Gwdemwurgn

Zondag dertig maart, de klok is met een uur vooruit gesprongen en toch gaan we om elf uur zwemmen. Iets daarvoor staan Inge en ik bij Hans en Kim voor de deur, vanuit een raam op de eerste verdieping klinkt gwdemwurgn, het is Hans die zijn tanden aan het poetsen is en ons een ochtendgroet brengt. Hans is jarig, nog geen vijftig zoals Kim maar het zit er tegenaan. Even later lopen we met z'n vieren naar de boulevard, daar worden we opgewacht door Francine, Saskia en Madeleine, gezamelijk lopen we het strand op en ik strijk neer in een Duitse kuil.

Evert-Jan komt er ook aan en even later hoor ik achter me een spraakwaterval, Marie-Louise is ook aangesloten met Marianne. Evert-Jan helpt me uit mijn comfortabele positie en met z'n allen lopen we richting de zee.

Acht graden, no worries. Toch voelt het in het begin weer akelig koud aan mijn benen, Inge zegt dat ze dizzy wordt maar een ieder slaat zich erdoor, de zon helpt, het wordt comfortabel, we zijn zen, we blijven erin.

Saskia houdt het vier en een halve minuut vol, een beste prestatie voor een starter die dit totaal niet zag zitten.

Evert-Jan probeert de verblijftijd te verkorten door vast te houden aan de zes graden van enkele weken terug, de jury (wie zijn dat eigenlijk) is streng en we gaan voor acht minuten, na zeven en een halve minuut kopje onder en voor we eruit zijn is het dan toch weer acht minuten en dertig seconden.

Eenmaal op het droge volgt de selfie, het lijkt alsof Hans een selfie temperatuur van meer dan acht graden heeft want het duurt een eeuwigheid voordat we mogen poseren.

Dan is er thee, Inge heeft spicy-mango-gemberthee gezet en meegenomen. Evert-Jan doet ondertussen de Wim Hof dans, Kim sluit aan we worden vol enthousiasme aangekeken door een hond die niet meer mee naar huis wil.

De belangrijkste les vandaag was toch wel dat het gras bij mij groener was en mijn matje nog steeds niet gemaaid hoeft te worden.