Dagelijks de zee in

Maandag achtentwintig november, zwemmen wordt een avondactiviteit maar naar mate de middag vordert begin ik terug te krabbelen. Een opstekende verkoudheid lijkt roet in het eten te gooien. Als Ans en Inge echter afspreken voor een duik om zeven uur, bedenk ik me dat het misschien wel goed werkt tegen verkoudheid en besluit mee te gaan. De spijt dringt zich al aan als we op de fiets stappen, ondanks de niet zo lage temperatuur voelt het behoorlijk koud aan. Even later, als we naar het water lopen, wordt dat nog eens een beetje versterkt. Het water vind ik overigens goed te doen, 10,2 graden is het. Het is wel lastig om door te komen want het blijft vrij lang ondiep maar het lukt. We kletsen over de boulevard, het ziekenhuis, de Zeevaartschool, etc. Ondertussen vergeten we de hele sensatie zoals Ans het opmerkt, we worden getriggerd doordat ik ineens tot de ontdekking kom dat het zand best warm is. Na zo'n acht minuten houden we het toch maar voor gezien, en gaan we op zoek naar onze

Donderdag vierentwintig november, het is half acht als Inge en ik de boulevard op lopen. Er staat veel en stevige wind dus Jean-Pierre en Esther staan te schuilen in een portiek. We kleden ons uit achter het scherm van Pier 7 want anders houden we de spullen nooit bij elkaar. Als we naar het water lopen, door de koude wind verbazen en beklagen we ons over de enorme afstand die we moeten afleggen, het water is vandaag zo laag dat we vrijwel meteen de vaargeul in stappen. Er zijn wat golven en Inge is blij dat het daardoor wat minder koud is, ze bedoelt de actie maar wij maken het natuurlijk af met "ja subtropisch zelfs" of "die golven doen pijn zo warm" en "er ligt ineens een tropische vis in mijn nek". Al met al is het toch gewoon koud want het water duikt vandaag bijna onder de tien graden. Inge zegt dat het lastig is dat je de golven niet ziet aankomen, ze zouden verlicht moeten zijn, "of gewoon zo'n belletje net als in het zwembad, ding-dong we

Het is woensdagavond, al weer drieentwintig november. Annemie, Inge en ik zouden om half acht gaan zwemmen en tien voor half acht begint het keihard te regenen. We staan op het punt ervan af te zien maar buienalarm geeft aan dat het een korte piek is en dan weer een poos droog. We wagen het erop, maar wel tien minuten later. Annemie zit in de auto te wachten als Inge en ik de boulevard oplopen. Het waait een beetje maar het is behoorlijk zacht. Even later als we naar het water lopen hebben we onze gebruikelijke bedenkingen maar ook nu zetten we door. Annemie gaat niet geheel zonder geruis het water in en na een aantal minuten van klaagzang zegt ze "ik ben blij dat er behalve jullie niemand bij is die mijn gezeur kan aanhoren". Inge helpt haar uit de droom, "maak je geen zorgen het komt wel in de blog terug". Als Annemie op een gegeven moment zegt dat het nu wel gaat, zeg ik dat dat nog snel is na 6 minuten en 40 seconden. Het water is rustig en zelfs het voorbijvare

Zondag twintig november, we hebben een flinke op komst vandaag. Tegen half vijf lopen Wouter, Simone, Kim, Jean-Pierre, Inge, Hans, Esther, Ans en ik het water in. Na een grauwe dag hebben we net wat zonnestralen opgepikt en de wind is stevig, eigenlijk net opgestoken. Als we in het water zijn begint het rustig maar al snel komen er flinke golven op ons af. Als kinderen zo blij slaan we ons erdoor. Ondertussen maakt Jean-Pierre foto's met zijn (gelukkig) waterdichte camera. Het is een beetje een chaos want het is niet zo dat er continue golven zijn, we worden steeds verrast door een serie van golven. Inge heeft de slappe lach, Jean-Pierre doet zijn best om zijn camera vast te houden, Esther ziet er verwaterd uit als er een golf over haar hoofd is geslagen, Ans en Kim proberen zich staande te houden, Wouter is de kou vergeten en geniet van de actie, ik beland bijna in de nek van Simone en Hans ondergaat het geheel zoals gebruikelijk in alle rust. Er ontstaat een hilarisch moment als

