Dagelijks de zee in

Dinsdag achtentwintig februari, het is vrij koud, vanmorgen sneeuwde het maar nu wordt de buitentemperatuur van 5 graden een beetje verzacht door de zon. Hans en ik zijn al de hele middag op Whatsapp aan het gokken wat de opbrengst van onze zonnepanelen wordt en ook onderweg naar het strand gaan we er over door, het zal een fotofinish worden. Inge en Kim fietsen voor ons en negeren het hele onderwerp. Als we van de Leeuwentrap afstappen, stap Kim met haar voet in de broekspijp aan haar andere been en duikt daarmee bijna tussen ons door tegen de stoep. Ze weet zich staande te houden en wij hebben niets gemerkt, ze had dus ook beter niets kunnen zeggen want nu waarschuwen we haar voor ieder op- en afstapje, tot ik bij de trap zeg dat er een hele serie afstapjes komen, Inge toevoegt dat ze beter kan stoppen met in haar broekspijp te stappen en Hans aanvult dat ze daar dus gewoon van moet afstappen. Wel is duidelijk dat niemand echt staat te springen om het koude water in te duiken, al heb

Zondag zesentwintig februari, we gaan vandaag weer in twee groepen, de Zeemeerminnen om half elf en Amanda, Hans, Inge, Kasia, Kim, Lars, Marvin, Sophy, Wieske en ik om half twaalf. Vlak voordat we thuis wegfietsen belt Hans, ze gaan te voet, Kim wilde niet fietsen en Hans moest kiezen wat hij gezelliger vond, met ons mee fietsen of samen met Kim lopen. Hans koos verstandig al doet het wel een beetje pijn aan mijn ego. Het weer is prachtig al staat er een flinke koude wind. Vlak voordat we het strand oplopen komen de Zeemeerminnen er vanaf, een korte meet and greet dus. We zoeken een plekje waar de wind luw is, tegen de muur van de boulevard aan. Handig om te leunen met omkleden. Wieske en ik zijn de laatsten met uitkleden en als iemand er een opmerking over maakt zegt ze "ik pas mijn tempo aan aan dat van Harry". Onderweg naar het water (een behoorlijke wandeling want het is laag water) snijdt de koude wind, van 3 graden, langs ons heen. Het water van 7.1 graden is dus een s

Vijfentwintig februari, een zonnige zaterdag, wat doe je dan? Zwemmen! Om half vijf lopen Esther, Inge, Jean-Pierre, Wieske en ik het zonovergoten en door de wind met zand bestormde strand op. Een vreemde combinatie van sensaties. We zijn zeker niet uniek want eerder vandaag, om kwart over tien, gaven Evert-Jan, Hans en Simone het voorbeeld en iets later om elf uur was het de beurt aan Anita, Ans, Remona en Silvia. Het lukt maar niet om de tijdstippen te synchroniseren, gelukkig is de zon geduldig en verdeelt de warmte gelijk over de drie groepen. De wind komt uit een rare hoek maar gelukkig zijn er wel golven, om de zeven zelfs een vrij hoge (de zeven komt van de theorie die Jean-Pierre ergens heeft opgedaan). Het duurt dus niet echt lang om er door te komen, stap in het water en de zeven de golf regelt het voor je. Dolenthousiast genieten we van de kracht van het water en vergeten de kou volledig. Doordat de wind aflandig is krijg je na ieder golf die je getrotseerd hebt nog een wa

Donderdag drieëntwintig februari. Esther, Inge en ik hebben afgesproken op de boulevard, om vier uur. De zon is dan net achter een sluier van wolken verdwenen en er staat een koude wind. We laten ons niet stoppen, wel afremmen. Inge en ik zijn wat vroeger dus gaan nog even op een bankje zitten en als Esther aankomt dan stel ik voor nog even te blijven zitten. Het werkt niet, ik moet mee. Niet veel later stappen we het water in en zoals altijd valt het weer reuze mee en om de woorden van Kim te gebruiken is het op een bepaalde manier best lekker. We dobberen wat rond en scannen of er een zeehond is. Helaas, het kan niet altijd feest zijn. Esther had foto's van hond Toos gepost op Facebook en het was Inge opgevallen dat ze slechts met 1 poot de grond raakte tijdens het rennen, ik merk op dat je bij hardlopen regelmatig nul voeten op de grond hebt, "je zweeft als het ware" zegt Esther. "Ik doe altijd een stap en dan zweef ik tot ik vijf kilometer verder neerkom", w

