Dagelijks de zee in

Zondag dertig oktober, we zwemmen vandaag met een grote groep, om half twaalf treffen (vlnr op de foto) Hans, Kim, ik, Esther, Jean-Pierre, Evert-Jan, Alle, Marijke, Inge, Jip, Loes, en Mare elkaar op de boulevard. Een gezellige grote groep, even denk ik dat we de club van Zwemmen langs Walcheren gaan overtreffen maar dat blijkt al snel grootheidswaanzin. Het is opkomend water maar nog erg laag, helaas drijft er ook veel rotzooi en een paar kwallen in het water. Kwallen zo groot dat meerdere mensen ze tegelijkertijd voelen ook al zijn ze meters uit elkaar. Mare wil net als Jip en Loes kopje onder en vraagt Alle of dat goed is, een aantal mensen roept spontaan "ja hoor dat is lekker" terwijl Alle het tegelijkertijd afraad, het ouderlijk gezag wint duidelijk want Mare houdt het hoofd boven water. De zee is glad als een spiegel en de we besluiten te gaan zwemmen, we zoeken een doel maar kunnen niet echt iets vinden. We zwemmen een stukje tegen de stroom in maar komen niet verder...

Zaterdag negenentwintig oktober. Nadat Kim op vrijdagavond aangaf on negen uur met een vriendin te gaan zwemmen hebben Inge en ik onder protest (vanwege het vroege tijdstip) ingestemd. Nu is het zover, Annemie (en Cookie), Inge, Jimke, Kim, Simone en ik lopen het strand op en ik moet zeggen, zo vroeg is het nu ook weer niet. Even later liggen we in het water terwijl Cookie op onze spullen past, ter voorkoming dat er andere honden tegenaan plassen. Dat laatste is de les van de dag, Jimke die in de Galderse meren zwemt zegt dat men daar in oktober van tassen op kratten overstapt omdat er vanaf dat moment honden het strand op mogen en die plassen tegen je tas aan. Ik denk dat alleen Brabantse honden dat doen, want wij hebben het nog niet meegemaakt. Het is overigens niet het enige dat we leren, Annemie vertelt ons over surforen, dat is een aandoening waarbij bot of kraakbeen in je oor verdikt door de kou, je gehoorgang smaller wordt en je slechter gaat horen. Simone en ik kijken verschrik...

Vrijdag achtentwintig oktober, voorlopig een van de laatste warme dagen dit jaar, al weet je natuurlijk nooit wat het veranderlijke weer voor ons in petto heeft. Om vier uur komen Alle, Hans, Inge, Jip, Kim, Lars, Loes en ik samen op de boulevard. Het is bijna hoog water dus ver hoeven we niet te lopen. We kleden ons uit en een paar minuten later dobberen we in het water. Vandaag geen drijvende mosselen, kwallen, zeehonden of haaien. Gewoon een redelijk vlakke zee met een lekker zonnetje erboven en af en toe wat golven van schepen. We kletsen weer over vanalles, van een man die met een kano gestrand was op een boei en die op het moment van redden een lichaamstemperatuur van 25 graden had, we houden dit dus nog wel even vol, tot blauwe vingers tijdens het hardlopen. Initieel is het best koud maar na ruim tien minuten zijn we al vergeten dat het oktober is. Toen we het strand op liepen zagen Danielle van Zwemmen langs Walcheren, die waren aan het omkleden, ze zwemmen een half uur dus dra...

