Dagelijks de zee in

Zaterdag eenendertig december, de laatste duik van dit jaar. We zijn met veel Christie, Hans, Inge, Kim, Marie-Louise, Matthijs, Remona, Simone en ik verzamelen om kwart voor elf op de boulevard. Het tijdstip schoof wat heen en weer, volledig gesynchroniseerd met de buienradar van Remona, maar toch belandden we in een lichte regenbui. Na wat discussie over de beste omkleedplek komen we terecht op de vertrouwde plek achter het scherm van Pier 7. We kleden ons uit en lopen door de regen naar het water, ondanks de zeer milde temperatuur maakt de regen het vrij koud dus Kim zet het op een rennen en ik volg dit voorbeeld. Zo snel mogelijk het warme water van rond de zes graden in. De rest volgt veertig seconden later, die hebben we dan toch maar gewonnen. Er zijn af en toe wat golven maar echt hard werken is het niet. Het gaat wel harder regenen maar ja, nat waren we al. Na een paar minuten gaat Matthijs het water uit, "die komt nog wel terug" zeg ik maar dan rent hij als een wild

Vandaag is het donderdag negenentwintig december 2022, dat betekent dat ik tweeënvijftig jaar geleden op de wereld kwam. In al die jaren zwem ik nu voor de eerste keer op mijn verjaardag. Gelukkig niet alleen, Remona, Kim, Inge, Hans en Evert-Jan zwemmen mee. Het is vandaag ook precies een jaar geleden dat Hans me vertelde vanaf januari met een groepje dagelijks in zee te willen gaan zwemmen, dat groepje waar ik een paar weken later bij aan zou sluiten. Het is iets na twee uur, we zijn wat later om de ergste regen te ontwijken. Het is laag water dus een flinke wandeling voor de boeg want in verband met de wind hebben we onszelf achter het scherm van Pier 7 omgekleed, een voordeel waar we nu het nadeel van oogsten, in de koude wind lopen we naar het water en zijn het erover eens dat er een minuut per enkele reis bijgeteld mag worden. Er zijn wat matige golven dus we zijn er zo door. Even een fris contact met de koude zee kunnen een aantal van ons wel gebruiken na een bezoek aan cafe Spe

Dinsdag achtentwintig december, Wouter, Hans en ik gaan om kwart over drie zwemmen, na wat vertragingen zijn Wouter en ik ruim na kwart over drie bij Hans. Zo kon Wouter zijn zwembroek niet vinden, moest ik nog terug om de deur op slot te doen en zat het stoplicht tegen. Het regent dus we fietsen met capuchon op waardoor het even duurt voordat Hans door heeft dat niet Inge maar Wouter vandaag de rode Teletubbie is. Het waait hard dus we duiken achter het scherm van Pier 7. Als we naar het water lopen vraagt Wouter zich af waarom Hans en ik het niet koud hebben. Dat hebben we wel maar we maken er niet veel woorden aan vuil. Er zijn wat golven dus we zijn er zo door, Wouter blijft het koud vinden en houd het na tweeëneenhalve minuut voor gezien. "Vier minuten?" vraagt Hans, als we de drie net gepasseerd zijn. Ik zeg dat wordt een punkoptreden vanavond als je zo snel telt. Na vijf minuten volgen we Wouter, nemen een selfie en wagen ons na het aankleden door de wind weer over de

Dinsdag zevenentwintig december, na een zonnige ochtend ontmoeten Hans, Inge, Jean-Piere, Kim en ik elkaar op de boulevard voor weer een frisse duik. De zon heeft ons helaas in de steek gelaten en plaatsgemaakt voor regen, gelukkig zijn we daar heel goed op gekleed. Eigenlijk zijn we beter gekleed voor regenachtig weer dan even later, in bikini en zwembroek, voor de zee. Kim dwingt af dat we ons achter het scherm van Pier 7 omkleden, wat tot gevolg dat we nog een kilometer of wat naar het water moeten lopen. Uiteraard gebeurt dit onder luid protest en in het water geeft Hans aan dat we er gerust een minuut bij mogen tellen voor het door de regen naar de zee lopen, daar is niemand het mee oneens. Inge en Kim besluiten dat 5 minuten ruim voldoende is, en als we bijna op vijf minuten zitten gaat Kim even kopje onder om luid klagend weer boven te komen, "ook weer een heel slecht idee" roept ze uit. Hans, Jean-Piere en ik besluiten er zes minuten in te blijven maar als het tijd is

