Dagelijks de zee in

Maandag dertig januari, het is prachtig weer maar als Evert-Jan in de ochtend vraagt wie er rond half vijf mee gaat zwemmen ga ik naarstig op zoek naar excuses. De hele dag tijdens het werken hebben mijn hersenen op de achtergrond smoes na smoes bedacht, geëvalueerd en afgewezen, zo stond ik dus om kwart over vier met lege handen en geen enkele geldige of geldig klinkende reden om af te haken. Snel omkleden dan maar, als ik Wouter vraag of hij meegaat probeert hij zich er ook uit te kletsen maar hij is net zo min als ik staat om zonder gewetensnood af te melden, hij gaat mee en tien minuten later staan we samen bij Hans voor de deur. Als we de Leeuwentrap op klimmen staat Evert-Jan ons bovenaan op te wachten. "Heb je het niet koud?" vraagt Hans "zo in een gewone jas maar Evert-Jan heeft het niet koud, helemaal gelukkig staat hij te shinen in zijn buitensloffen, een zeer waardige upgrade waar menig zwembuur jaloers op zal zijn, ik wel. Wouter die de jas van Inge aan heeft

Zaterdag achtentwintig januari, als Inge in de groep het voorstel doet om half elf te gaan zwemmen is Hans de eerste die aansluit, gevolgd door Kim, dan Wieske en als en als laatste op de app Simone. Natuurlijk ben ik er ook bij en op het strand sluit gastzwemmer Pip ook nog aan. Pip zwom eerder al mee met de Dippers, de Badmutsen, de Zeezwemmers en de Zeemeerminnen en vandaag dus de Zwemburen. Er zijn een hoop vissers op het strand en Kim merkt op "leuk, dan ben je vroeg wakker en denkt, ik ga eens lekker dieren mishandelen vandaag". Niet veel later lopen we het water in, het water is 6.2 graden en er is geen golf te bekennen, het lijkt wel een meer. Kim gaat demonstratief in de buurt van de vissers zwemmen, "gezellig Kim!" roep ik, waarop Kim antwoordt "ik ben aan het demonstreren". Hans zijn interne klok is zwaar van slag want na drie minuten zegt hij "we zitten nu op vier", "drie" zeg ik, "ben je vrij vandaag", "nee i

Vrijdag zevenentwintig januari. Het is twaalf uur scherp als we afspreken, het laatste tijdstip waarop Hans nog kon en het eerste tijdstip waarop Inge kon. Esther, Jean-Pierre, Kim en ik passen ons aan, zo flexibel. Het weer is prachtig, het is een graad of zes en de zon schijnt en de wind heeft het af laten weten, geen golven dus vandaag, je kunt natuurlijk ook niet alles hebben. Strak twaalf uur staan we op de boulevard, dat is nog eens timing. Esther en Jean-Pierre staan al te wachten (minder goede timing, maar die moesten vanwege een kapotte schuifdeur ook een andere route nemen). Als we het water inlopen is het toch wel koud maar we slaan ons erdoorheen. Als ik zeg dat het water toch wel erg koud is, antwoord Kim met een luide "tering!", waarop Esther heel bedaard antwoordt "in engere zin: iedere snel fataal verlopende vorm van longtuberculose". Wij proesten het uit en als ik zeg dat kan Kim toch sneller uitspreken, antwoordt Kim "een ziekte die niet meer

Woensdag vijfentwintig januari, Esther, Inge, Jean-Pierre en ik duiken iets na kwart voor zes in het water, het is buiten één graad en we hebben er geen van allen zin in. We moeten wel want eerder op de middag zijn Ans en Remona ook al geweest en op de selfie zien ze er dolgelukkig uit. Die selfie roept overigens wel veel vragen op want de afstand tussen de telefoon en de Zwemburen is langer dan de gemiddelde Zwemburenarm en het zou de linkerarm van Ans moeten zijn geweest want die is op de foto niet in beeld. Het is eigenlijk nog gekker, er zijn ook selfies dat ze beiden in het water zijn op een voor een voor iedere arm onoverbrugbare afstand voor tot de telefoon. Hans zal als vaste selfiefotograaf toch eens bij ze in de leer moeten. Het water is koud, op het moment van zwemmen 6.2 graden, maar veel aangenamer dan in de lucht van net boven nul staan, we zijn er dus snel in. We dobberen en proberen te redeneren hoelang we erin moeten blijven, een minuut per graad zou zes minuten beteke

