Wintertenen en ijsballen

Vrijdag achttien november, Esther, Hans, Inge, Jean-Pierre, Simone en ik hebben om tien over half twee afgesproken, een rare tijd waar ik om de een of andere reden al een paar uur mee worstel in mijn planning. Inge en ik komen bij het stoplicht Simone al tegen en pikken Hans onderweg op, hij wordt vergezeld door Jip en zijn vriendje, op de step dus we fietsen vandaag wat langzamer naar het strand .

Op het strand is het behoorlijk koud in de miezerende regen, snel naar het "warme" water.

De hoge golven van gisteren hebben plaatsgemaakt door de vervelende golfjes die steeds in je gezicht omslaan.

We dobberen wat rond en praten over het effect van de kou op je lichaam. Na een poosje als je lichaam kennelijk wat gewend is aan het water, is de kou weg, dat is na zo'n twee tot vier minuten. Lars vertelde ooit dat als het gemakkelijk wordt dan ben je waarschijnlijk onderkoeld. Esther vraagt of je daar ook een soort van stoned van wordt, we denken van wel en plots worden we geheel relaxed en zien allerlei kleuren, mooie schepen, stromende bergbeken en nog veel erger.

Ik voeg eraantoe, "als het zwemmen verslavend is, dan kun je mij vergelijken met een heroinejunk die bang is voor naalden, ik zie er namelijk toch wel vaak tegenop om te gaan zwemmen".

Als we onszelf even later staan af te drogen, gaat het gesprek over Jip en zijn vriendje die met zandballen aan het gooien zijn, Hans zegt "van de winter sneeuwballen", "als het maar geen ijsballen zijn van de winter" zegt Inge, ik reageer met "die heb ik nu al".

Jean-Pierre reageert teleurgesteld met de opmerking dat hij dacht dat dit een net gezelschap was, ik vertel hem dat hij beter had kunnen weten, we kennen elkaar al een paar dagen". Als Inge zegt dat zei en ik, Jean-Pierre al zo'n dertig jaar kennen hoor ik bij Simone een zucht van verlichting, ze zegt its in de trant van "als ik het over dingen van vroeger heb voel ik me altijd zo oud, die dertig jaar maakt dat toch wat anders".