Dagelijks de zee in

De allerlaatste duik van 2023, Hans, Kim en ik zijn erbij! Inge had last van zware oogleden dus koos last minute voor een powernap onder een warm dekbed in plaats van een duik in koud water. Hans en Kim staan al te wachten als ik aan kom fietsen en vragen of ik iemand vergeten ben, ik kijk geschrokken om me heen maar leg dan toch maar uit waar Inge is gebleven. Er is flink wat wind en in onze zoektocht naar een beschutte omkleedplek zien we dat Pier 7 dicht is, dat wordt achter het scherm dan. Kim staat vrij snel in bikini en ziet dat Hans en ik nog volledig aangekleed zijn, ze schiet snel haar jas aan. Tijdens het uitkleden begin ik over een Groningse band met de naam Pigmeat en Kim verstaat er niets van, ze antwoord "Pick me?", en nog wat varianten. Zo gebeurt het dat Kim nog comfortabel in haar warme jas staat de gokken wat ik probeer duidelijk te maken en Hans en ik ondertussen staan te verkleumen in onze zwembroek. Blijkbaar komt de naam Pigmeat niet door Kim haar veganf

Zaterdag dertig december. Het voorstel voor een duik kwam uit een verrassende hoek. Wouter is er vannacht door Hans ingeluisd. Op de vraag van Hans of Wouter mee ging zwemmen, antwoorde Wouter "als het niet te vroeg is", Hans pakte meteen door en zei "gooi maar een voorstel in de app". Wouter liep met open ogen in de val, stelde één uur in de middag voor en gaf daardoor een soort van commitment af. Kim stelde het tijdstip bij naar half twee, Inge sloot aan, en Hans ging stilzwijgend akkoord. Voor Wouter was de val dichtgeslagen, hij moest nu wel meegaan. Op de boulevard sloot ook Evert-Jan onaangekondigd als een soort verstekeling aan, die was vast nieuwsgierig hoe dit tot stand kwam. Op het strand mijden we de plek waar Kim een traumatische ervaring met een hondendrol had en lopen richting de zee. Hans en Inge zijn in gesprek en lopen bijna met kleren en al het water in, de rest gooit de tassen op een veiliger plek in het zand en we wachten op de reactie. Zonder ve

Negenentwintig december, het is vijf voor twee als we Hans en Kim oppikken voor hun huis. Inge heeft deze duik als verjaardagsduik voor mij gepland. Het eerste kado is in aantocht want de regen is gestopt en de zon breekt voorzichtig door. Op het strand krijg ik van Hans en Kim het volgende kado, een fles Jutter met bikinibabes erop. Dat komt goed! Of toch niet helemaal, of niet helemaal voor iedereen want op het moment dat Kim een waarschuwing aan Inge geeft dat er een enorme hondendrol op het strand ligt, vlak achter Inge, ontdekt ze dat ze zelf al in het andere deel van het pakket heeft gestaan. Gelukkig had Kim haar laarzen nog aan tijdens deze oncomfortabele ontmoeting met de enorm gearomeerde drol. De poep zit niet alleen tussen het profiel van haar laars maar is smeuïg langs de zijkanten opgestuwd. We gaan wat verder op staan en Kim worstelt nog even met haar laars die ze uiteindelijk maar gewoon tijdelijk begraaft, ik merk nog op dat ik deze techniek niet ken maar we gaan het r

Vierentwintig december, het is vier uur, eindelijk weer een duik. Het is een duik met uitdagingen, het is buiten elfeneenhalve graad - dat kunnen we aan, er is geen zon -ook geen ramp, het water is achteneenhalve graad - we hebben voor h̶e̶t̶e̶r̶e̶ koudere vuren gestaan, nee het is de wind. De wind waait er tierig op los met een kracht van acht op de schaal van Beaufort. Er waren vandaag zwemburen met gewoon goed werkende hersenen die afhaakten maar bij Esther, Inge, Janine, Jean-Pierre en mij komt het niet echt door hoe onnozel deze actie is, gelukkig maar want het is fantastisch! Inge en ik krijgen al een licht voorproefje van het element wind als we naar de Leeuwentrap fietsen, Janine klimt met ons mee naar boven, handen aan de leuning. Eenmaal boven moeten we door het tochtgat de boulevard op lopen. Jean-Pierre en Esther staan al te wachten en zien het schouwspel aan waar we ons hele gewicht in de strijd moeten gooien om met onze anti-aerodynamische jassen tegen de wind in te lopen

