Dagelijks de zee in

Maandag dertig januari, het is prachtig weer maar als Evert-Jan in de ochtend vraagt wie er rond half vijf mee gaat zwemmen ga ik naarstig op zoek naar excuses. De hele dag tijdens het werken hebben mijn hersenen op de achtergrond smoes na smoes bedacht, geëvalueerd en afgewezen, zo stond ik dus om kwart over vier met lege handen en geen enkele geldige of geldig klinkende reden om af te haken. Snel omkleden dan maar, als ik Wouter vraag of hij meegaat probeert hij zich er ook uit te kletsen maar hij is net zo min als ik staat om zonder gewetensnood af te melden, hij gaat mee en tien minuten later staan we samen bij Hans voor de deur. Als we de Leeuwentrap op klimmen staat Evert-Jan ons bovenaan op te wachten. "Heb je het niet koud?" vraagt Hans "zo in een gewone jas maar Evert-Jan heeft het niet koud, helemaal gelukkig staat hij te shinen in zijn buitensloffen, een zeer waardige upgrade waar menig zwembuur jaloers op zal zijn, ik wel. Wouter die de jas van Inge aan heeft...

Zaterdag achtentwintig januari, als Inge in de groep het voorstel doet om half elf te gaan zwemmen is Hans de eerste die aansluit, gevolgd door Kim, dan Wieske en als en als laatste op de app Simone. Natuurlijk ben ik er ook bij en op het strand sluit gastzwemmer Pip ook nog aan. Pip zwom eerder al mee met de Dippers, de Badmutsen, de Zeezwemmers en de Zeemeerminnen en vandaag dus de Zwemburen. Er zijn een hoop vissers op het strand en Kim merkt op "leuk, dan ben je vroeg wakker en denkt, ik ga eens lekker dieren mishandelen vandaag". Niet veel later lopen we het water in, het water is 6.2 graden en er is geen golf te bekennen, het lijkt wel een meer. Kim gaat demonstratief in de buurt van de vissers zwemmen, "gezellig Kim!" roep ik, waarop Kim antwoordt "ik ben aan het demonstreren". Hans zijn interne klok is zwaar van slag want na drie minuten zegt hij "we zitten nu op vier", "drie" zeg ik, "ben je vrij vandaag", "nee i...

Vrijdag zevenentwintig januari. Het is twaalf uur scherp als we afspreken, het laatste tijdstip waarop Hans nog kon en het eerste tijdstip waarop Inge kon. Esther, Jean-Pierre, Kim en ik passen ons aan, zo flexibel. Het weer is prachtig, het is een graad of zes en de zon schijnt en de wind heeft het af laten weten, geen golven dus vandaag, je kunt natuurlijk ook niet alles hebben. Strak twaalf uur staan we op de boulevard, dat is nog eens timing. Esther en Jean-Pierre staan al te wachten (minder goede timing, maar die moesten vanwege een kapotte schuifdeur ook een andere route nemen). Als we het water inlopen is het toch wel koud maar we slaan ons erdoorheen. Als ik zeg dat het water toch wel erg koud is, antwoord Kim met een luide "tering!", waarop Esther heel bedaard antwoordt "in engere zin: iedere snel fataal verlopende vorm van longtuberculose". Wij proesten het uit en als ik zeg dat kan Kim toch sneller uitspreken, antwoordt Kim "een ziekte die niet meer ...

