Dagelijks de zee in

Het is zondag dertig april, als we drie dagen geleden geen Koningsdag hadden gevierd was het nu vast Koninginnedag geweest, maar we hebben wel Koningsdag gevierd dus het is gewoon zondag vandaag, of beter een ZONdag. Om half twaalf staat het dobbermomentje gepland, Hans heeft het voorgesteld, Esther, Inge en Wieske haakten aan, ik kon niet achterblijven en Simone had een soort van morele verplicht want op de avond van Koningsnacht heeft ze aan Inge toegezegd dit weekend mee te gaan zwemmen. Als Inge, Wieske en ik Hans ophalen, komt Kim als eerste naar buiten, nog een (impliciete) aanmelding. Kim is net als ik in burger en Hans heeft ook geen teletubbiejas aan, Wieske ziet er ook heel normaal gekleed uit dus Inge voelt zich nu wat overdressed, een understatement, het is bijna vijftien graden. Op het zonovergoten strand wachten we nog even op Matthijs en Celine maar nadat Hans ze gebeld heeft blijken ze vandaag een langzame start te hebben, we gaan het er met ons zeven op wagen. Het is e

Zaterdag negenentwintig april, alle koningsdingen weer achter de rug, nog geen mooi weer om half elf maar een gunstig tij. Hans, Inge en ik gaan ervoor, Evert-Jan zwemt synchroon mee in 's-Gravenzande, de zeemeerminnen stiekem op een ander tijdstip en Janine, Esther en Jean-Pierre eind van de middag, op een zonovergoten strand. Onze spullen zetten we dicht bij het water want we zijn er van overtuigd dat geen boot een golf veroorzaakt die over het normaal droog blijvende stuk strand spoelt. Inge neemt wat meer risico en parkeert even later haar nieuwe slippers redelijk dicht bij het water. Niet veel later als we in het water ronddobberen komt er een schip voorbij die een sterk zuigende werking heeft en dus een aardige vloedgolf teweeg zal brengen. Angstvallig kijken we naar het strand, dat droogvalt en dan naar de vloedgolf die na het geven van de zee, gaat nemen van het strand. Inge ziet het al gebeuren, slippers één keer gedragen en meteen weggespoeld, we kunnen er niets meer aan

Het is dinsdag vijfentwintig maart en Hans heeft beloofd dat om kwart over vijf de zon schijnt, reden genoeg voor Hans, Inge, Lars, Kim en mij om een duik te nemen. Die zon is wat wispelturig en echt warm is het niet op het moment dat de zon achter de wolken duikt maar we doen het ermee. Eenmaal op het strand kunnen we natuurlijk helemaal niet meer terug. Het is bijna hoog water wat volgens de nog niet honderd procent gevalideerde theorie van Hans betekent dat er minder kwallen zijn. Als we het water in lopen blijkt ook vandaag de theorie weer een beetje steun te krijgen op de ene kwal na die Lars dan weer tegen het lijf loopt, soort zoekt soort zullen we maar zeggen. Het water is rustig met soms een veraderlijk hoge golf waarin we al onze stress en frustraties (als we die al hadden) laten wegspoelen. Het is toch weer een feestje vandaag. Voor Hans is het de eerste keer sinds een dag of tien, het is goed dat wij erbij zijn want hij was bijna vergeten hoe het moest en dan zou hij missc

Zaterdag tweeentwintig april, het is na wat schuifwerk half twaalf geworden. Annebel, Bea, Esther, Inge, Jean-Pierre, Remona, Wieske en ik zijn erbij. Het weer van gisteren is als sneeuw voor de zon verdwenen terwijl er niet eens zon is. De dreigende regen, buienradar was er vol van blijft nog even uit en als we op het natte zand richting het water lopen deelt Inge de taak van Kim aan Remona toe, "waar gaan we omkleden". Remona pakt de taak goed op en zegt na een paar stappen resoluut "hier" en de tassen ploffen in het zand. Niet veel later lopen we naar het water, Jean-Pierre rent voorop, die heeft er zin in, ik roep hem nog na dat het geen wedstrijd is maar hij is al vertrokken. Op het strand (het is laag water) vinden we al een voorbode van de kwallensoep die we gaan aantreffen en ja hoor, het water is, zeker aan de kant, goed voorzien van de weekdieren die we nooit als lid van de Zwemburen hebben gevraagd. We slaan ons erdoor en iets dieper valt het mee, als we