Maandag drieëntwintig januari: Na een leuk weekend zonder zwemmen hebben Inge en ik onze zinnen erop gezet om de schade meteen op maandag in te halen. Het is koud (3 graden) maar een belofte van zon aan het eind van de middag. Inge gooit een voorstel in de app, vijf uur zwemmen. Maandag is altijd rustig maar Hans sluit meteen en ook als enige aan. Vijf voor vijf pikken we Hans dus met de fiets op. Eerlijk gezegd heb ik er nog niet veel zin en op het strand zegt Annebel die niet mee gaat zwemmen maar de "selfie" zal maken vandaag, "ik wil ook wel gewoon zo een foto maken hoor, niemand die het verschil ziet". Het is verleidelijk maar ja we zijn er nu toch. Zonder al te veel haast liggen we er om tien over vijf in. Het water is 6.3 graden en we besluiten op voorhand dat een minuut per graad ruim voldoende is. Eerder vandaag zag ik een dip in de temperatuur waar hij naar vier graden zakte, mogen we dan ook vier minuten aanhouden? Inge heeft het moelijk om door te komen

Vrijdag twintig januari, het sneeuwt in grote delen van het land, in andere delen van het land regent het maar in Vlissingen schijnt om half twaalf de zon. Amanda, Hans, Inge, Kasia, Kim en ik zijn er klaar voor. Op het strand kleden we ons uit en rustig lopen we in de zon naar de zee. Er zijn redelijk wat golven en ik ren erin, de rest volgt gestaag. Kim, Inge, Hans en ik zoeken ons vertier in de golven terwijl Kasia en Amanda als zeemeerminnen in de branding liggen alsof het een heerlijke zomerdag is. Wat de zon al niet met je doet. De golven zijn niet extreem hoog maar vrijwel continue aanwezig, Hans geniet bij ieder omslaande golf opnieuw van het zoute water in zijn smoel. In de strijd met de golven zijn we behoorlijk afgedreven want als we na zes minuten uit het water komen moeten er een aantal een stuk teruglopen om hun slippers op te sporen. Ik niet want de luxe van slippers is me vandaag niet gegund, je kunt ook niet aan alles denken als je last minute besluit om toch mee te ga

Dinsdag zeventien januari, de maandag hebben we overgeslagen, akelig stil was het op de zwemburenapp en akelig nat was het buiten, daar zit vast een verband tussen. Vandaag is het zonnig en koud. Esther, Evert-Jan, Hans, Inge, Jean-Pierre, Wieske en ik hebben kennelijk de hele dag het moment afgewacht dat de zon onder zou gaan want om half zes staat de duik gepland. Waarschijnlijk een onbewuste angst te verbranden, echt onbewust want ik heb niemand met zonnebrand gezien. Het is koud, net iets minder dan drie graden, het water zal warmer zijn maar niemand weet de temperatuur. De theorie van Jean-Pierre, niet van tevoren kijken anders durf je niet meer. Het uitkleden is een onaangenaam moment en vanaf het begin van uitkleden tot ver in het water wordt er luid en veelvuldig over de kou en de onzinnigheid van deze actie gemopperd, door iedereen behalve Esther, Evert-Jan, Hans, Inge, Jean-Pierre en Wieske. Op een gegeven moment roep ik boos, "Waar is Kim? De aanstichter van dit alles