Woensdag tweeëntwintig februari, het is aswoensdag, het leven keert weer terug naar normaal en hoe kun je dat beter inluiden dan met een frisse duik, een soort van detox. Om tien over half vijf is het weer zover, Esther, Inge, Jean-Pierre en ik duiken de zee in. Geen van vieren lopen we over van enthousiasme en het grijze weer helpt er ook niet bij. Als we er door zijn worden we vergezeld door een jonge zeehond, die ons even komt bekijken en vervolgens op het strand gaat liggen waar hij nieuwsgierig kennis maakt met een net zo nieuwsgierige hond. Het ziet er leuk uit en door deze afleiding vergeten we de tijd waardoor we plots ontdekken al op zes minuten te zitten. Kopje onder en eruit. We besluiten de selfie te bewaren tot na het aankleden, als we ons in de warme beschutting van de zwemjassen bevinden. De zeehond ligt nog steeds in de branding maar als er een aantal mensen aan komt rennen om te kijken, is hij er vandoor. Als het te koud is voor slippers draag ik werklaarzen om naar he

Maandag twintig februari. Vannacht Wouter zijn verjaardag ingeluid in een vol carnavalscafe en dan nu de bierdampen van ons afspoelen in de Binnenschelde. Inge en ik trotseren de gure wind zodat we om één uur de dagelijkse duik kunnen nemen. Waar Hans en Kim vandaag een strand vol toeschouwers hadden is het bij ons helemaal verlaten. Na een paar minuten verlaat ik het water om mijn telefoon te pakken zodat Inge en ik een carnavalsliedje kunnen opnemen tijdens het dobberen. Die kunnen we dan mooi in de carnavalsappgroep gooien, voor alles een appgroep. Een minuut of vijf zes houden we het vol en als we eruit zijn is de gure wind niet echt relevant meer. We zijn weer op temperatuur en klaar voor de volgende feestdag!  

Zaterdag achttien februari. Als ik om twaalf uur aan Inge voorstel om een duik te nemen in de Binnenschelde, slaat ze het af vanwege de wind, geen zin in wind zonder golven. In mijn zwemponcho loop ik even later het hotel uit, hoewel dit hotel een wellness heeft en het momenteel carnaval is, levert mijn outfit toch wat verbaasde blikken op. Het strand is leeg op twee kitesurfers na, die zijn verderop hun spullen aan het inpakken. Het is een week geleden dat ik gezwommen heb maar het lukt gewoon, ik weet nog precies hoe het werkt, kleren uit en het water inlopen. Het water is met 6.3 graden gelijk aan de zee dus ook daar hoef ik me geen zorgen om te maken. Een minuut per graad dus zonder discussie over de tijd ga ik er na zes minuten uit om met telefoon nog even terug te gaan voor de selfie, anders is het niet gebeurd.

Het is zaterdag elf februari, de opkomst is goed! Inge en ik halen Hans en Kim op, Kim vertelt onderweg dat het gapen een manier is om je hersenen te koelen, dat heeft ze ergens gelezen. Het klinkt wel een beetje vreemd als je net in water van zes graden hebt liggen ronddobberen om dan ook je hersenen nog even te koelen. Even later om elf uur stappen Amanda, Esther, Hans, Inge, Kasia, Kim, Lars, Margaret, Marvin, Remona en ik dapper het strand op, onder visuele begeleiding van Leon die foto's en filmpjes maakt. Als ik tegen Kim zeg dat ze toch een beetje haar zegggenschap over de plaats van omkleden is kwijtgeraakt, antwoord ze "ik heb helemaal niets meer te vertellen". Juist op dat moment draait Kasia, die zo'n beetje helemaal aan de andere kant van de groep loopt, zich om en roept "waar gaan we omkleden Kim?". Kim bloeit weer helemaal op, en blij zegt ze "ik heb ineens weer promotie gemaakt". We kleden ons dicht bij het water om in een door Kim g

