Dagelijks de zee in

Negen november, Annemie, Evert-Jan, Hans, Inge, Kim, Lars, Regine en ik wagen het erop, heel de dag zonnig maar om half vijf is het bewolkt, het raakt ons niet. De zee, zo vlak als een spiegel kijkt ons uitdagend aan en we kunnen de verleiding niet weerstaan. Het is veilig want Jean-Pierre en Esther gingen ons om elf uur voor, ze hadden een afspraak met de ondergedoken zeehond. Langzaam schuifelen we het semi-koude water in, Lars kijkt alsof hij het heel prettig vind allemaal en als hij Evert-Jan een zwemduik ziet nemen is hij helemaal van de kaart. Alsof hij net de maand voorraad LSD van een doorgewinterde gebruiker heeft ingenomen zegt hij vol verwondering "oh, wow, zwemmen...". Regine en Kim besluiten echt eens stukje te gaan zwemmen en komen huppelend in het water terug, "dit kunnen we ook doen" roept Kim, Inge doet meteen mee de rest probeert zich af te sluiten voordat we er een vast ritueel bij hebben. Over vast ritueel gesproken, de selfie, het gaat prima, zo...

Acht november, om drie uur de zee in. Hans, Francine, Inge en ik gaan het erop wagen. Kim, moeder-zwembuur is er niet bij, die vond schilderen belangrijker dan gezellig in water van twaalf en een hele halve graad te stappen, vanaf nu dus Annie Schilder. Francine die vorige week in water van bijna veertig graden zwom op Malaga zal het zwaar krijgen, dan ook nog eens niemand die aan de kant haar sokken warm houdt. Goed we wagen het erop, een strandjutter met metaaldetector wenst ons veel succes, meer dan hij zelf had want na heel de dag strand-scannen staat de teller bij hem op 95 cent en dat zullen vast geen zeldzame munten uit de gouden eeuw zijn geweest. Het water is vlak als een spiegel, de lucht is grauw maar we laten ons niet tegenhouden. Ook in het water missen we vertier, geen Annemie die als een ware baywatch het water in rent, geen verwaande Toos die ons vanaf het strand aankijkt alsof we gek zijn en ook geen zeehonden. We vertellen Francine dat we toch wel heel vaak omringd zi...

Half elf, Inge en ik vertrekken van huis, pikken onderweg Hans en Kim op en treffen Marianne en Marie-Louise op het strand, Kort daarna verschijnen Jean-Pierre en Esther, Madeleine en Remona volgen hen praktisch op de voet. Annemie en Cookie verschijnen als laatste, wat logisch is gezien de enorme berg aan spullen die Annemie meesleept voor het omkleden, daarover later meer. Deze zondag, twee november konden we niet voorbij laten gaan zonder een duik, het weer is goed, het tij is goed en ons humeur nog beter. Marie-Louise zwemt nog niet mee, pas een halve nieuwe knie en herstellende, geen beste combi voor een duik. Ze komt ons dus gewoon aanmoedigen, haar knie was kennelijk versleten maar die stembanden, toch niet geheel ongebruikt, doen het zonder stil te vallen, het geeft een vertrouwd tintje aan deze zondagmorgen op het strand. We zijn compleet en maken ons klaar voor de duik, weinig golven en relatief kwalvrij water. Zonder de golven duurt het al gauw een minuut tot we er echt door...