Tweede kerstdag, vandaag uitbuiken in de zee. Na al het eten en drinken is de synchronisatie wel een beetje verloren. Om kwart over elf trappen Evert-Jan, Hans en Kim af met een drieduik, dan volgt om twaalf uur de kerstduik, deze is het drukst bezocht en dat zal vast geheel losstaan van de hoeveelheid glühwein en glühport die er aangekondigd is, nu sluiten Anita, Annemie, Inge, Lars, Marie-Louise, Remona en ik aan en de verlate duik van Jean-Pierre en Esther rond drie uur. Als Inge en ik op de fiets zitten breekt de zon net door, bij het tweede stoplicht zien we in de verte Hans, Kim en de kinderen terugkomen van het strand maar ondanks onze subtiele outfit worden we niet herkend. We zijn vroeg en als eerste op de boulevard, geen straf want het is prachtig weer en in die jas heerlijk warm, de rest komt al snel opdagen en niet veel later bouwen we een soort van nederzetting op het strand, tassen, jassen, kleren en een soort van verspreide minibar met glühdrank. Marie-Louise wil steeds

Eerste kerstdag, Esther, Jean-Pierre en ik spreken af om half twaalf, er sluit verder niemand aan, vast allemaal aan het koken. Als we op het strand staan, ziet Jean-Pierre nog net het berichtje van Hans die ook wel mee wilde maar het te laat zag. Jean-Pierre appt terug dat we wel wachten, geen reactie. Ik zeg dat het natuurlijk bluf was zeggen dat je mee wilde als het te laat is, dus ik besluit Hans te bellen. Hans neemt op en ik zeg dat we wel wachten in onze jassen, "ga maar zwemmen" zegt Hans, "ik sta net met aardappelen in mijn handen". Als ik mijn telefoon met opgeborgen heb belt hij terug en als ik opneem zegt hij "ik trek met mijn broek uit", "ok, we wachten". We hebben wat aanspraak van een vrouw die op onze jassen afkomt en vertelt dat ze ook drie jaar met een clubje heel het jaar door gezwommen heeft. Ook experimenteren we een beetje met de jassen, dus we komen de tijd wel door. Hans komt na vijf minuten het strand op, in zijn paarse j

Zaterdag vierentwintig december, Esther, Jean-Pierre, Kim en ik spreken om één uur af. Als ik om tien voor één wil vertrekken gaat het helemaal mis, eerst mijn fietssleutel kwijt, zoeken, tijd tikt, gevonden. Blij spring ik op mijn fiets en realiseer me in de sprong dat ik een Teletubbiejas aan heb dus blijf halverwege de vlucht achter mijn zadel haken waardoor ik bijna bij de buren in de tuin beland. Als ik opnieuw opstap en het fietspad opfiets zie ik een vrouw aan de overkant bijna van haar fiets vallen vanwege het schouwspel waar ik de directe omgeving op trakteer. Dan kijk ik in mijn tas die voorop in mijn fietskar staat, leeg! Ik draai me om want zonder handdoek wordt het wel erg karig, gelukkig was ik ook vergeten de deur op slot te doen dus ik stap zo weer binnen. Kim die zou fietsen, nee lopen, nee toch fietsen (verwarring want de kinderen gaan mee maar de uiteindelijke conclusie is dat die ook gewoon fietsen) komt alleen naar buiten, de kinderen gaan toch niet mee. Op de boul

Vrijdag drieëntwintig december, een lekkere lange dag alweer. Vandaag gaan Esther, Jean-Pierre, Kasia, Marvin en ik het er om kwart voor een weer op wagen. Amanda zorgt voor een beeldverslag. Het is een regenachtige dag en in de ochtend is er al behoorlijk wat regen gevallen, reden voor Inge om zich niet vroegtijdig aan te melden en last minute zonder gezichtsverlies af te haken (jammer van die vermelding in dit blog dan). Hans ziet het ook niet zitten en wacht tevergeefs op de zonnige namiddag. Als ik naar de Leeuwentrap fiets is het resultaat van de regen goed zichtbaar, er staan diepe plassen op het fietspad. Ik ben weer een keer, sinds lange tijd, als eerste op de boulevard en de rest komt al snel opdagen. Het in de regen naar het water lopen is wel wat fris maar het water lijkt gelukkig wat warmer dan eerder deze week. De watertemperatuur is 6.4 graden dus in ieder geval ietsje hoger. Als we in de regen dobberen, beklaagd Jean-Pierre zich over dat zijn haar nat wordt, daar heeft