Zondag vijftien januari, twee groepen weer vandaag, Esther, Jean-Pierre, Lars en ik zwemmen om half vier. Nadat de ochtend ploeg in wind, zon, regen en hagel heeft gezwommen is het onze beurt. We hebben geluk, regen en hagel zijn ons bespaard gebleven. Het is opkomend water en het waait hard, het hele strand ligt vol schuim van de zee, er zijn een aantal honden die achter de wegwaaiende schuimvlokken aanrennen. Het water is wild en wij ook als we erin rennen, het is weer een feestje. We zijn snel door en hoewel niet alle golven hoog zijn, komen er af en toe en een paar hele hoge golven voorbij waarbij altijd wel iemand onder water verdwijnt om dichter bij het strand als een zeehond boven te komen, of zoals Jean-Pierre met zijn bril in zijn hand. Ondanks zijn zwemkoord heeft het watergeweld zijn bril toch bijna opgeslokt, hij had hem nog net te pakken. We gaan van golf naar golf en van brainfreeze naar brainfreeze als de golven over ons heen slaan. Lars kan de kou op zijn achterhoofd ni

Het is zaterdag veertien januari, het regent, het waait en het is warm voor de tijd van het jaar. Esther, Hans, Inge, Jean-Pierre, Simone, Wieske en ik gaan om vier uur een duikje nemen. Voordat het zover is ben ik thuis een nieuwe thermostaat aan het installeren, met radiator bediening, het lukt, alles werkt alleen de CV ketel slaat niet aan. Je kunt dus instellen wat je wilt maar de temperatuur zal er niet door beïnvloed worden. Deze laatste hobbel zorgt ervoor dat ik tot het laatste moment twijfel over de duik, want thuiskomen in een koud huis na een fris stukje dobberen is niet het meest romantische vooruitzicht. Als ik besluit mee te gaan kan ik mijn oordoppen niet vinden en na eerst iedereen behalve mezelf te beschuldigen van het kwijtmaken van mijn oordoppen, leg ik me erbij neer dat ik met klotsende oren thuis kom. Wieske pikt ons op en onderweg pikken we Hans op, Simone staat al te wachten als we tegelijk met Jean-Pierre en Esther aan komen lopen. We kiezen een andere omkleedp

Vrijdag dertien januari, de eerste landelijke dipdag. Aangezien er tegenwoordig overal een dag voor moet zijn is vandaag kennelijk het koudwaterzwemmen aan de beurt. Om kwart voor acht luidt Hans de dipdag plechtig in door in de Zwemburenapp te vragen of er iemand in is voor een vroege duik, met een plaatje van een weerbericht vol zon. Ondanks het zonnetje van Hans regent het afmeldingen en doet Hans na het bericht van Esther "Eind van de middag willen we wel mee" en mijn voorstel "17:15" een tweede poging "17:00?". Als ik aangeef dat het lastig wordt kom Jean-Piere met een compromis "17:07:35", fijn om te zien dat hij mij 5 extra seconden cadeau geeft op het gemiddelde. Evert-Jan wil om 16:30, Hanss en Kim sluiten aan en ik protesteer nog met het feit dat het om 18:07 hoogwater is dus dat we om 17:15 minder ver hoeven te lopen. Wouter gooit "Pap denk aan je stappen!!" in de groep. Uiteindelijk spreken we af op Inge haar gulden middenwe

Vandaag is het elf januari, dat betekent dat ik een jaar geleden om kwart over vijf voor het eerst met een groep mensen het water in liep om doelloos in het, voor mij, ijskoude water rond te dobberen. Het effect op mijn geestelijke gesteldheid, zonder nu echt te weten wat het doet, is mij zo goed bevallen dat ik vandaag weer sta te popelen om de duik te nemen. Tien voor half twaalf gaat het gebeuren, Ans, Edith, Evert-Jan, Hans, Lars en ik spreken af op de boulevard. Onderweg staat Hans al te wachten, gek hoe weinig verandering er in een jaar optreedt, ja de groep is wat aangepast en onze kleding bijna volledig geprofessionaliseerd, al denken andere weggebruikers die we voobij komen er vast heel anders over. Ondertussen heeft Hans ontdekt dat er een webcam op het strand gericht is, exact op de plek waar we dageliujks om staan te kleden, er zullen zich vandaag heel wat Zwemburen achter de oren hebben gekrabd, nadenkend over de manier waarop ze zich omkleden. Gelukkig hebben we nooit toe

