Overdressed en thee voor iedereen

Eén oktober zouden we het zwemseizoen weer opengooien, door werk, gebrek aan discipine en nog veel meer drogredenen is het toch pas vier oktober dat we de eerste duik nemen. Meteen al een obstakel, we kunnen volgens Inge niet met de Leeuwentrap want die is "helemaal" afgesloten, dus moeten we een ander trefpunt bedenken, het wordt de trap bij Blvd. Als Inge en ik thuis wegfietsen in de zon met een temperatuur van twaalf graden worden we best raar aangekeken in onze noordpoolbestendige zwemjassen met teenslippers eronder, en terecht. Twee stoplichten verder wachten we op Hans die bijna naakt in zijn zwemcape op de fiets zit en bij de trap treffen we Lars en Regine, geen spoor van Edith. Minitieus speurt Hans de app af om (tussen alle niet relevante berichten) te achterhalen of Edith voor vandaag of voor morgen heeft aangemeld. Uiteindelijk komt er een bericht van Edith "ik zit naast de vuilnisbak". De vuilnisbak blijkt een enorme afvalscheidingunit te zijn waar Edith niet naast maar achter verborgen zit en we vinden haar pas als ze gaat staan en haar hoofd plots boven de bak uitkomt.

Het is prachtig weer en iedereen is dan ook vol goede moed als we naar het water lopen, dat overigens zo glad als een spiegel is, en heel ver weg. Het water van 15,6 graden (volgens Lars 16,5, ik weet niet waar hij zijn informatie vandaan haalt)

is toch aanzienlijk kouder dan verwacht maar Hans moedigt ons aan, "het wordt nog minstens tien graden kouder", daar gaan we... De kou is een schijnbarierre want we dobberen bijna drieëntwintig minuten rond, dit is bijzonder goed te doen en smaakt naar meer. Als we een poos later weer op het droge staan voor de selfie in de zon, besluiten we dat we het op deze manier wel een hele winter vol gaan houden.

Lars is echter van mening dat we met drieëntwintig minuten wel een voldoende score hebben voor vrijstelling gedurende de winter. Als Hans zijn zwemcape weer omheeft deelt hij voor de beelddenkers even mede dat hij dit keer een onderbroek heeft meegenomen dus alles volledig kuis is. Een geslaagde aftrap smaakt naar meer dus op zaterdag wordt het geheel herhaald, in een iets andere samenstelling, Edith en Regine zijn er niet bij maar daar zijn Esther en Annemie dan weer voor in de plaats gekomen.

Hans zei vrijdagavond dat hij niet kon garanderen op tijd te zijn en was dan ook enkele minuten te laat maar ook vandaag weer met onderbroek. Lars vraagt nog of het dezelfde is als gisteren maar daar komt eigenlijk alleen maar een onzinnig antwoord op.

We parkeren de spullen gevaarlijk dicht bij het water, het is een uur vroeger dan gisteren en het water is nog verder weg dus nood breekt wet. Volgens Lars is het water al een graad kouder dan gisteren maar het blijkt achteraf toch enigszinds vergelijkbaar te zijn. Als we aan het dobberen zijn struint Cookie (de hond van Lars en Annemie) als een ware baywatcher blaffend langs de vloedlijn en benadert wandelaars op het strand voor hulp bij het redden van haar roedel. Er komt geen hulp dus ze staat op haar achterpoten in het water te kijken of ze nog kan afwachten of toch echt moet gaan ingrijpen. In de verte loopt een hond in de buurt van onze tassen en Cookie rent er als een wilde opaf om ook daar de nodige bescherming te bieden, we wanen ons veilig.

In het water maken we een selfie, de boei moet goed inbeeld dus de kortere mensen onder ons dreigen te verdrinken omdat we daarvoor zo diep mogelijk gaan staan (dichterbij de boei).

Esther schrikt want ze denkt in aanraking te komen met een kwal maar het blijkt de voet van Annemie te zijn.

Vandaag houden we het bescheiden en gaan er na achttien minuten uit, op naar de thee. Lars en Annemie hebben thee meegenomen, voor zichzelf en net op het moment dat iedereen jaloers hun kant opkijkt tovert Inge een thermosfles en bekers, voor iedereen, tevoorschijn, die thee, voor iedereen, is volgens de rest dan ook vele malen lekkerder dan de thee die Lars en Annemie, voor zichzelf, hebben meegenomen. De onderbroek van Hans zal ik verder buiten beschouwing laten, het lijkt me beter af te sluiten met nog een prachtige impressie van het mooie weer.