Zaterdag negentien november, twee uur, Evert-Jan, Hans, Inge, Kim en ik gaan zwemmen met een veilig gevoel want Annebel is er bij en het is altijd fijn dat er iemand met een medische achtergrond in de buurt is als je bij vier graden een duik gaat nemen in een zee van een 11,9 graden. Het is inderdaad best koud en ondanks de lage temperatuur heb ik het toch aangedurft om in flipflops op de fiets te stappen. Het gaat vrij goed. We kleden ons dicht bij het water uit om niet eerst een hele wandeling door de kou te hoeven maken. Er komt een loodsboot voorbij varen en we vragen ons af of het Lars is die ons op een paar golven komt trakteren. In het water komen de golven van de boot op ons af en Evert-Jan roept "bedankt Lars" gevolgd door Hans die bedankt voor de "Extra Lars golven". Verder is het water redelijk tam en al binnen een halve minuut roept Kim dat er een goed verhaal moet komen anders is ze er na een minuut uit. Ondertussen is Inge aan het uitvogelen of het nu

Vrijdag achttien november, Esther, Hans, Inge, Jean-Pierre, Simone en ik hebben om tien over half twee afgesproken, een rare tijd waar ik om de een of andere reden al een paar uur mee worstel in mijn planning. Inge en ik komen bij het stoplicht Simone al tegen en pikken Hans onderweg op, hij wordt vergezeld door Jip en zijn vriendje, op de step dus we fietsen vandaag wat langzamer naar het strand . Op het strand is het behoorlijk koud in de miezerende regen, snel naar het "warme" water. De hoge golven van gisteren hebben plaatsgemaakt door de vervelende golfjes die steeds in je gezicht omslaan. We dobberen wat rond en praten over het effect van de kou op je lichaam. Na een poosje als je lichaam kennelijk wat gewend is aan het water, is de kou weg, dat is na zo'n twee tot vier minuten. Lars vertelde ooit dat als het gemakkelijk wordt dan ben je waarschijnlijk onderkoeld. Esther vraagt of je daar ook een soort van stoned van wordt, we denken van wel en plots worden we gehee

Donderdag zeventien november. Vandaag loopt het wat anders, Inge moet 's avonds weg dus gaat samen met Hans, Marie-Louise en haar tandarts aan het eind van de middag zwemmen. Zelf ben ik pas om iets na zeven thuis dus probeer een tweede ploeg samen te stellen en dat lukt, een dolenthousiaste Esther en Jean-Pierre sluiten aan. Het wordt half acht, bij het stoplicht vraagt een man in het Engels naar de weg richting het stadhuis, ik moet een stuk dezelfde kant op dus hij fietst met me mee, hij gaat naar school zegt hij, voor een cursus Nederlands, ik zeg tegen hem "oh ik ga zwemmen in zee". "Rare jongens, die Nederlanders" moet hij gedacht hebben en vraagt vol interesse naar de temperatuur en of het koud voelt., Even later wijs ik hem de rest van de weg en sla af richting de Leeuwentrap, onderaan de trap kom ik Kim tegen, ik vraag of ze mee gaat zwemmen maar ze slaat een dagje over. Op de boulevard komen Jean-Pierre en Esther tevoorschijn uit de portiek van een hot

Het is vandaag vijftien november, als het einde van de werkdag zich aangekondigd heeft, gooi ik nog even in de groep of er iemand om kwart voor zeven mee gaat zwemmen met Inge en mij, Hans reageert vrijwel meteen, alsof hij de hele dag op dit berichtje zat te wachten. Hans mag overigens niet klagen want die heeft met Simone aan het begin van de middag nog in de laatste zonnestralen van vandaag gezwommen. Als we Hans ophalen zien we eerst Kim naar buiten komen, we zijn dus met vier vandaag. Het waait en is iets kouder dan twaalf graden, nog niet gewend aan enige vorm van winter vind ik dat het ijskoud is. Op het strand lopen we mopperend in zwemkleding naar het water, behalve Hans, want waar iedereen hoopte dat er te weinig animo was, heeft hij juist een gat in de lucht gesprongen bij deze tweede duik mogelijkheid van vandaag. Snel gaan we het warme water van twaalfeneenhalve graad in, het duurt lang voordat ik de kou overwonnen heb en hoewel iedereen behalve Hans zich voorgenomen heeft

Het is zondag dertien november, om iets na vijven pikken Inge, Wouter en ik, Hans en Kim op, voor Wouter slechts een schijnbeweging want die moet door naar de stad maar de rest van ons gezelschap gaat de koude (12.8 graden) zee trotseren. Als we de boulevard opkomen zien we in de verte een prachtige lucht met een ondergaande zon. Snel een selfie vooraf nu de lucht nog zo mooi is. Een paar minuten later liggen we in het water, golven zijn er niet, geen wind, geen noemenswaardige zon maar een mooie rustige avond. Kim heeft op voorhand aangegeven geen tien minuten te zwemmen maar er is gelukkig meer om over te kibbelen dan alleen de tijd. Vanmorgen tijdens het hardlopen kwam ik Kim tegen en ze liep me bijna straal voorbij zonder iets te zeggen, die krijgt ze nu natuurlijk terug. Even later zegt Kim dat ik niet diep genoeg in het water ben en dat het op mijn manier geen enkele kunst is om het tien minuten vol te houden. Ik hap en zak tot mijn onderlip in het water maar ze krijgt van mij de