Maandag elf december, na een druk weekend en een volle werkdag is het dan eindelijk zover Hans, Inge, aspirant lid Regine en ik wagen het erop. Half acht slaat de klok als we elkaar op de boulevard treffen. Het is laag water dus een eind lopen over het strand maar dat levert voor ons geen enkel probleem op want Hans heeft heel trots een fietslampje vast waarmee hij het strand verlicht. Aan het eind van de dag had ik het behoorlijk koud dus totaal geen zin in een duik, ook al was het meer dan een week geleden. als ik echter het koude water voel geef ik me er snel aan over en het voelt weer vertrouwd koud. Inge zegt "mijn ellebogen worden zo koud" en ik antwoord "maar dat is dan ook het enige". We kletsen wat en de tijd vliegt voorbij, ik kijk op mijn horloge en zeg "zes minuten", iedereen is verbaasd, zo lang al. Ongeveer een minuut later kijk ik weer op mij horloge, "zes minuten" zeg ik zonder blikken of blozen. Zelf heb ik het niet in de gaten m

Zondag drie december, wat een opkomst zo om half elf. Anita, Emiel, Esther, Evert-Jan, Hans, Inge, Jean-Pierre, Marianne, Marie-Louise, Simone, Wieske en ik trotseren de koude wind, windkracht vijf bij twee graden , een voorspelde gevoelstemperatuur van min vijf graden. Ik heb me voorbereid, de ski sokken van gisteren waren een stap vooruit, vandaag voeg ik daar twee Doppers met warm water aan toe die tijdens het zwemmen mijn sokken en laarzen op temperatuur moeten houden. Hans laat op de fiets vol trots zijn nieuwe aanwinst zien, een temperatuurmeter, geschikt voor een aquarium dus goed genoeg om de zeewatertemperatuur te meten. Op het zeer winderige strand is een viswedstrijd bezig dus we moeten uitwijken naar een alternatieve plek. Hans rent al vrij snel in zijn zwembroek naar het water, terwijl de rest nog aan het uitkleden is, het blijkt dat hij alvast een metinkje gaat doen. Zeven komma èèn roept hij als hij terug komt, in zijn hand houdt hij een fles vast, "flessenpost"

Zaterdag twee december, er zijn weer twee shifts vandaag, Inge en ik zitten in de tweede samen met Esther, Jean-Pierre en Marie-Louise. Om vier uur gaat het gebeuren. Het is koud maar prachtig weer, amper twee graden maar met een lekker zonnetje, het water alweer een paar tiende kouder dan gisteren, het gaat vrij hard nu. De teenslippers zijn al eerder deze week verruild voor sokken en mijn werklaarzen, vandaag voeg ik daar extra dikke sokken aan toe. Op de fiets naar de boulevard hoor ik allerlei flessen rammelen, Inge heeft de drankkast geplunderd en blijkbaar verdeeld over onze tassen. De timing is bijna perfect, Marie-Louise zit al te wachten op de boulevard als we aankomen en tegelijkertijd komen Jean-Pierre en Esther van de andere kant aanlopen. Van Marie-Louise moeten we eerst een selfie nemen, het hele programma overhoop, na de selfie gaan we bijna verzonken in een Pavlov rechtstreeks naar huis. We lopen dicht naar het water, geen gevecht over de exacte plaats en Marie-Louise v

Het is èèn december en de buitentemperatuur is niet veel hoger. Het water is inmiddels afgekoeld naar 8,8 graden. Jean-Pierre en Esther hebben al drie weken niet gezwommen dus duiken even in het diepe, Lars heeft niet gezwommen maar is tijdens het surfen vast nog wel een paar keer te water gegaan, Inge en ik doen gewoon hetzelde als gisteren alleen nu bij daglicht. Jean-Pierre heeft een go-pro meegenomen dus let op je woorden. Een ondergaande zon was ons als lokkertje beloofd door Jean-Pierre maar toen we eenmaal in het water lagen bleken we te vroeg te zijn en er was ook bewolking in het westen dus hoewel de zon vandaag ongetwijfeld onder gaat, zien wij er helemaal niets van. Het water is koud en iedereen heeft andere "onderkoelings-" verschijnselen, prikkende armen, prikkende benen, dampende adem, ga maar door. Als een niet nader bij naam te noemen Zwembuur roept dat zijn eikel van de kou tegen zijn anus prikt, en niet buitenlangs moeten Esther, Inge, Jean-Pierre en Lars he