Vrijdag tien februari, wederom een drukke dag maar toch even tijd gemaakt om met Hans, Inge en Kim om twaalf uur een duik te nemen. Hans heeft vandaag een muts toegevoegd aan zijn outfit, een bovenmuts wel te verstaan. Het maakt het plaatje wel een beetje compleet. Het is laag water dus we moeten een behoorlijk eind lopen om er te komen, we dumpen onze spullen zo dicht bij het water als Kim toestaat en onze slippers nog iets dichter bij. Er hangt een lichte mist maar op het moment dat we het water inlopen breekt de zon door. We dobberen dus een beetje rond met de zon in ons gezicht terwijl de mist, het uitzicht op de bouldevard toch wat surrealistisch maakt. Er is geen golf te bekennen en onze zeehondzwembuur laat het vandaag ook afweten. We moeten onszelf dus vermaken met interessante gesprekken, laat dat nu net een lastig ding zijn als je lichaam langzaam afkoelt in de richting van zes graden. Voor de selfie lopen we toch even terug naar de waterkant, om het een beetje op te leuken.

Donderdag negen februari was een drukke werkdag voor me, vroeg begonnen, weinig pauze dus een duik aan het einde van de dag om kwart voor zes klonk als een geschenk uit de hemel. Tot het moment dichterbij kwam, de zon achter de wolken verdween, ik ondekte dat de buitentemperatuur rond de zeseneenhalve graad ligt, een tiende graad boven de watertemperatuur. Toch sluit ik aan bij Esther, Inge en Jean-Pierre. Jean-Pierre die op de boulevard ook niet jolig staat te springen met het vooruitzicht van koud water bij grauw weer, laat zich ook gewoon meeslepen. We kleden ons dicht bij het water uit en na niet al te lange tijd lopen Esther, Inge en Jean-Pierre het water in en ik met wat vertraging er achteraan. Dat laatste komt me op een berg commentaar te staan, ik voel het al en het komt nu opzetten in woorden die van de andere drie door de koude lucht naar mij toe trillen. Dit had ik kunnen verwachten nadat ik steeds deze strijd ben aangegaan maar ik geef me niet gewonnen. Als een wilde ren i

Maandag zes februari, een goede start van de week, om half vijf is het weer zover. Hans, Inge, Titia en ik zijn er klaar voor. Iets later dan de Zeemeerminnen Anita, Ans, Ingrid (aka Silvia), en Marie-Louise, die hadden namelijk een kwart over vier in de planning en het leek erop dat een kwartier later echt niet tot de mogelijkheden behoorde. Eenmaal op de boulevard zijn we er toch allemaal klokslag half vijf en niet veel later belanden we dus toch nog met z'n allen tegelijk in het water. Titia houdt het bij de aanloop en gaat er zo voor de eerste keer nog niet helemaal in. Het was een zonnige dag vandaag, die zon hield het halverwege de middag helaas voor gezien maar is gelukkig rond vier uur weer tevoorschijn gekomen dus het dobberen doen we met een ondergaande zon. Doordat het water zo rustig is, merk je meer van de kou en Anita zegt dat ze een koude muts heeft, "ondermuts" voegt ze eraan toe. Marie-Louise (met muts op haar hoofd) vraagt meteen waar een ondermuts zit.