De zonnige zondag van acht januari zal door de deelnemers van het visevenement op het badstrand niet snel vergeten worden. Of er nu een oorzakelijk verband is weten er niet maar vrijwel meteen nadat Annemie, Anouk, Esther, Evert-Jan, Hans, Inge, Jean-Pierre, Kim, Matthijs, Remona, Simone, Wieske en ik het strand op lopen met als doel tussen de vissers te gaan dobberen, beginnen ze spontaan hun spullen in te pakken. Als we met z'n allen het water inlopen vertrekken de laatste vissers, voor sommige van ons moet dit als een overwinning voelen. Het is gezellig druk in het water, de zon schijnt en na een poosje zien we ook weer het vertrouwde beeld van een rennende Matthijs aan de vloedlijn. Anouk die zich voorgenomen had twee minuten in het water te blijven maakt er per ongeluk drieeneenhalve van en Wieske die voor de tweede keer meegaat besluit in het water dat ze dit toch ook wel leuk vindt en meldt zich aan als nieuwe zwembuur. Volgens Jean-Pierre moet daar nog wel een formulier voo

Op zaterdag zeven januari fietsen Inge en ik om tien voor tien thuis weg, er staat een stevige wind dus we moeten aardig doortrappen, het is een graad of tien en droog dus klagen mogen we niet. Bij eerste stoplicht kijk ik of Simone er al aan komt fietsen, ik zie haar niet. Bij het tweede stoplicht komt Ans kruislings voorbij, ze heeft een andere route en ziet ons pas als we goedemorgen naar haar roepen, ze roept terug "ik had jullie toch zo moeten herkennen in die opvallende jassen". Ans fiets door en ons licht springt op groen verderop staan Hans en Simone te wachten, vandaar dat we haar niet eerder tegenkwamen. Gezamenlijk door naar de Leeuwentrap waar we de boulevard beklimmen. Op de boulevard staan Edith, Esther, Evert-Jan en Remona al te wachten. Ans is er nog niet, Inge en ik hadden duidelijk de kortere route. Even later komt Annemie ook aanlopen en zijn we compleet, om het water van acht graden te betreden. Het is nog een stevig eind lopen door de frisse wind maar een

Vrijdag zes januari, vandaag is een echte zonnige dag, zou de opkomst daarom zo hoog zijn. We zwemmen vandaag met negen personen, Amanda, Evert-Jan, Inge, Hans, Kasia, Kim, Marvin, Simone en ik zijn erbij. De temperatuur is geen uitdaging, zeker niet met de zon erbij. Op het strand hebben we wat discussies over waar we onze spullen leggen, we zijn wat ver naar de vloedlijn gelopen maar Kim is stil blijven staan op de plek die ze nog als verantwoord vindt in verband met het opkomende water, we leggen ons (of beter onze spullen) er onder protest bij neer. Niet veel later lopen we het water in, na een minuut roep ik dat de tijd loopt, dit wordt niet helemaal geaccepteerd. Hans zegt na exact drieeneenhalve minuut "we zitten er drieeneenhalve minuut in", ik antwoord "twee", ook dit wordt niet hartelijk ontvangen. Ruim een minuut later maakt Kim van vier minuten en vijfenveertig seconden, vijf minuten, ik corrigeer "vier minuten en vijfenveertig seconden is geen vijf

Woensdag vier januari, het is niet koud maar het waait flink, als Evert-Jan, Hans, Inge en ik om iets na vijven de Leeuwentrap beklimmen worden we er letterlijk bijna vanaf geblazen. We kiezen voor de leuning. Bijna bovenaan komt een man vanaf de boulevard aangelopen en waait bijna in onze armen, aangezien we de man willen beschermen en we ook niet zitten te wachten op een menselijk lawine van de Leeuwentrap af geven we de man een waarschuwing de leuning te gebruiken. Op het strand is het rustig, als we de wind en golven niet meetellen. Na enig gesteggel besluiten we om aan de zeezijde van het scherm van Pier 7 om te kleden. