Dagelijks de zee in

Het is alweer dertig november en ook het weer doet mee met de aankomende winter. Hans stelt half vijf voor maar er komt geen aansluiting, Kim corrigeert het tijdstip met een "Change of plan" naar kwart over zes. Inge meldt zich (en mij) aan en Kim voegt nog toe "Dus nu kan iedere werkende Zwembuur aanhaken 🥳 tenzij je avonddienst hebt 🤪". De ontsnappingsroute is afgesloten, ik zal meemoeten, al voor het zwemklaarmaken van mijn outfit begin ik met klagen, Inge zegt op een gegeven moment "als je zo doorgaat laat ik je uit de groep verwijderen". Ik ga zo door en het gebeurt niet. Klagen mag toch wel als het buiten zo maar net boven nul is en het water net iets boven de negen graden. Op de fiets is het allemaal goed te doen met onze zwemjassen, Hans en Kim komen net naar buiten als we aan komen fietsen, de timing is in ieder geval scherp. Op het strand is het donker en koud, je merkt dat de stralingswarmte van de zon ontbreekt. We warmen iets op door gestegg

Achtentwintig november, de "dagelijkse duik" kwam wat langzaam op gang. Hans doet een voorstel en na wat heen en weer appen stelt Remona kwart of drie voor, Hans valt stil, Edith kan niet en Marie-Louise duikt zonder aankondiging drie kwartier eerder de zee in. Zelf krijg ik het last minute voor elkaar om wat tijd vrij te maken dus het wordt een duik met z'n tweëen. Het is koud, de buitentemperatuur is gezakt naar drie tot vier graden en het water is net onder de tien graden. Als ik Remona bovenaan de Leeuwentrap tref dan blijkt dat ze net als ik een beetje misleid was door het zonnige weer en nu de zon weg is een hele lichte vorm van spijt voelt. We lopen zo dicht mogelijk naar het water om zo kort mogelijk in de lucht van vier graden te verblijven en snel het warme water in kunnen. In het water zijn we in gesprek over de wereld van de psychiatrie en voor we het weten is het acht minuten, dus nog even aftellen, kopje onder en terug de koude buitenlucht in. Dat laatste va

Het is zondagochtend negentien november, de Zwemburen spreken af om half tien (midden in de nacht vind ik zelf). De opkomst is goed, Emiel, Heleen, Inge, Kim, Marie-Louise, Remona, Simone en ik. Eenmaal op de boulevard zien we dat Amanda en Martin ook nog aangemeld zijn en komt Evert-Jan als een soort van mystery guest aangelopen. Simone zoals gebruikelijk wat later en we zijn compleet. Omkleden in de schaduw bij de muur want er is veel wind en dan lopen we in de zon naar het water. Het water is leuk, wat golven, een beetje fris maar echt goed vol te houden. Wat we op dat moment niet weten maar later als verrassing in de app zien is dat Jean-Pierre vanuit zijn woonkamer een aantal hele mooie foto's van ons maakt. In het water hebben we na lange tijd weer discussie over de verblijfsduur. Volgens Evert-Jan moeten we een ander boek lezen en is een halve minuut ruim voldoende, Simone vindt dat er een uitdaging in moet zitten en tijdens de hele discussie zwemt Emiel rond alsof het een s

Het is vandaag vijftien november, het belooft een zonnige dag te worden. Hans, gooit al vroeg een voorstel voor elf uur in de groep, ik kan wel (om kwart voor elf) maar Inge wil eind van de dag. Eind van de dag kan ik weer niet, dus sluit mee bij Hans aan. Zo gebeurt het dat we om kwart voor elf, ik tussen de vergaderingen door en voorafgaand aan zijn werkdag, het strand op lopen. Er staat veel wind dus we zoeken de beschutting achter het windscherm van Pier 7 en niet veel later lopen we in zwembroek en teenslippers naar de zee. We parkeren de slippers op veilige afstand van het water want je weet nooit met wat voor schepen Lars voorbij komt varen. Het water voelt opmerkelijk koud en de golven zijn matig maar, de zon schijnt. We dobberen wat rond en praten over links en rechts populisme, het is tenslotte verkiezingstijd. Na een poosje doemen er twee enorme schepen op, ik kijk toch wat ongerust naar de slippers maar schat dat de vloedgolf ze niet haalt. Er komen wel wat golven maar het

Woensdag acht november, Jean-Pierre heeft ontdekt dat we afgelopen zondag door omroep Zeeland gespot zijn, een deel van de groep staat op de foto op Facebook. Hans reageert onder de post dat hij vandaag weer gaat, ik sluit aan, formeel gooien we het nog even in de Zwemburen maar werkverplichtingen weerhoudt de rest waarschijnlijk van aansluiten. De zon schijnt dus daar ligt het niet aan. Elf uur wordt het, ik pik Hans onderweg op en terwijl ik in mijn weinig subtiele zwemjas op het stoplicht sta te wachten stopt er een vrouw naast me die bijna van haar fiets valt als ze me ziet, dat was vast geen katzwijm vanwege mijn goede looks op dat moment. Het strand is verlaten en het waait hard dus we zoeken wat beschutting voor het omkleden en om te voorkomen dat we straks in zwembroek over het strand achter onze kleren aan moeten. Het water is twaalf graden volgens Hans dus we gaan steeds verder richting de serieuze temperaturen. In het water kletsen we wat over vakantie nemen, bitcoins en nat

Zondag vijf november, de Zwemburen spreken af om half twaalf, de splintergroepering de Zeemeerminnen houden het eerst nog bij tien uur maar valt uiteen in nog meer splinters dus sluit deels bij ons aan. We hebben een respectabele groep bij elkaar Hans, Kim, Remona met dochter, Evert-Jan, Jean-Pierre, Inge, Janine, Simone, Emiel, Marie-Louise, Amanda, Wieske, Kasia, Esther en ik. Het water lonkt, er staat wat wind en er zijn leuke golven. Omkleden doen we bij de muur want de we willen niet uit het water komen en ontdekken dat de wind andere plannen had met onze kleren dan wij zelf. Jean-Pierre en Hans zijn ongeduldig en lopen al naar het water, gevolgd door Wieske en dan de rest. Dan blijkt dat de rest er nog niet is want ineens bedenkt iemand dat er nog een berg mensen hadden aangemeld, op dat moment komen Kasia en Amanda aanlopen, we wachten tot ze klaar zijn en degenen bij het water doen dat ook, die staan al lekker op temperatuur te komen in de volle wind. Het gaat gelukkig vrij sn

Vrijdag 3 november, om half 5 trappen Inge, Jean-Pierre en ik het weekend af in een golfslagbad dat de Westerschelde heet. We komen aan op een zeer winderig strand met een zee die niet heel ruig is maar genoeg golfslag heeft voor kinderlijk vermaak. De grootste uitdaging van vandaag is onze spullen bij elkaar houden want hoewel het niet meer zo hard waait als gisteren is de wind nog steeds nadrukkelijk aanwezig. Het water nodigt uit en als we bij de vloedlijn aankomen ren ik meteen de golven in, Inge en Jean-Pierre volgen op een wat beheerster tempo. Niet veel later laten we ons als een speelbal meesleuren door de golven. In de verte vaart de Loodsboot zeer langzaam voorbij en we vragen ons af of Lars ons aan het bespieden is. We slaan ons door de golven heen en proberen onze zwembroeken op hun plaats te houden, Inge heeft er geen last van in haar badpak en Jean-Pierre oppert bretels voor de mannen. Jean-Pierre heeft overigens nog een tweede handicap, zijn bril moet ook nog enigzins op