Elfde van d'n elfde, om half vier nemen Inge en ik nog snel een duik voordat we de volgend duik nemen, die zal in het Bergse feestgedruis zijn. Het weer is fantastisch, de zon schijnt, niet te koud alleen de opkomst is laag. Gezellig met z'n tweeën zwemmen dus. Als we het water inlopen zien we een grote blauwe kwal liggen. Een voorteken? Het blijkt vals alarm, er zijn geen leden van het koningshuis bruin vet komen kweken. De golven zijn niet heel spannend maar heerlijk voor rustig vermaak, net hoog genoeg om van tijd tot tijd verrast te worden. Als we na een poosje naar het strand kijken zien we een hond dicht bij de tassen lopen dus we vrezen een nat pak met een luchtje. Terwijl we de hond en tassen angstvallig in de gaten houden worden we verrast door een hoge golf in de rug. Wij gaan bijna onder maar de kleren blijven gelukkig droog. Na zo'n tien minuten een duikje en het water weer uit. De selfie is gemakkelijk met een groep van twee, aankleden en snel naar huis om ons

Donderdag tien november om vijf over zeven vertrekken Inge en ik richting de boulevard, halverwege zien we Kim naar buiten stappen om te gaan hardlopen, ze besluit met ons mee te rennen. Inge en ik zetten een tandje bij zodat Kim al haar energie in de warming up al kwijt is. We lopen de leeuwentrap op en Kim gaat via de boulevard verder. Jean-Pierre en Esther komen ons tegemoet lopen, met z'n vieren lopen we het strand op en zoek een windvrij plekje. Een paar minuten later lopen we het water in, 13,1 graden op dat moment, ik voel het aan mijn kuiten. Het schoorsteenbrandschip aan de overkant heeft het licht uitgedaan dus weg is ons mooie uitzicht, we draaien ons om en zien een heel mooi beeld van de maan achter de sardijntoren, dit geeft een mooi lichtverschijnsel. Zo zie je maar er is altijd wel iets moois te vinden, ook in het donker. Dat vond Esther ook want ze springt ineens verschrikt opzij, "een kwal?" vraag ik, "nee een stuk plastic waarschijnlijk" antwoo

Dinsdagavond om vijf voor half zeven staan Hans en Kim al trappelend van ongeduld op ons te wachten, Als ze ons aan zien komen fietsen ze alvast weg, een pijnlijk gat tussen ons in latend wat Inge en ik tegen de wind in dicht moeten fietsen. Als we op de boulevard aankomen zien we Jean-Pierre en Esther nog niet, ze blijken al op het strand te staan. Dat snap ik wel, ik zou op acht november ook niet comfortabel in mijn badjas op de boulevard staan, terwijl voorbijgangers ingepakt in dikke winterjassen je verbaasd aankijken. Als we iets later richting het water lopen rent Kim de laatste twee meter om vervolgens te claimen dat ze al een halve minuut langer in het water is dan wij, we trappen er niet in. Het water is rustig met nog steeds de vervelende golfjes die af en toe in je gezicht spatten. De lucht is redelijk helder maar in de richting van Middelburg zien we bliksemflitsen. Er is zowiezo veel licht want aan de kant van Zeeuws Vlaanderen ligt een schip ten anker met zoveel licht dat

Maandag zeven november, om tien over elf gooit Hans het voorstel om rond één uur te gaan zwemmen in de Zwemburenapp, er komt weinig response, veel Zwemburen zijn hard aan het werk, als ik zes over vier een voorstel voor half vijf doe, is het effect ongeveer gelijk, Inge is in beide gevallen de enige die reageert en Hans kan niet meer mee want het eten moet ook klaargemaakt worden, goed punt. Wouter gaat wel mee dus maken Inge, Wouter en ik vandaag een drieduik. Wouter is het koude water duidelijk ontwend en heeft erg veel moeite om erdoor te komen. Inge en Ik dobberen dan al een aantal minuten rond. Het is bewolkt maar in de verte zien we dat de zon waarschijnlijk nog net even tevoorschijn gaat komen voordat hij helemaal onder gaat. De zee is redelijk kalm maar door de windrichting hebben we last van veneinige kleine golfjes die geen enkele kracht hebben maar wel steeds een plets water in je gezicht gooien. Het strand is verlaten op een paar mensen met honden na, geen andere zwemmers d

