Fietsen zonder trappen

Woensdag één februari, Hans en ik gaan om elf uur zwemmen, want dan is er volgens Hans zon. Als ik om tien voor elf op de fiets stap verdwijnt de zon net achter de wolken en er blijkt een stevige wind te staan. Ik zag een beetje tegen het zwemmen op maar met deze wind moet het een feestje zijn, dat denkt Hans ook als hij vijf (of eigenlijk negen) minuten later met me meefietst naar de Leeuwentrap. Als we de Leeuwentrap opklimmen worden we er bijna weer afgeblazen, we zijn in gesprek maar dat wordt even onderbroken terwijl we de bescherming van de trapleuning opzoeken. Op de boulevard moeten we ons echt scherp zetten, het waait enorm en die teletubbiejassen vangen veel wind. Omkleden achter het scherm van Pier 7 dan maar. Thuis heb ik last minute nog mijn oordoppen gepakt en als ik naar de zee kijk, blijkt dat een goed keuze te zijn geweest. We lopen naar en in het water, geen enkele moeite om door te komen, daar zorgt de branding wel voor. De zon is overigens ook weer achter de wolken vandaan gekomen dus dit komt goed. De golven zijn zo nu en dan flink maar vooral de stroming is heel sterk. Als je stil probeert te staan schuif je gewoon met je voeten over het zand doordat je meegetrokken wordt. Veel kletsen doen we niet want het is vooral jezelf staande houden, We willen er na vijf minuten uit gaan maar het worden er zes, zo zijn we bijna bij het volgende paalhoofd beland en dat is ook een mooi moment om het water te verlaten want een ontmoeting met zo'n houten, met pokken begroeide paal, is niet iets wat je zoekt en al helemaal niet als je er in een sterke stroming tegen aangeplakt wordt. We lopen terug om onze slippers op te halen, dan naar de kleren en poseren voor de selfie. Ondanks de bescherming van het glazen windscherm moet ik toch nog mijn best doen mijn tas niet weg te laten waaien op het moment dat de handdoek en dus het gewicht eruit is. Als we even later naar huis fietsen krijgen we nog een bonuszetje van de wind, echt veel trappen is er voor de terugweg niet bij.