Vrijdag eenentwintig april, Inge, Kim en ik nemen een duik om vier uur. De Teletubbiejassen laten Inge en ik thuis want het is een zeer zonnige dag met weinig wind en een heerlijke temperatuur. Het is allesbehalve koud en als we op het strand onze slippers uitschieten en onze voeten in het warme zand laten landen is het zomergevoel compleet. Even neigen we ernaar om bij Pier 7 een biertje te halen en in plaats van zwemmen lekker op het strand te gaan liggen, maar nee, we hebben een missie. Niet veel later stappen we het water in, het water is met tieneneenhalve graad nog redelijk koud en drukt het zomergevoel even als we erin lopen. Eenmaal door en met de zon in het gezicht lacht het leven ons weer toe. De uitdaging is minimaal en terwijl we kletsend in het water dobberen tikken de minuten weg. Een groepje van drie die tegelijk met ons het strand opliepen en iets na ons het water in pgingen is het water alweer uit voordat wij doorhebben dat we de tien minuten al gepasseerd zijn. Kim is

Het is vrijdagavond veertien april om zeven uur dat de werkweek kan worden afgesloten met een long-dip. Esther, Inge, Jean-Pierre en ik staan te trappelen om het water in te gaan, hoe eerder erin, hoe eerder eruit en hoe eerder de vrijdagavond in de warmte van de huiskamer voortgezet kan worden. Zonder Kim lopen we stuurloos naar het water, tot Inge stop zegt en daarmee de omkleed plek vastlegt. Het is akelig dicht bij het opkomende water maar ach, het is vrijdagavond wat kan ons gebeuren. Niet veel later de stappen we het frisse water in, met een zeespiegel zo glad als een pasgestreken laken. Zoals gewoonlijk is de kou snel verdwenen en is van mijn voornemen om af te schalen naar één minuut per tien graden niets meer over. Jean-Pierre en Esther vertellen dat ze morgen de estafette marathon van Zeeuws Vlaanderen gaan lopen, als ik vraag of ze dan helemaal via Antwerpen moeten lopen komt geen sluitend antwoord, ik denk dat het een geheim is dat alleen aan de lopers wordt vrijgegeven. We

Donderdag dertien april, het begon wat grauw vanmorgen maar in de middag werd het prachtig weer met wat wind. Een goede motivatie voor Ans, Esther, Hans, Inge, Janine, Jean-Pierre, Kim, Marie-Louise en mij om te gaan zwemmen. Om zes uur, het begin van de avond staat de duik gepland. Het is nog steeds prachtig weer met een licht golvende zee dus dat moet een hoop plezier gaan opleveren. We moeten even wachten want Janine is zoals al aangegeven wat later en Marie-Louise heeft daar mooi gebruik van gemaakt om aan te kunnen haken. Jean-Pierre en ik lopen als eerste de trap af en blijven in afwachting van de plaatsbepaling staan. Kim die niets in de gaten heeft zegt "ik heb de tijd hoor", vervolgens lopen we maar een beetje stuurloos het strand op, dan opper ik dat we vanwege de wind beter bij de muur kunnen omkleden en Kim pakt meteen haar rol op, bij de muur wordt het. Vanaf de muur is het toch best een stukje lopen in je badkleding naar het water, de zon doet goed en Hans is aa

