Dagelijks de zee in

Zondag vierentwintig maart, de maartse buien zijn bijna achter de rug maar vandaag om elf uur pikken Amanda, Evert-Jan, Hans, Inge, Kasia, Kim en ik de voordelen van een stevige wind nog snel mee. Af en toe breekt de zon door en het is droog dus wat kan een winter zwemmer nog meer wensen. De wind is heel koud dus de gang naar het water is wat vervelend maar de golven lonken. Het is geen rustige, kalme zee vandaag want de windrichting geeft ons geen laffe golfjes uit Breskens maar af en toe een heuse tsunami. Als kinderen zo blij duiken we erin, Hans vestigt het wereldrecord "aantal keer met èèn hand zwembroek optrekken tijdens een winter duik", hij heeft namelijk zijn andere hand nodig om de GoPro in bedwang te houden. Dat doet hij goed want hij maakt vandaag een mooie selfie en een leuke snelfie (een groepselfie die zo snel genomen wordt dat niet iedereen op tijd kan poseren). Eigenlijk zijn het ook geen selfies maar groupies. We spelen nog wat met de golven, of spelen de go

Donderdag eenentwintig maart, Om half zes vraagt Inge of ik mee ga zwemmen, "nee echt geen zin in" is mijn antwoord. Ze verlaat mijn kantoor maar de teleurstelling ontgaat me niet, ik roep haar na "doe toch maar" en zo gebeurt het dat ik om vijf over zes op de fiets zit, met koude voeten want ik heb slippers aan en het is onder de tien graden. Vijf minuten later pikken we Hans op en Janine zien we bij de Leeuwentrap. Het weer is vergeleken met gisteren alle behalve lenteachtig, geen zon tijdens de duik. Het is laag water dus we moeten ook nog eens heel ver lopen om in het koude water te stappen. De zee is zo vlak als een spiegel dus Hans en ik rennen erin om ons de ellende van langzaam doorkomen te besparen. Eenmaal in het water valt de kou natuurlijk weer mee maar is er iets anders om over te mopperen, er drijft namelijk veel plastic in het water. Waarschijnlijk een combinatie van tij en windstilte, ik zou het niet weten maar het is wel vervelend en confronterend o

Vrijdag vijftien maart, Esther, Hans, Inge, Jean-Pierre en ik hebben de planning om rond kwart over vier te water te gaan. Op de boulevard staan Jean-Pierre en Esther al te wachten met een enorme tas met spullen waarop twee kokers bekers liggen. Hans en ik vragen ons af of het zwemmen en picknicken wordt maar het blijkt gewoon een overdracht van materiaal te zijn voor een heel ander evenement dat pas met pasen plaatsvindt. Er staat een stevige wind dus we kleden ons om bij de muur, gelukkig hebben we wel zon, die is zojuist doorgebroken. Er zijn golven dus we zullen ons wel vermaken, het zijn dit keer, voor de verandering, serieuze golven uit Breskens. Op de een of andere manier hebben we ook ineens serieuze gesprekken in het water over bedrijven die Nederland willen verlaten of daarmee dreigen. Jean-Pierre fluit ons terug omdat het te serieus wordt naar zijn zin, dus passen we ons snel aan. Met ons hoofd in de zon trotseren we de hoge golven die ons zo nu en dan verrassen. Uiteraard m

Zondag tien maart, de zon van gisteren is verdwenen maar toch staan Anita, Evert-Jan, Inge, Marianne, Marie-Louise, Remona, Wieske en ik weer te popelen om het water in te gaan. De afspraak werd gisteren al ingeschoten door Marie-Louise, "Morgen gaan de Zeemeerminnen om elf uur, iedereen welkom". Evert-Jan die niet was aangemeld gaat als een soort van verstekeling mee. Als we op de boulevard nog staan te praten zegt Anita, laten we gaan lopen in plaats van hier blijven vergaderen. Marie-Louise en ik komen overeen wie de notulen maakt, die taak komt bij mij te liggen. Inge loopt voorop met Anita en het lijkt erop dat ze in Zeeuws Vlaanderen willen gaan uitkleden, gelukkig worden ze door Evert-Jan teruggefloten en houden we onze kleding droog. Onder verbale begeleiding van Marie-Louise kleden we ons uit maar ik houd mijn jas nog even aan want het tempo zit er nog niet zo hard in. Stiekem geniet ik er natuurlijk van dat ik vandaag alles behalve de laatste ben. Marie-Louise gaat

Het gebeurt ons allemaal weleens, je gaat ergens heen en je bent underdressed. Vandaag waren Inge en ik overdressed. Het is negen maart en we gaan om vier uur zwemmen, Jean-Pierre en Esther gaan mee. Hans en Kim misschien ook want ze zitten al bij Pier 7. Eenmaal op de boulevard aangekomen komen Hans en Kim met een flinke berg familleden al van het strand af, de natte haren verraden een duik, van de regen kan het niet zijn, al is de zon net verdwenen het was mooi weer vandaag. Zojuist hebben ze een duik gemaakt met de familie en gaan richting huis, op mijn verzoek blijft Hans nog even op het strand om vanaf de kant fotos van ons te maken. Niet veel later stappen we met z'n vieren het water in, de camera's op Inge en mij gericht, dat heeft vast met ons zwempak te maken, wie zal het zeggen? Ik niet want ik wilde het nog even onder de pet houden tot drieëntwintig april. Wat ik wel kan verklappen is dat we ontzettend veel lol hebben gehad en als ik later naar de foto's kijk er

Vrijdag acht maart, het weer is fantastisch dus als Inge voorstelt om rond half vijf te gaan zwemmen sluit ik meteen aan, Jean-Pierre en Esther gaan ook mee. De buitentemperatuur is 10 graden dus ik kan gewoon flip-flops aan. Er staat een pittig windje maar de zon houdt ons op temperatuur. Inge en ik zijn iets eerder en staan dus heel even op Jean-Pierre en Esther te wachten die in de verte al aan komen lopen. We staan naast twee vrouwen die op een bankje zitten en bijna angstig naar ons, in die rare jassen, kijken. Ik kan niet wachten tot Jean-Pierre en Esther er ook bij zijn en die twee vrouwen denken dat het een invasie van aliens is. Om dit aan te vullen zouden we eigenlijk een taaltje moeten ontwikkelen en op het moment dat we elkaar treffen een geanimeerd gesprek starten "onkywonka kiong", beantwoord met "kowokakak tiong" en weer als tegen reactie "pilonki kaka wiong". We lopen naar het water dat erg ver weg is, het is vandaag wel heel erg eb. Tijden

Zaterdag twee maart, om vier uur hebben Esther, Inge, Janine, Jean-Pierre en ik afgesproken om een duik te nemen. Vanmorgen was het prachtig weer maar dat is al een poosje omgeslagen in regen. We laten ons er niet door tegenhouden al heb ik op het strand sterk de neiging om gewoon in mijn warme zwemjas te blijven staan en van het uitzicht te genieten. De anderen zetten door dus ik zal moeten volgen en daarnaast is het grijze uitzicht ook niet echt een lust voor het oog. Zoals gebruikelijk ben ik wat later bij het water, en terwijl de anderen een zelfkwellende trage gang naar het diepere water maken ren ik om ze in te halen het water in. Rennen is altijd de beste methode om door te komen bevestig ik voor mezelf en hoewel de rest nog steeds twijfelend voortbeweegt zijn ze het daar roerend mee eens. Rare wezens zijn mensen toch. Niet veel later liggen we allemaal tot nek of schouders in het water. Esther loopt volgens Jean-Pierre als snel blauw aan van de kou, een soort van verticale stre