Dagelijks de zee in

Zondag dertig oktober, we zwemmen vandaag met een grote groep, om half twaalf treffen (vlnr op de foto) Hans, Kim, ik, Esther, Jean-Pierre, Evert-Jan, Alle, Marijke, Inge, Jip, Loes, en Mare elkaar op de boulevard. Een gezellige grote groep, even denk ik dat we de club van Zwemmen langs Walcheren gaan overtreffen maar dat blijkt al snel grootheidswaanzin. Het is opkomend water maar nog erg laag, helaas drijft er ook veel rotzooi en een paar kwallen in het water. Kwallen zo groot dat meerdere mensen ze tegelijkertijd voelen ook al zijn ze meters uit elkaar. Mare wil net als Jip en Loes kopje onder en vraagt Alle of dat goed is, een aantal mensen roept spontaan "ja hoor dat is lekker" terwijl Alle het tegelijkertijd afraad, het ouderlijk gezag wint duidelijk want Mare houdt het hoofd boven water. De zee is glad als een spiegel en de we besluiten te gaan zwemmen, we zoeken een doel maar kunnen niet echt iets vinden. We zwemmen een stukje tegen de stroom in maar komen niet verder

Zaterdag negenentwintig oktober. Nadat Kim op vrijdagavond aangaf on negen uur met een vriendin te gaan zwemmen hebben Inge en ik onder protest (vanwege het vroege tijdstip) ingestemd. Nu is het zover, Annemie (en Cookie), Inge, Jimke, Kim, Simone en ik lopen het strand op en ik moet zeggen, zo vroeg is het nu ook weer niet. Even later liggen we in het water terwijl Cookie op onze spullen past, ter voorkoming dat er andere honden tegenaan plassen. Dat laatste is de les van de dag, Jimke die in de Galderse meren zwemt zegt dat men daar in oktober van tassen op kratten overstapt omdat er vanaf dat moment honden het strand op mogen en die plassen tegen je tas aan. Ik denk dat alleen Brabantse honden dat doen, want wij hebben het nog niet meegemaakt. Het is overigens niet het enige dat we leren, Annemie vertelt ons over surforen, dat is een aandoening waarbij bot of kraakbeen in je oor verdikt door de kou, je gehoorgang smaller wordt en je slechter gaat horen. Simone en ik kijken verschrik

Vrijdag achtentwintig oktober, voorlopig een van de laatste warme dagen dit jaar, al weet je natuurlijk nooit wat het veranderlijke weer voor ons in petto heeft. Om vier uur komen Alle, Hans, Inge, Jip, Kim, Lars, Loes en ik samen op de boulevard. Het is bijna hoog water dus ver hoeven we niet te lopen. We kleden ons uit en een paar minuten later dobberen we in het water. Vandaag geen drijvende mosselen, kwallen, zeehonden of haaien. Gewoon een redelijk vlakke zee met een lekker zonnetje erboven en af en toe wat golven van schepen. We kletsen weer over vanalles, van een man die met een kano gestrand was op een boei en die op het moment van redden een lichaamstemperatuur van 25 graden had, we houden dit dus nog wel even vol, tot blauwe vingers tijdens het hardlopen. Initieel is het best koud maar na ruim tien minuten zijn we al vergeten dat het oktober is. Toen we het strand op liepen zagen Danielle van Zwemmen langs Walcheren, die waren aan het omkleden, ze zwemmen een half uur dus dra

Woensdag zesentwintig oktober, het is weer een zonnige dag. Als Inge iets voor één uur voorstelt om eind van de dag te gaan zwemmen, zijn we al snel met vier personen, Alle, Hans, Inge en ik. Het wordt kwart voor zes want ik als spelbreker heb een vergadering tot half zes, ik denk dat het Alle wel goed uitkomt want hij sluit snel na het tijdsvoorstel aan. Met z'n vieren fietsen we op onze badslippers naar het strand, twee in lange en twee in korte broek. Eind oktober wekt dit af en toe toch wat vreemde blikken op van mensen die in dikke winterjassen lopen, het is buiten negentien graden dus wat zouden we. Het strand is rustig maar als we even later in de zee dobberen zwemt toch ineens een man voorbij, we zagen hem niet aankomen dus vermoedelijk ergens in Renesse te water gegaan en onze kant op gezwommen. Vanaf de andere kant komt een niet aflatende stroom mosselen aangedreven, we vragen ons af waar dat nu weer door komt. Hele kleine schelpjes maar vooral heel veel. Volgens Hans is