Zondag zes november, om elf uur bij Pier 7. De opkomst is goed, vandaag zwemmen Evert-Jan, Hans, Inge, Kim, Matthijs, Samuel, Simone en ik met publiek Celine blijft met vrienden en een groep kinderen op het droge. Echt droog blijven ze overigens niet want hoewel het miezerde toen we thuis vertrokken, gaat het nu steeds harder regenen. Snel uitkleden achter het scherm van Pier 7 om nog een beetje beschutting te hebben tegen de wind en dan snel naar het water. Matthijs, Samuel en ik rennen voor de groep uit en onderweg roept Matthijs "wie het eerst bij het water is", dit vraagt om extra inspanning en we rennen nog harder door het losse zand om vervolgens in een fotofinish bij de waterlijn aan te komen. De rest van de groep is een halve minuut later in het water, waar overigens niet iedereen van overtuigd is  Het water is fris en het gaat nog harder regenen. Er zijn wat golven en af en toe komt er een hoge golf voorbij. Evert-Jan zegt dat hij blij is met zijn zwembroekkeuze, zij

Zaterdag vijf november, er staat een kille wind als Hans, Inge en ik om elf uur het strand oplopen. De ochtendzon is achter de wolken gedoken. In het water zien we een groep vrouwen en Inge zegt "kijk de badmutsen", ik vraag of ze dat zeker weet, Inge denkt van wel en ik geef aan dat ik het in ieder geval niet ga vragen. De zeemeerminnen (Anita, Ans en Marie-Louise) zijn het in ieder geval niet want die gaan om half twaalf met Edith zwemmen dus mogelijk komen wij, Inge en de zeemeermannen, straks de Edith en de zeemeerminnen op het strand tegen. Als we het water in gaan zien we al snel dat het de badmutsen niet zijn dus vragen is overbodig en de afgang of beschuldigingen over seksistisch gedrag blijven ons gespaard. Het water is koud, volgens Rijkswaterstaat veertien graden, tja je hebt altijd baas boven baas want Jean-Pierre en Esther zijn ergens in het IJ gesprongen en gaven aan dat het 12.2 graden was, die zijn al bijna winterproof! Inge is vergeten haar bril af te zetten

Vrijdag vier november, Amanda, Inge, Kasia, Lars en ik spreken om kwart voor elf af. Het is wat grauw maar als we thuis wegfietsen breekt de zon door terwijl het nog een heel klein beetje miezert. Als we de boulevard opfietsen worden we ingehaald door Lars die roept "ik heb geen tijd om te kletsen, ik moet om kwart voor elf bij Pier 7 zijn". We fietsen met z'n drieen verder. Bij Pier 7 aangekomen wordt het verwarrend, er is al een groep van vier of vijf vrouwen in het water en er lopen twee vrouwen op het strand. Inge, Lars en ik hebben geen idee hoe Amanda en Kasia eruit zien dus op de gok lopen we op de twee vrouwen af. Goede gok, zelf hadden ze al een minder succesvolle gok gedaan door bij de andere vrouwen aan te sluiten maar die hebben duidelijk te kennen gegeven de Badmutsen te zijn en niet de Zwemburen. Nu kunnen de Badmutsen natuurlijk ook best buren van de Zwemburen zijn, vandaag was dat in ieder geval zo. Als we het water inlopen en de Badmutsen zien dat er bij

Dinsdag één november, het weer is omgeslagen en er is wind. Als Esther, Evert-Jan, Hans, Inge, Jean-Pierre en ik elkaar om half zeven op de boulevard treffen zien we in de donkere verte de wilde zee. Inge zegt dat ze het best spannend vindt zo wild en in het donker, Esther reageert opgelucht met "ik had me voorgenomen er niet over te beginnen, maar dat vind ik ook". We zoeken wat beschutting om te voorkomen dat we na het zwemmen onze spullen langs de kust van Walcheren moeten zoeken, geen waterdichte oplossing blijkt later. Eenmaal in het water is er werkelijk niemand bezig met angstgevoelens en de adrenaline giert door de aderen van deze zes gekken die denken dat zwemmen op één november, in het donker en een wilde zee, een heel goed idee is. We duiken door golf na golf en helaas verliest Jean-Pierre daarbij zijn bril ondanks dat deze met een drijvend brillenkoord vastzit, helaas niet vast genoeg. We zoeken nog een poosje maar niet langs de gehele kust van Walcheren. We geven