Dagelijks de zee in

Dinsdag zevenentwintig september, Hans en ik spreken af om kwart voor acht. Het was vandaag een mooie dag maar de temperatuur is gezakt naar dertien graden en het regent als ik op de fiets stap. Ik fiets in mijn zwembroek, T-shirt met fleecevest en flipflops naar Hans. Ik ben wat vroeg dus Hans staat nog niet klaar. Ik bel aan en stap als de deur open gaat snel.naar binnen om nog niet helemaal doorweekt te geraken. Hans loopt achterom met zijn fiets en ik maak een praatj met Kim. Ik zeg dat ze maar weer eens mee moet gaan zwemmen, Kim vindt het nog niet koud genoeg dus wacht nog even. Een minuut later fietsen Hans en ik door de koude regen, ik herhaal tegen Hans "nog niet koud genoeg". Aan zijn reactie merk ik dat we daar beiden anders over denken op dit moment. Op het strand zien we net drie zwemmers uit het water komen, in pak dus we kunnen niet vragen of het echt koud is. Als we het water instappen voelen we dat het wel aangenamer is dan de buitenlucht. We dobberen wat ron

Zondag vijfentwintig september, rond een uur of tien gooi ik in de groep dat ik om elf uur ga zwemmen. Meteen gevolgd door reacties en al snel hebben we een gezellig clubje bij elkaar. Om elf uur staan Alle, Annemie, Evert-Jan, Hans, Lars en ik op de boulevard, klaar om het strand op te lopen. Als we de trap aflopen zien we een tafel met thermoskannen staan, we gaan er meteen vanuit dat het voor ons is maar besluiten er nog niet meteen gebruik van de maken. Het is een zonnige regendag, mooi zonnig weer met tussendoor buien, nu is het droog en zonnig. Al snel dobberen we in het water, even verderop zien we in het water een grote groep die in tegenstelling tot ons niet dobbert maar zwemt. Het is de zwemgroep Zwemmen Langs Walcheren en met pijn in ons hart moeten we toegeven dat de koffie en thee waarschijnlijk van hen is. Na een poosje komt Daniëlle aangezwommen voor een praatje, ik zeg haar dat de koffie en thee op is, dat maakt haar niets uit als we maar koekjes hebben achtergelaten. W

Vrijdag drieëntwintig september, Annemie, Hans en ik spreken af om rond half elf te gaan zwemmen. Rond een uur of tien meldt Hans zich af want hij gaat het niet halen, even later staan we toch met z'n drieen op het strand echter is Lars erbij in plaats van Hans. Als ik aan Lars heb aangegeven dat Hans verhinderd is antwoord hij met de vraag of Hans misschien een spoedoptreden had. We lopen naar de de zee en kleden daar uit of om want hoewel Lars en ik al voorbereid zijn met onze zwembroeken moeten we nog even in de koude wind op Annemie wachten die haar badpak nog moet aantrekken. Als we richting de zee lopen komt er een loodsboot aanvaren. Lars, zelf loods, zegt "die heb ik geregeld om me eruit te vissen als het misgaat". Nog geen tien seconden later zien we in de verte een helicopter laag over het water vliegen en ik zeg tegen Lars dat ik zijn voorbereiding wel heel overdreven vind. De temperatuur van het water valt Lars een beetje tegen, ook Annemie is min of meer onaa

Donderdag tweeëntwintig september, Kim en ik spreken af om half negen, maar het kan ook nog Hans worden. Om half negen fietsen Hans en ik naar het strand. Gisteren is de herfst begonnen maar ondanks dat is het minder koud buiten dan een paar dagen geleden. Het strand is verlaten, het water laag en de zon onder. We dobberen in het rustige water en voeren onze beschouwingen over de algemene beschouwingen en concluderen dat er weinig logica of positiefs in te vinden is. We houden er maar over op en dobberen wat rond genietend van de rust. Totdat de rust plots verstoord wordt omdat ik ineens een schrikbeweging maak, uit reflex duikt Hans ook weg zonder te weten waarom. Er viel iets langs mijn gezicht, ik weet niet wat maar kan niet anders concluderen dan dat het een springend visje was. Ik leg het uit aan Hans die ook weer wat meer op zijn gemak ronddobbert. Na elf minuten gaan we eruit, even kopje onder en dat was het. Er liggen geen vissen op ons hoofd als we bovenkomen. We zoeken onze t

Maandag negentien september, Alle gooit een berichtje in de groep, "wie gaat er mee om kwart over zes?". Ik zat nog te twijfelen, zal ik gaan of niet maar nu kan ik er niet omheen, ik meld me aan en Ans sluit ook aan. Even later liggen we in het water, het was vanmorgen vrij koud maar half op de dag kwam de zon de hoek om en duwde er zo een paar gevoelsgraden bij. Daar genieten we nu dus van. Het strand geeft geen tekenen dat het nog zomer is, het is redelijk verlaten, Als we de zee inlopen is die weer merkbaar kouder dan de dag ervoor. De watertemperatuur is dan ook in een kleine week zo'n 2.5 graden gezakt hoewel het als weinig klinkt is 18.6 toch echt kouder dan 21 graden. We dobberen wat rond en het steeds terugkerende thema PFAS komt weer aan bod. Het heeft wat indruk gemaakt maar onze conclusie is toch wel dat het bizar is dat de instoom van PFAS in de Schelde echt belachelijk is en dat blijkbaar niemand er actief iets aan doet nog belachelijker. Een ander belangrij

Zondagmiddag 18 september, rond een uur of een spreken Hans, Simone en ik af bij Pier7. Vijf minuten eerder pik ik Hans op voor zijn huis, beiden zijn we al in zwembroek want ja, echt koud is het nog niet. Op de boulevard zijn we "net" iets eerder dan Simone die na vijf minuten hijgend aan komt lopen, die heeft alvast een workout op de Leeuwentrap gedaan om nog net een halve minuut op de vertraging in te lopen. Even later dobberen we in het water, er is flink wat stroming dus we drijven continue af richting Michieltje, dat laten we natuurlijk niet gebeuren dus het dobberen wordt afgewisseld met wandelen in het water (tegen het inkomende tij in). De golven van gisteren zijn verdwenen en het water lijkt weer wat kouder te zijn geworden, "winter is coming". We laten ons nog niet tegenhouden. In het water breekt plots de zon door, waardoor je meteen een warme straling op je hoofd en schouders voelt, ondanks dat het niet echt koud is, is dat wel heel erg prettig. We dobb

Zaterdag zeventien september, het wordt een soloduik vandaag. Na een middag spitten in de achtertuin om een rioleringsbuis onder boomwortels door te krijgen zag ik er uit als een doorgewinterde mijnwerker die overuren had gemaakt. Dit was voor mij een reden om ondanks de krappe tijd die ik had om te zwemmen, douchen, eten en vervolgens met Inge naar Middelburg te fietsen, het zwemmen zeker niet over te slaan. Het afspoelen in de zee voorkomt dan in ieder geval een doucheput vol zeeuwse klei. In korte broek met vies shirt en zwarte armen en benen fietste ik de boulevard op en kreeg toch wat vreemde blikken toen ik het strand opliep. Snel shirt en slippers uit en rennen naar de zee om me vervolgens in de wilde golven van overtollig klei te ontdoen. Er was flink wat wind en de golven waren hoog genoeg om surfers te verleiden ook eens op het badstrand de golven in te duiken, met succes. Na een minuut of tien hield ik het voor gezien en ging ik op huis aan, het begon toen net te regenen dus

Dinsdag dertien september, als Annebel, Hans en ik rond vijf uur het strand oplopen regent het zacht. Het is hoog water dus ver hoeven we niet te lopen. Hans heeft het in zijn hoofd nog steeds druk met energieopslag, ook vandaag een regelmatig terugkerend thema. Het water van bijna eenentwintig graden voelt koud ondanks de lagere buitentemperatuur. Snel duiken we erin. We dobberen wat rond en deinen mee op de stroming, eerst naar de ene kant, met het instromende tij mee maar als er een schip voorbij komt voelen we een zwaai van honderdtachtig graden en drijven we weer terug naar waar we vandaan komen. Ondanks dat we onze kleren redelijk ver van de vloedlijn hebben gelegd, zien we hoe de golf van het passerende schip toch bijna onze spullen opslokt. Annebel rend uit het water en redt onze spullen door ze wat verderop, en bij nader inzien nog wat verderop te leggen. We zijn haar dankbaar want de volgende golf lijkt iets verder te komen en een oplettende zwemmer, die net het water uit is

Het is maandag twaalf september, één van de laatste dagen met mooi weer als we de berichten kunnen vertrouwen. We zullen het wel zien. Annebel, Hans en ik spreken af om kwart voor vier en Jip en Loes komen ook mee. Het is zoals gezegd prachtig weer en op de fiets begint Hans over een oplossing voor het opslaan van energie. Overdag pomp je water naar je dak op zonne-energie en 's-nachts laat je het naar beneden lopen waar het een generator aandrijft om electriciteit op te wekken. Ik zeg "misschien is het qua rendement handiger om een betonblok op te hijsen en te laten zakken als je energie nodig hebt". Het wordt een terugkerend thema vandaag, die voel je aankomen. Het is hoog water dus we hoeven niet ver te lopen. Het water voelt koud omdat het buiten het water toch wel heel aangenaam is, we wagen het erop en zoals altijd valt het reuze mee, dat zal nog wel veranderen in de komende maanden. In het water begint Hans weer over de energieopslag en we bedenken de meest creatie

Zondag elf september, het weer is niet te vergelijken met vrijdag, het is zonnig en warm, gewoon nog volop zomer dus. Hans, Kim, Simone en ik spreken af om één uur en er zijn ook nog een berg kinderen in ons kielzog. Eenmaal in het water zegt Kim, ik moet wel een soort van doel hebben. Ik stel voor om naar de zwemboei te zwemmen, Kim stemt in, Hans en Simone blijven achter om op de kinderen te letten. Goed idee, blijkt later want hoewel het behoorlijk doozwemmen is, tegen de stroom in naar de eerste boei ben ik zo gek om voor te stellen ook (stroomopwaarts) naar de tweede boei te zwemmen, Kim stemt weer in. Deze uitdaging is wat groter omdat we al wat verder van de kant zijn is de stroming sterker en doen we er dus wat langer over. Onderweg zegt Kim, "ik zeg nooit nee op zo'n uitdaging". "Als ik dat had geweten had ik dit nooit voorgesteld maar het is nu te laat om me eruit te bluffen" is mijn antwoord. Hardop vraag ik me af wat er gebeurt als je dit ieder dag v

Vrijdag negen september, het weer is onstuimig vooral door de regen. Om één uur spreek ik met Hans af en Wouter gaat last minute ook mee. Als we buiten kijken zien we dat het flink regent dus dit vraagt om een andere aanpak. Wouter en ik stappen in zwembroek T-shirt en slippers op de fiets en voegen vlak voor vertrek nog een jas aan toe want het is best fris. We stappen op de fiets en voordat we bij het eerste stoplicht zijn hebben we beiden het gevoel dat we al zwemmen, totaal doorwerkt. Even verderop stapt Hans optimistisch in zwembroek, slippers en T-shirt op de fiets, het maakt niet uit op het strand zijn we allemaal doorweekt, met of zonder jas. We gooien onze natte kleren en tassen met droge handdoeken onder de uitkijkpost van de strandwacht en lopen naar het water. Het water voelt warm in deze heftige regenbui. In het water is het prachtig met de grotere druppels die op het water spatten. Met gemak houden we dit tien minuten vol want het alternatief is de koude regen in.  Als we

Dinsdag zes september, we hebben de smaak weer te pakken. Alle, Hans en ik spreken om half zeven af. Ik ben net klaar met werken en kan zo mooi alles van me afspoelen voordat ik aan tafel ga. Het heeft al wat geregend en er komt nog meer maar ik gok dat we er weer tussendoor glippen. Over de watertemperatuur hoeven we het niet te hebben maar we doen het toch, we gokken zo tussen de twintig en eenentwintig graden. Het blijkt (achteraf) eenentwintighalf te zijn. Dat was dus de uitdaging niet, het tij, laag water dus we moeten een enorm eind lopen voordat we bij het water zijn. Af en toe zwemt er een verdwaalde kwal voorbij maar dat mag de pret niet drukken, een beetje dan. We hebben het over zwemmen en dat er laatst een zwemevenement was waar ze van Vlissingen naar Breskens zwommen, ik zeg "dat hebben Inge en ik laatst ook gedaan". Alle kijkt nog even verbaasd maar Hans maakt vrijwel meteen een deinende beweging dat een boot moet voorstellen. De waarheid laat ik in het midden.

Maandag 5 september, have you ever seen the rain. Na lang wachten is hij er, de eerste serieuze regen in tijden. Hans en ik besluiten dat we om acht uur mooi voor het onweer uit kunnen zwemmen, er zijn al wat flitsen geweest maar op de radar zitten we mooi in een gat in het wolkendek. De beloning is groot want als we op de boulevard aankomen zien we in de verte de zon door de donkere lucht breken, het ziet er prachtig uit en hoewel er hier nog weinig regen is gevallen is zien we in de verte wat onweer voorbij trekken. Eenmaal in het water zien we een prachtige zonsondergang, ik ren het water uit om mijn telefoon te pakken om onze duik tegen deze achtergrond vast te leggen. Aan de andere kant zien we de regenboog. Mooi zwemweertje en de donkere lucht voelt ook een beetje als een vooraankondiging voor het winterzwemmen. Als we na een poosje het water verlaten begint het zacht te regenen, zal het nu echt gaan gebeuren, je zou er bijna een dansje voor doen. Hoe dan ook, het is weer een moo

De uitdaging van het zwemmen in koud water was er toch een beetje af. Kennelijk heeft dat in mijn geval tot gevolg dat er helemaal niet meer gezwommen wordt. Vandaag vier september was er toch wel een kans die ik niet kon laten liggen. Zwembuur Hans speelde met Woodworks op het strand bij de Panta Rhei, met hoog water en in de pauze zouden we gaan zwemmen. September, R in de maand, dat klinkt als koud dus dat moet goed komen. Inge (credits vor de foto) en ik liepen om kwart over vijf naar het Nollestrand waar Woodworks de aanwezigen al trakteerden op een mooi feestje. Hans had toch wat andere prioriteiten tijdens de pauzes dus Kim en ik besloten samen een duik te nemen. Met een watertemperatuur van 21.4 graden is er van een uitdaging Natuurlijk helemaaal geen sprake dus eenmaal in het water was het eigenlijk gewoon 100% genieten. Kim wilde er dan ook vrij snel weer uit, dus zoekend naar een uitdaging stelde ik voor, heel raar, om een stuk te zwemmen. "Dat is goed" zei Kim, we