Maandag vierentwintig oktober, als Inge en ik vanuit Den Haag naar huis rijden pakken we de kans om onderweg een duik te nemen met beide handen en een beetje terughoudendheid aan. Het is regenachtig weer dus we zoeken een moment tussen de buien door, de eerste poging is bij de Brouwersdam waar het zo'n beetje begint te regenen als we net stilstaan, tweede optie Neeltje Jans, ook te slecht. Derde optie langs de dijk bij Westkapelle, flinke golven maar we laten ons niet stoppen. We kleden ons om bij de auto en lopen de dijk af het korte strand op, snel over de schelpen om vervolgens alle kanten heen geslingerd te worden door de golven en weggevoerd (gelukkig parallel aan de vloedlijn) door de stroming. Inge heeft haar haar in een staartje gedaan om het droog te houden, dit blijkt al binnen tien seconden een onbereikbaar ideaal te zijn. Na zeven minuten kiest Inge voor vaste grond onder haar voeten en gaat het water uit, ik hou het nog een paar minuten vol en volg het voorbeeld drie m

Vrijdag eenentwintig oktober, Hans, Inge en ik treffen elkaar om vijf voor half elf, vijf minuten later lopen we op het strand. De zon is nog niet doorgebroken en het waait hard, koud is het niet maar de wind maakt het onaangenaam, snel het water in. Het water zal zo rond de vijftien graden zijn, we zijn er snel door, hoe eerder uit de wind, hoe beter. Hans lijkt een nieuwe bevlieging te hebben, zeezwemmen, dus niet het laffe dobberen wat wij doen maar een half uur actief zwemmen. Ik word al moe bij de gedachte, en dan heb ik het nog niet over het aan en uittrekken van een wetsuit. "Ach" zegt Hans "dat hoort toch bij de hobby, als je gaat voetballen moet je je toch ook omkleden". Hij heeft een punt maar een wetsuit is toch anders dan een broekje shirt en kniekousen. We houden deze verhaallijn nog even vast. Inge zegt dat ze niet zo goed kan zwemmen, ik zeg dat ik het nog minder goed kan. "Dat kun je leren!" roept Hans, "YouTube! Even een filmpje kijke

Woensdag negentien oktober, Inge en ik hmgaan met z'n tweeën zwemmen vandaag. Hans en Evert-Jan zijn eerder op de dag al geweest. Het is zes uur als we het strand oplopen, een andere plek dan anders, achter de eerste opgang noemt de Vlissinger het. Dit is dichter bij huis al compenseert het lage water de afstand in negatieve zin. Er staat veel wind maar golven zijn er niet. Het water voelt aardig koud aan maar is nog steeds 15.2 graden. Vandaag went het voor mij maar langzaam en pas na een minuut of vijf is de kou een beetje weg. Vandaag geen gesprekken over zonnepanelen, kleien of pottenbakken dus Inge vraagt zich hardop af waar deze blog zich op gaat richten. Geen nood, er dient zich altijd wel iets aan. En ja hoor als we na ruim tien minuten dobberen bij laagstaande zon het water verlaten trekken we onze nieuwe zwemponcho's aan. Daar hebben we een onderwerp te pakken. Inge is aangenaam verrast met het ruime comfort dat zo'n ding bied bij het aankleden, ik wat teleurgeste

Dinsdag achttien oktober, als Edith, Hans, Inge en ik om half zes het strand oplopen, schijnt de zon nog volop. Hans en ik voeren een wedstrijd wiens zonnepanelen vandaag het meeste opleveren, die van mij liggen op het zuiden dus zijn inmiddels ver over de piek heen, die van Hans liggen op het zuidwesten dus zijn nu bezig aan de inhaalslag. Het water is fris maar ondanks dat we er allemaal van overtuigd zijn dt het steeds kouder wordt, blijkt het toch een tiende graad warner te zijn dan gisteren. Het is opkomend en de stroming is sterk maar dat houdt ons niet tegen, dapper houden we ons staande in de getijdestroom. Edith vraagt wie er nu eigenlijk de pottenbakkers waren en geeft aan zelf te kleien. Hans en ik, nooit te beroerd om een flauwe grap te maken reageren min of meer te gelijk met "ik klei ook wel iedere dag" en "ik klei iedere ochtend", met de toevoegingen "een asbak is me nog nooit gelukt" en "de piramides zien er ook nooit heel strak uit&qu

Maandag zeventien oktober, vandaag spreken Alle, Annemie, Inge en ik om half zes af. Klaar met werken, klaar voor de duik. We lopen het strand op en beginnen meteen met een workout, gisteren is de strandcross geweest en na afloop is het strand weer met bulldozers vlak gemaakt (nou ja voor de puristen, een beetje schuin aflopend tichting de zee dan). Het gevolg van deze zandverschuiving is dat het zand extreem los is en je met iedere stap minstens tot je enkels wegzakt. We besluiten aan de rand van het zachte strand onze kleren en tassen achter te laten, dan hoeven we ons geen zorgen te maken voor langsvarende schepen en bijgebohorende boeggolven. Al snel zijn we er door (voor sommigen redelijk) snel en dobberen we rond. We missen de felle zon maar verder is het prima vertoeven. Na een poosje komt er een kwal voorbij gezwommen en staan we allemaal weer even op scherp maar dat mag geen naam hebben bij het kwallenwalhalla waar we in het voorjaar in zwommen. Vandaag is het thema pottenbakk

Als Inge en ik op zondag zestien oktober naar het badstrand fietsen, horen we onderweg het ronken van motoren. Bijna bij de leeuwentrap aangekomen beseffen we ineens dat het dit weekend strandcross is. Aangezien we geen zin hebben om te zwemmen terwijl er op het strand een bende ronkende crossmotoren rondscheuren besluiten we bij de tennisbaan het strand op te gaan. Even later liggen we in het water, ik iets eerder dan Inge die nog wat meer tijd nodig heeft om de moed te hebben door te komen. Tijdens het dobberen, komt er een stel met drie grote honden aanlopen, de vrouw van het stel gaat zwemmen en de man blijft op het strand. Als de vrouw het water in loopt wordt ze gevolgd door de drie honden waarvan er twee al snel concluderen geen zwemmer te zijn en terug naar de man rennen. De derde hond gaat fanatiek achter de vrouw aan en zwemt in het diepere water op z'n hondjes (hoe kan het ook anders) naar haar toe. Hier begint het probleem want, stel je eens voor hoe een hond zwemt en w

Vrijdag veertien oktober, er komt mooi weer aan maar het is er nog niet. Het is iets voor drie als ik in de Zwemburenapp aankondig dat ik om vier uur ga zwemmen. Hans haakt meteen aan en Lars komt met een foto die duidelijk maakt dat hij aan het werk is, hij belooft nog wel een paar golfmakende schepen langs te sturen. Hans geeft aan dat hij hoopt dat we op de radar zichtbaar zijn. Om kwart over drie meldt Inge zich ook aan en Kim volgt maar staat nog wel bij de Aldi. Het doel van die laatste plaatsbepaling snap ik niet helemaal maar misschien is het voor het geval ze ook op de radar zichtbaar is. Om vier uur stappen we het strand op, zoals gezegd is het niet warm. Het water is 15,3 graden, een mooie temperatuur voor debuutduik van Inge, niet echt heel koud maar koud genoeg om moeite te hebben om door te komen. Na een poosje pakt ze door en dobberen we met z'n vieren in het water. Niet veel later breekt de zon ook door en we moeten alle vier bekennen dat het water niet heel koud is

