid hangen. We stellen Inge gerust met het feit dat het nu nog meevalt, in de winterkou wordt dit echt dramatisch, dan moet je ook je sokken en schoenen nog aantrekken. Daar gaan we iets op bedenken!