Dagelijks de zee in

Dinsdag zevenentwintig februari, het is vandaag mooi weer en als ik om kwart voor vijf in mijn eennalaatste vergadering zit komt Inge vragen of ik mee ga zwemmen om zes uur. Mijn antwoord is dat ik dat waarschijnlijk niet haal omdat ik hierna nog een vergadering heb. Het is kwart voor zes, ik haal het. Onderweg pikken we Hans en Kim op en als we de boulevard oplopen staan Jean-Pierre en Esther al te wachten. Zoals gezegd is het mooi weer, het is een graad of zeven, weinig wind de zon is even achter de wolken gedoken maar komt er nu net onderuit wat ons op een mooi uitzicht trakteert. Door allerlei omstandigheden heb ik bijna twee weken niet gezwommen dus het is weer zo'n beetje als opnieuw beginnen. Het water voelt erg koud en ik beklaag me over wie dit bedacht heeft, de bedenker, Kim loop naast me het water in en antwoord dat het een opwelling was en de bedoeling erin te rennen en meteen weer eruit, het is gewoon uit de hand gelopen. En dan plots ben je erdoor en is alles weer van

Vrijdag zestien februari, wederom vier uur, ditmaal zijn Esther, Hans, Jean-Pierre, Inge, Kim en ik van de partij. Heerlijk zonnig weer, iedereen in opperbeste stemming, als er tijdens het uitkleden iemand een serieuze opmerking maakt zegt Inge dat we alleen maar onzin mogen uitkramen, nou... dat is gelukt. Hans is als eerste het water in en al snel door, waarop Inge zegt "rare sn ijboon", Kim herhaalt "rare sn ijboon?", "rare sn uiter dan" antwoord Inge. Esther concludeert dat er best veel rare woorden zijn die beginnen met sn . Sn ijboon, sn uiter, sn eu, sn eeuw.... het gaat maar door. Jean-Pierre vraagt "hoeveel centimeter is jouw sn ikkel gekrompen, Harry?", ik antwoord " ' s n ie veel meer, sn eu, sn ap er niets van". Hans zegt dat het tijd is voor een sn elfie. Als ik na vijf en een halve minuut het water uit wil blijkt dat te sn el te zijn. ' s n og zeker een minuut wordt er gezegd. Er volgt nog een verbale diarree aan s

Donderdag vijftien februari, om vier uur gaan we er weer voor. Het is voor mij door ziekte en carnaval twee weken geleden dat ik gezwommen heb. Voor de anderen, Hans, Kim en Marie-Louise is het een stuk korter geleden. Het is een zonnige dag die door het KNMI als de eerste lentedag bestempeld wordt. Op de fiets zeg ik tegen Inge dat ik best op slippers had kunnen gaan en als we Hans en Kim oppikken zie ik dat Hans die daad bij mijn woord voegt. Kim is in burger, geen rare Teletubbiejas dus totaal onherkenbaar als Zwembuur. We zien haar bijna over het hoofd. Na de gebruikelijke discussie over omkleedplek, kleden we ons uit en lopen we richting het water. Plots horen we een stem, het blijkt Remona te zijn die thuis op de bank zat, naar buiten keek en dacht, ik kan ook nog wel even gaan. Cameraman Hans is als eerste in het water en kiest als regisseur, cameraman en producer een strategische plek om de filmbeelden te schieten. We zullen hem een drijvende regisseursstoel geven voor zijn ver

Eén februari Bijna twee weken niet gezwommen, vandaag is het gelukkig weer zo ver. Gehinderd door werk, andere activiteiten en geveld door Corona en/of Griep kan ik er vandaag weer tegenaan. Om zes uur komt er weer een leuk clubje samen, Esther, Hans, Heleen, Inge, Janine, Jean-Pierre, Kim en ik lopen het strand op. We kunnen nog net genieten van een mooie ondergaande zon. Kim wacht geduldig tot de laatsten klaar zijn maar als Inge net iets voor mij klaar is met uitkleden loopt ze zonder enig overleg achter de rest aan richting het water, een verbijsterde Kim achterlatend. Als Kim er iets van zegt, is het antwoord "Harry doet er ook zo lang over" maar dat was niet het punt. De vrede blijft (nog even) bewaard en niet veel later liggen we met z'n allen in het water, onder toeziend ook van de GoPro van Hans. De kou zorgt ervoor dat Inge heel heel hard gaat praten, dit komt haar op een reprimande van Janine en Jean-Pierre te staan, ze mag niet meer hard praten, Toos de hond v