Dinsdag elf oktober, Lars vraagt om kwart over vier wie er mee .gaat zwemmen, het is hoog water. Een half uur later stappen Hans, Lars en ik een zonovergoten strand op. Het lukt vandaag alles behalve een uitdaging te zijn, het water doodt deze illusie. Het water is fris temeer omdat het boven water zo lekker is. We krijgen het voor elkaar en eenmaal in het water moeten we af en toe kopje onder omdat anders onze hoofden te warm worden in de brandende zon. Als er in de verte een schip aan komt varen zegt Lars, daar komen de golven, ik antwoord dat hij gaat oversteken. Dan blijkt dat ik het grootste schip niet gezien had en verwees naar een kleiner schip ver daarachter. Hier red ik me handig uit door te zeggen dat ik mijn bril niet op heb. Als ik kopje onder en weer boven ga hoor ik een scheepshoorn van het schip in de verte, ter controle vraag ik aan Hans en Lars of we in de vaargeul zitten, weer die bril, ze knikken ontkennend en ik dobber gerust verder. Lars haakt in met een mooi verha

Donderdag zes oktober, Lars komt om negen uur al in de lucht met de de opmrking dat het om twaalf uur hoog water is. Hans, Kim, Lars en ik gaan ervoor, om twaalf uur stappen we in de frisse wind het strand op. Lars en Kim kennen elkaar nog niet dus maken kennis en ik zeg tegen dat Kim de grondlegger van de Zwemburen is. Hans waarschuwt meteen dat je dus ook niet zomaar je tas ergens op het strand moet zetten want Kim bepaalt waar we omkleden. Even later om drie, vier of vijf over twaalf lopen we het water in. Het is fris met golven, genoeg uitdaging vandaag. De zwemboeien zijn weggehaald voor de winter dus daar hoeven we in ieder geval niet naartoe te zwemmen. Lars zegt dat hij gisteren gesurft heeft, maar wel in pak, dat is toch minder koud. Als ik vraag of hij een droogpak heeft antwoord hij nee dat zit niet lekker, en een wetsuit is warm genoeg, zeker als je erin plast. "Dat is dan weer lastiger met een droogpak, stinkt zo als je het uittrekt" is mijn antwoord en Hans voe

Dinsdag vier oktober, wereld dierendag. Toen Alle, Hans, Lars en ik om iets voor zes het water inliepen kwamen we meteen een kwal tegen, zal wel met de dag te maken hebben, het bleef gelukkig, naast ons vieren, bij dat ene exemplaar. Het water was weer een paar tienden graden kouder, het is niet veel maar je voelt het wel. Het tij opkomend en de zon verdwenen. Lars begint een fijn verhaal over een wortelkanaalbehandeling die angstaanjagend klonk maar achteraf best meeviel, ik vul aan dat mijn zus die ooit zonder verdoving heeft proberen te ondergaan (zonder succes) en Alle sluit af met een dubbele verdoving voor het vullen van twee gaatjes waardoor zijn mond voor dik een half uur totaal uitgeschakeld werd. Nadat we deze ervaring in klanken hebben proberen in te vullen proberen we korte metten te maken met de wereldproblematiek, we hebben het over Putin, het Russische volk, Oekrainers en Generaal Tromp of was het Trump? De grote vraag is wie heeft de gasleiding gesloopt? We moeten al s

Zondag twee oktober, het is negen voor half drie als ik in de zwemburenapp vraag of er nog iemand gaat zwemmen, zeven minuten later reageert Hans dat het wel snel moet. Om één minuut voor drie duiken we het water in, ik vind het best snel. Hans die eigenlijk vrij was heeft een spoedoptreden bij Panta Rhei, die spoedoptredens bestaan dus echt. Het is mooi weer en in het water genieten we van de zon. Het water is op dat moment zo'n zestieneneenhalve graad, goed te doen maar de afkoeling is duidelijk ingezet. In het water zijn Hans en ik druk aan het bedenken hoe we energie kunnen opwekken als er geen zon is of energie kunnen opslaan als de zon er wel is, het blijft een boeiend thema. Ondertussen schuiven onze tassen in de verte opzij, of zijn wij het die verschuiven? Er zijn geen golven maar de stroming is sterk. Na een poosje dobberen belanden we in de buurt van een andere zwemmer die een stuk verderop in het water was (en is) en zijn wij dus ook verderop. Het blijkt een toerist di