Dinsdag twintig december, Hans en ik gaan om één uur in de middag zwemmen. Als ik in mijn felblauwe jas bij Hans voor de deur sta te wachten hoor ik Hans goedemiddag zeggen, voordat hij mijn gezicht had gezien. Ik vraag hem hoe hij wist of ik het was, zonder mijn gezicht te zien, we concluderen dat het de fiets was die me herkenbaar maakt want die onopvallende jas kan het niet zijn. Het waait aardig, het regent en de temperatuur is rond de tien graden en het water zes graden. De wind en regen hebben geen vat op ons, in de warme jassen, maar ja ze moeten ook een keer uit. Als we door de regen naar het water liopen is het best fris en in het water ook, al is dat als vanouds weer van korte duur. Het went gelukkig nog snel. Vandaag is er aanzienlijk minder plastic in het water en het strand is schoongemaakt. Zwemmen in het licht is toch ook weer wel leuk, al is het maar grauw weer. Hans stelt voor om vandaag vijf minuten aan te houden en ik zie geen enkele reden om het langer te maken dus

Maandag negentien december, we naderen de kortste dag dus als Hans, Inge en Ik iets na zes uur het strand op lopen is het helemaal donker, de vrieskou van gisteren heeft plaatsgemaakt voor een warme wind van ruim acht graden. Overigens vind ik dat nog steeds erg koud om in zwembroek over het strand te lopen. Als we het water van zes graden in lopen voelen we dat er veel rotzooi drijft. Het is donker dus we zien het niet maar af en toe voel je iets tegen je benen, er is gelukkig iets dieper een stuk minder plastic. Het is laag water en hoewel dat in de zomer een hoge kwallengarantie geeft, hebben we nu plastic als bonus. Inge heeft het koud en besluit na drie minuten uit het water te gaan, Hans en ik zijn ook niet heel fanatiek vandaag en volgen een minuut later. Zo wordt het een soort van haastduik vandaag. Eenmaal terug op het droge voelt de wind betrekkelijk warm dus een snelle selfie voor het aankleden kan nog wel. Daarna hijsen we onszelf snel in de jassen en genieten van de warmte

Vrijdag zestien december, vandaag spreken Hans, Kim en ik om half elf af, dat wil zeggen dat ik vijf minuten voor half voor hun deur sta. Het heeft vannacht gevroren en geijzeld dus hier en daar is het nogal glad. Tot op heden viel de fietstoccht reuze mee. Als Hans en Kim naar buiten komen in hun zwemjas en mij zien staan in de mijne, zijn de lachspieren al in werking gezet. We fietsen richting de Leeuwentrap om na de eerste afslag op een heuse ijsbaan terecht te komen. We besluiten verder te lopen met de fiets aan de hand, die fiets is eigenlijk best handig om je staande te houden en we leren dus meteen hoe een rollator werkt. De Leeuwentrap is gelukkig niet geheel bevroren anders werd het toch een beetje een Mount Everest achtige expeditie, en wij maar denken dat winterzemmen gevaarlijk was vanwege het koude water. Ondanks dat het vannacht gevroren heeft en er overal ijs licht is het niet heel koud en de zon is ook redelijk nadrukkelijk aanwezig. Vol goede moed lopen we dus richting