Zondag vijf februari, we zijn met eeen grote groep, volgens Inge is het net zomer. De zon schijnt het is alles behalve koud al is er wel een harde frisse wind en er zijn helaas weinig golven. Gisteren gaf iedereen aan vandaag weer te willen gaan dus toen het tijdstip in de app gemeld werd, sloot iedereen weer aan, daarna kwamen er zoveel berichten op de lijn dat Kasia het originele tijdstip waarschijnlijk gemist heeft dus toen ze zaterdagmiddag voorstelde om rond op zondg om twaalf uur te gaan zwemmen, heb ik haar getipt de wekker iets eerder te zetten want de groep die op half elf gepland staat is zo groot dat die zich niet zomaar meer laat verzetten. De wekker wordt aangepast en zo komt het dat Amanda, Anita, Annemie, Ans, Esther, Hans, Inge, Jean-Pierre, Kasia, Kim, Lars, Marvin, Silvia, Simone, Wieske en ik om half elf verzamelen. Een enorme groep en ik wens Hans alvast succes met de selfie, dat wordt nog een uitdaging. Als we naar het water lopen haken Anita, Ans en Silvia al snel

Zaterdag vier februari, de buitentemperatuur is acht graden om half elf, het moment dat Ans, Evert-Jan, Hans, Inge, Kim, Silvia, Wieske en ik het strand op lopen, geen wind, geen golven en helaas ook geen zon, het is verre van koud dus alles op het gemakje. Hans en ik zoeken een plekje dicht bij het water en proberen daarmee Kim te provoceren maar ze trapt er niet in en gaat helemaaal akkoord met onze keuze. We kleden ons uit en een tijdje later lopen we met z'n allen het water van zeseneenhalve graad in. Evert-Jan ontdekt een zeehond in de verte, die vrij lang boven water blijft, tot het moment dat Silvia ook het water in gaat wat niet geheel geruisloos gebeurd, verschrikt kijk ik om naar waar de gil vandaan komt maar er is niets ernstigs aan de hand. Anders dan bij sommige andere Zwemburen blijft het bij een gil en worden er geen krachttermen aan toegevoegd. Zoals gezegd, geen golven dus we dobberen rustig rond en echt koud is het ook niet dus ik ben verrast als Evert-Jan vraagt

Het is kwart over negen op vrijdag drie februari als ik een voorstel in de Zwemburenapp doe, "Mogelijk zon, kans op golven, opkomend water, wie gaat er mee om twaalf uur?". Hans, Kim en Inge sluiten aan en Jean-Pierre start de bezemploeg die rond half zes gaat zwemmen voor wie er mee wil (overigens zo blijkt later zonder selfiemateriaal dus we zullen nooit weten of het echt was). Nog later zou overigens blijken dat Zeemeermin Silvia, Jean-Pierre en Esther gespot heeft, ze zijn dus echt geweest en hadden grappig genoeg Silvia (die ze nog niet kennen) bijna meegevraagd omdat Esther vond dat ze er wel als een zeezwemmer uitzag (vast zo'n rare Teletubbiejas aan). Die zon waar ik het over had, die liet het overigens wel afweten want tegen twaalf uur kruipt de zon achter de wolken. Waarschijnlijk bang om ons het koude water in te zien lopen. De temperatuur is aangenaam, rond de negen graden en de golven zijn matig maar net genoeg voor extra zwemplezier. Het water is 6.4 graden,

Woensdag één februari, Hans en ik gaan om elf uur zwemmen, want dan is er volgens Hans zon. Als ik om tien voor elf op de fiets stap verdwijnt de zon net achter de wolken en er blijkt een stevige wind te staan. Ik zag een beetje tegen het zwemmen op maar met deze wind moet het een feestje zijn, dat denkt Hans ook als hij vijf (of eigenlijk negen) minuten later met me meefietst naar de Leeuwentrap. Als we de Leeuwentrap opklimmen worden we er bijna weer afgeblazen, we zijn in gesprek maar dat wordt even onderbroken terwijl we de bescherming van de trapleuning opzoeken. Op de boulevard moeten we ons echt scherp zetten, het waait enorm en die teletubbiejassen vangen veel wind. Omkleden achter het scherm van Pier 7 dan maar. Thuis heb ik last minute nog mijn oordoppen gepakt en als ik naar de zee kijk, blijkt dat een goed keuze te zijn geweest. We lopen naar en in het water, geen enkele moeite om door te komen, daar zorgt de branding wel voor. De zon is overigens ook weer achter de wolke