Woensdag vijfentwintig januari, Esther, Inge, Jean-Pierre en ik duiken iets na kwart voor zes in het water, het is buiten één graad en we hebben er geen van allen zin in. We moeten wel want eerder op de middag zijn Ans en Remona ook al geweest en op de selfie zien ze er dolgelukkig uit. Die selfie roept overigens wel veel vragen op want de afstand tussen de telefoon en de Zwemburen is langer dan de gemiddelde Zwemburenarm en het zou de linkerarm van Ans moeten zijn geweest want die is op de foto niet in beeld. Het is eigenlijk nog gekker, er zijn ook selfies dat ze beiden in het water zijn op een voor een voor iedere arm onoverbrugbare afstand voor tot de telefoon. Hans zal als vaste selfiefotograaf toch eens bij ze in de leer moeten. Het water is koud, op het moment van zwemmen 6.2 graden, maar veel aangenamer dan in de lucht van net boven nul staan, we zijn er dus snel in. We dobberen en proberen te redeneren hoelang we erin moeten blijven, een minuut per graad zou zes minuten beteke...

Maandag drieëntwintig januari: Na een leuk weekend zonder zwemmen hebben Inge en ik onze zinnen erop gezet om de schade meteen op maandag in te halen. Het is koud (3 graden) maar een belofte van zon aan het eind van de middag. Inge gooit een voorstel in de app, vijf uur zwemmen. Maandag is altijd rustig maar Hans sluit meteen en ook als enige aan. Vijf voor vijf pikken we Hans dus met de fiets op. Eerlijk gezegd heb ik er nog niet veel zin en op het strand zegt Annebel die niet mee gaat zwemmen maar de "selfie" zal maken vandaag, "ik wil ook wel gewoon zo een foto maken hoor, niemand die het verschil ziet". Het is verleidelijk maar ja we zijn er nu toch. Zonder al te veel haast liggen we er om tien over vijf in. Het water is 6.3 graden en we besluiten op voorhand dat een minuut per graad ruim voldoende is. Eerder vandaag zag ik een dip in de temperatuur waar hij naar vier graden zakte, mogen we dan ook vier minuten aanhouden? Inge heeft het moelijk om door te komen ...

Vrijdag twintig januari, het sneeuwt in grote delen van het land, in andere delen van het land regent het maar in Vlissingen schijnt om half twaalf de zon. Amanda, Hans, Inge, Kasia, Kim en ik zijn er klaar voor. Op het strand kleden we ons uit en rustig lopen we in de zon naar de zee. Er zijn redelijk wat golven en ik ren erin, de rest volgt gestaag. Kim, Inge, Hans en ik zoeken ons vertier in de golven terwijl Kasia en Amanda als zeemeerminnen in de branding liggen alsof het een heerlijke zomerdag is. Wat de zon al niet met je doet. De golven zijn niet extreem hoog maar vrijwel continue aanwezig, Hans geniet bij ieder omslaande golf opnieuw van het zoute water in zijn smoel. In de strijd met de golven zijn we behoorlijk afgedreven want als we na zes minuten uit het water komen moeten er een aantal een stuk teruglopen om hun slippers op te sporen. Ik niet want de luxe van slippers is me vandaag niet gegund, je kunt ook niet aan alles denken als je last minute besluit om toch mee te ga...

Dinsdag zeventien januari, de maandag hebben we overgeslagen, akelig stil was het op de zwemburenapp en akelig nat was het buiten, daar zit vast een verband tussen. Vandaag is het zonnig en koud. Esther, Evert-Jan, Hans, Inge, Jean-Pierre, Wieske en ik hebben kennelijk de hele dag het moment afgewacht dat de zon onder zou gaan want om half zes staat de duik gepland. Waarschijnlijk een onbewuste angst te verbranden, echt onbewust want ik heb niemand met zonnebrand gezien. Het is koud, net iets minder dan drie graden, het water zal warmer zijn maar niemand weet de temperatuur. De theorie van Jean-Pierre, niet van tevoren kijken anders durf je niet meer. Het uitkleden is een onaangenaam moment en vanaf het begin van uitkleden tot ver in het water wordt er luid en veelvuldig over de kou en de onzinnigheid van deze actie gemopperd, door iedereen behalve Esther, Evert-Jan, Hans, Inge, Jean-Pierre en Wieske. Op een gegeven moment roep ik boos, "Waar is Kim? De aanstichter van dit alles...