Dinsdag dertien december, het is zes uur als Inge en ik in onze Teletubbiepakken staan te wachten op Jean-Pierre en Esther die er in hun Teletubbiepakken aankomen. Het is donker, een bijkomstig voordeel, het is koud een nadeel maar de pakken doen hun werk. Als we het strand op hobbelen vragen we ons af waarom zwemmen in water van minder dan acht graden bij een buitentemperatuur van min één graden een goed idee was. Het zand is bevroren dus dat zal niet aan onze voeten blijven plakken, hooguit onze voeten aan het zand. We trekken de pakken en de rest van onze kleren uit en lopen naar de zee, eigenlijk valt de kou me nog best mee en ik ben redelijk snel door om er vervolgens achter te komen dat de kou me best tegen valt. Anders dan anders ril ik nu zelfs in het water, misschien omdat we gesmokkeld hebben, we zijn namelijk met de auto in plaats van met de fiets en dan mis je toch net even dat stukje inspanning ter opwarming, althans dat is mijn theorie. Na een paar minuten zeg ik dat ik n

Vandaag, elf december, duiken we in groepjes, in de ochtend om kwart over elf, trappen Anita, Ans, Hans, Kim en Remona af, daar is zelfs onweerlegbaar bewijs van want tijdens de duik kwam Jean-Pierre voorbij rennen met Toos en die heeft de eerste groep Zwemburen op de foto gezet toen ze in het water lagen. 's Middags volgen Amanda, Kasia en Marvin, die het water van 7,8 graden om half twee trotseren. Jammer dat Jean-Pierre hier dan geen foto van gemaakt heeft maar gelukkig was er wel een hele vrolijke selfie als indirect bewijs. Later op de middag, gaat de laatste groep Zwemburen te water. Om half vier, wanneer het kwik nog niet boven de één graden is gekomen treffen Esther, Inge, Jean-Pierre, Simone en ik elkaar. Toch geen slechte score, dertien Zwemburen die vandaag rond dobberen. De kou in combinatie met de matige wind is niet echt goed te combineren met in badkleding over het strand lopen, plots zie ik toch een sterk pluspunt van een boerkini. Het water is koud maar toch beter

Het is tien december en een zonnige zaterdag, tenminste dat is het om iets na half een als Simone, Remona, Inge, Evert-Jan, Esther en ik elkaar treffen op de boulevard. Het is koud, 2,6 graden maar het warme water, 8,1 graden wacht op ons. Een minuut of tien later liggen we erin, als de schrik van het koude water weg is, hoor je niemand meer klagen. We worden ook wel echt geholpen met een toch best warm winterzonnetje in ons gezicht. Remona zegt dat het koude water je huid strak trekt en vraagt zich af of het helpt tegen rimpels als je water in je gezicht spettert, gek genoeg is er niemand die het experiment uitvoert. Esther heeft een hele andere motivatie, ze "toen Harry vertelde dat hij twee kilo aan lichaamsgewicht is kwijtgeraakt door alleen maar stil in het water te liggen, dacht ik dit is de sport die bij me past". Nu we toch wel heel dicht tegen de winter kruipen merkt ze vast ook dat je weinig directe inspanning hoeft te leveren maar het toch ook niet helemaal kado kr

Negen december, paarse vrijdag. Het is koud, het is mistig, niets dat uitnodigt tot een fijne duik in de zee, hoewel als ik om vijf voor twaalf bij Hans en Kim voor de deur sta wordt de grijze dag opgeleukt door hun fantastische zwemjassen en Hans geheel in lijn met de dag in pimpelpaars. Onderweg naar het strand zeg ik dat ik niet kan wachten tot het moment dat we allemaal in onze zwemjas het strand oplopen, ieder z'n eigen kleur, om het maximaal aantal dagen af te dekken, blauwe maandag, roze zaterdag en rode weetikveeldag. Op het strand zijn we het er alle drie over eens dat het een slecht idee was om te gaan zwemmen, met een buitenlucht van een kleine twee graden en een mist waardoor we de vloedlijn niet kunnen vinden. Hans zegt dat ik toch gemakkelijk een excuus had kunnen bedenken, we weten beiden dat het zo niet werkt, we moeten door. We zetten onder protest van Kim onze tassen redelijk dicht bij het water, ze zegt "ik heb geen zin om na het zwemmen in mijn bikini naar