Woensdag zesentwintig oktober, het is weer een zonnige dag. Als Inge iets voor één uur voorstelt om eind van de dag te gaan zwemmen, zijn we al snel met vier personen, Alle, Hans, Inge en ik. Het wordt kwart voor zes want ik als spelbreker heb een vergadering tot half zes, ik denk dat het Alle wel goed uitkomt want hij sluit snel na het tijdsvoorstel aan. Met z'n vieren fietsen we op onze badslippers naar het strand, twee in lange en twee in korte broek. Eind oktober wekt dit af en toe toch wat vreemde blikken op van mensen die in dikke winterjassen lopen, het is buiten negentien graden dus wat zouden we. Het strand is rustig maar als we even later in de zee dobberen zwemt toch ineens een man voorbij, we zagen hem niet aankomen dus vermoedelijk ergens in Renesse te water gegaan en onze kant op gezwommen. Vanaf de andere kant komt een niet aflatende stroom mosselen aangedreven, we vragen ons af waar dat nu weer door komt. Hele kleine schelpjes maar vooral heel veel. Volgens Hans is ...

Maandag vierentwintig oktober, als Inge en ik vanuit Den Haag naar huis rijden pakken we de kans om onderweg een duik te nemen met beide handen en een beetje terughoudendheid aan. Het is regenachtig weer dus we zoeken een moment tussen de buien door, de eerste poging is bij de Brouwersdam waar het zo'n beetje begint te regenen als we net stilstaan, tweede optie Neeltje Jans, ook te slecht. Derde optie langs de dijk bij Westkapelle, flinke golven maar we laten ons niet stoppen. We kleden ons om bij de auto en lopen de dijk af het korte strand op, snel over de schelpen om vervolgens alle kanten heen geslingerd te worden door de golven en weggevoerd (gelukkig parallel aan de vloedlijn) door de stroming. Inge heeft haar haar in een staartje gedaan om het droog te houden, dit blijkt al binnen tien seconden een onbereikbaar ideaal te zijn. Na zeven minuten kiest Inge voor vaste grond onder haar voeten en gaat het water uit, ik hou het nog een paar minuten vol en volg het voorbeeld drie m...

Vrijdag eenentwintig oktober, Hans, Inge en ik treffen elkaar om vijf voor half elf, vijf minuten later lopen we op het strand. De zon is nog niet doorgebroken en het waait hard, koud is het niet maar de wind maakt het onaangenaam, snel het water in. Het water zal zo rond de vijftien graden zijn, we zijn er snel door, hoe eerder uit de wind, hoe beter. Hans lijkt een nieuwe bevlieging te hebben, zeezwemmen, dus niet het laffe dobberen wat wij doen maar een half uur actief zwemmen. Ik word al moe bij de gedachte, en dan heb ik het nog niet over het aan en uittrekken van een wetsuit. "Ach" zegt Hans "dat hoort toch bij de hobby, als je gaat voetballen moet je je toch ook omkleden". Hij heeft een punt maar een wetsuit is toch anders dan een broekje shirt en kniekousen. We houden deze verhaallijn nog even vast. Inge zegt dat ze niet zo goed kan zwemmen, ik zeg dat ik het nog minder goed kan. "Dat kun je leren!" roept Hans, "YouTube! Even een filmpje kijke...

Woensdag negentien oktober, Inge en ik hmgaan met z'n tweeën zwemmen vandaag. Hans en Evert-Jan zijn eerder op de dag al geweest. Het is zes uur als we het strand oplopen, een andere plek dan anders, achter de eerste opgang noemt de Vlissinger het. Dit is dichter bij huis al compenseert het lage water de afstand in negatieve zin. Er staat veel wind maar golven zijn er niet. Het water voelt aardig koud aan maar is nog steeds 15.2 graden. Vandaag went het voor mij maar langzaam en pas na een minuut of vijf is de kou een beetje weg. Vandaag geen gesprekken over zonnepanelen, kleien of pottenbakken dus Inge vraagt zich hardop af waar deze blog zich op gaat richten. Geen nood, er dient zich altijd wel iets aan. En ja hoor als we na ruim tien minuten dobberen bij laagstaande zon het water verlaten trekken we onze nieuwe zwemponcho's aan. Daar hebben we een onderwerp te pakken. Inge is aangenaam verrast met het ruime comfort dat zo'n ding bied bij het aankleden, ik wat teleurgeste...