Maandag tien April, om iets na negen uur doet Kim het voorstel voor een duik rond twaalf of één uur. Janine sluit aan en stelt één uur voor, ik sluit ook aan en Hans en Inge voegen zich min of meer geruisloos aan het gezelschap toe. Tussen twaalf en één meldt Hans dat ze een kwartiertje later zijn, het blijkt een kostbaar kwartiertje te zijn want nu komen we in een regenbui terecht. Op de trap roept Kim "we gaan wel ergens achter staan", Hans en ik hebben het gehoord maar reageren niet direct waarop Kim vraagt of we het gehoord hebben. De plaatsaanwijzingsdrang van Kim wordt met de dag grimmiger al heeft ze wel gelijk dat wij gerust naar het water zouden lopen en alle aanwijzigingen compleet negeren. Vandaag niet, we kleden ons om achter het glazen windscherm van Pier 7, onder toeziend oog van een aantal gasten die warmpjes en droog binnen zitten te bedenken welke gek er nu gaat zwemmen, wij dus. Naar het water lopen is best vervelend zo in de regen maar dat is gelukkig allee

Zondag negen maart, het is een prachtige eerste paasdag. De zon schijnt, de kou is weg, een weerbeeld dat we wel even kunnen gebruiken. Inge staat te popelen om een duik te nemen en gooit een voorstel in de Zwemburenapp, half elf. Kim sluit vrijwel meteen aan en ik later ook. Simone moest nog eieren zoeken, Janine haalt het ook niet en Hans sluit onaangekondigd aan. Op de boulevard is de paasmarkt in volle gang en de bezoekers daarvan denken vast dat deze vier Teletubbies een soort entertainment zijn. Op het strand treffen we de Scheldezwemmers en Daniëlle steekt Inge en mij nog even een hart onder de riem, ze loopt vervolgens mee richting het water. Ik zeg nog tegen haar "je vergeet de rest van de groep", "ach die komen wel". Ondertussen zijn Inge en Kim (onze plaatsaanwijzer) zo diep in gesprek dat ze bijna gekleed het water in lopen, ik grijp in en Kim neemt haar taak weer op, "daar, zegt ze". We volgen gedwee en niet veel later stappen we het water in,

Dinsdag vier april, een dag die heel anders liep dan we verwacht en gehoopt hadden. Wat komen zou, kwam toch nog onverwacht snel. De moeder van Inge, mijn lieve schoonmoeder en nog lievere oma van Annebel, Merijn en Wouter is vandaag overleden. Uit alle kanten zijn we komen aanvliegen zodat het hele gezin en de kleinkinderen op tijd afscheid konden nemen zodat ze met een gerust hart de strijd die niet te winnen was op kon geven. Wat volgt is natuurlijk de eerste dag waarop de emoties je meenemen in hun achtbaan van ups en downs. En dan aan het einde van de middag, juist op het moment dat we richting huis willen vertrekken gooit Hans het voorstel voor een duik rond zeven uur in de Zwemburenapp, ik kijk Inge aan en "misschien wel goed", "ja" is het volmondige antwoord. Dus om kwart over zeven hobbelen Esther, Hans, Inge en ik in onze flitsende jassen het strand op. Inge vertelt het verhaal meteen aan Esther en Hans zodat we het er in het water even niet over hoeven te

Zondag twee april, zeven dagen heeft het moeten duren deze keer, hoewel, moeten.... Na een drukke week en gedemotiveerd door het sombere weer komen we vandaag uit onze schulp om op een zonovergoten zondagmiddag een duik te nemen. Het is vijf uur en Wieske, Kim, Jean-Pierre, Janine, Inge, Hans, Esther en ik staan te trappelen om het water in te gaan. Op het moment dat we het water inlopen roept Esther "tijd loopt!", "dat is wel erg laf, de tijd starten als je net tot je enkels het water in loopt" is het antwoord van Jean-Pierre, "inderdaad" zeg ik "de tijd moet starten als je tenen het water raken". Niet veel later liggen we er bijna allemaal in, alleen Inge en Wieske staan nog tot hun middel in het water moed te verzamelen, beiden hebben een Speedo badpak aan dus Hans zegt "jullie zijn niet echt Speedo". We genieten van het koude water met de zon in ons gezicht, tot het moment dat Esther opmerkt dat het water negen graden is. De realite