Dinsdag zes december, nadat Lars foto's stuurde van nep-zwemburen voor de kust van Britannia konden we natuurlijk niet achterblijven. Om vijf voor zes fietsen Hans, Inge en ik naar de Leeuwentrap, als we deze beklommen hebben zien we op de boulevard iemand staan wachten, als we dichterbij komen blijkt het Lars te zijn die tijdens zijn werk bijna een schip aan de grond heeft laten lopen om een paar zwemmers, waarvan hij dacht dat het Zwemburen waren, scherp op de foto te krijgen. Het bleken de buren van de Zwemburen te zijn. De buitentemperatuur is met 7,8 graden iets aangenamer dan afgelopen weekend en het water, ach die 8,7 graden dat overleven we ook wel, hoewel Lars bij het onderdompelen iets anders doet vermoeden, hij trekt al snel bij. Lars is vooral onder de indruk hoe rustig wij kunnen blijven ademen, waarop Inge antwoord dat we daar ook wel heel erg ons best op doen, het gaat niet vanzelf. Zoals gewoonlijk wordt het al snel "aangenaam" maar er is vandaag een ander

Het is zondag vier december, twee graden en een watertemperatuur volgens Hans, 8,2 of 8,8 nee toch  8,6 graden. We treffen elkaar om vier uur op de boulevard en we zijn vandaag: Esther, Hans, Inge, Jean-Pierre, Kim, Remona en ik en we zwemmen met toeschouwers, de vader en kinderen van Remona. Als Inge en ik iets eerder bij Hans en Kim voor de deur staan en Hans (Tinky Winky) al naar buiten komt, zegt hij "Kim gaat ook mee, denk ik, ze was namelijk al helemaal aangekleed". Even later komt Kim ook naar buiten als een reserve tele tubbie, de kleur matcht niet maar de outfit wel. Hier was geen misverstand over te bedenken, Kim gaat mee. Op het strand zegt Esther dat Jenifer en Rudi (de broer van Esther) ook gevraagd waren mee te gaan zwemmen met de aanvullende vraag of het niet te koud voor ze was. Aangezien ze op Bonaire wonen en het water daar 27 graden is denken wij niet dat dat het grootste obstakel is geweest. In het water zegt Kim, "ik heb tintelende handen, is dat nor

Zaterdag drie december, het is één uur en de opkomst is goed. Annemie, Esther, Hans, Inge, Jean-Pierre, Lars en ik staan te popelen om het water van 9.4 graden in te gaan. Eenmaal in badkleding is het eigenlijk een soort van vluchtgedrag want de lucht is 2.6 graden  Gezamenlijk vluchten we het "warme" water in. Helemaal zonder geluid gaat dat niet, Annemie maakt een lawaai alsof... nee laat ik niet proberen een vergelijking te maken. En Lars kijkt alsof hij alsof hij een plan bedenkt om iedereen die hem ook maar een beetje heeft overgehaald deze actie te ondernemen straks langzaam gaat villen. Inge hoor je niet, Jean-Pierre ondergaat het in alle rust, Hans houdt zich warm met scheten, Esther vindt het al snel subtropisch worden en ik, ik weet het even niet meer. De zee is vlak en er komt een loodsboot voorbij die ons op wat golven trakteert, even later komt er echter, uit het niets een serie hoge golven op ons af. Verbaasd vraagt Inge "waar komen die dan vandaan?",

Vandaag, vrijdag één december is het dan zo ver, sub ten, het water is 9,9 graden, de lucht 5,2 graden, gelukkig waait het niet. Als Esther, Hans, Inge, Jean-Pierre en ik om half zeven gaan zwemmen is het natuurlijk al donker. Onderweg hebben Inge en ik, Hans opgepikt die in zijn Teletubbiepak als een ware Tinky Winky op de fiets zit, hij hoeft straks alleen zijn laarzen en pak (jas) uit te doen. Op de boulevard komen Jean-Pierre en Esther in hun badjassen aanlopen dus Inge en ik zijn toch wat overdressed voor deze gelegenheid. Hans is echt voorbereid want heeft ook slippers meegenomen om naar het water te lopen zodat zijn voeten niet bevroren zijn voordat ze het water raken. Als we het koude water inlopen heeft plots iedereen spijt, dit begint serieus te worden. Esther en ik zijn eigenlijk al redelijk snel gewend, de rest is vooral met de tijd bezig. In de vierde minuut zegt Hans "we zitten al wel op zeven toch", ik moet hem teleurstellen en Jean-Pierre overtreft me met twin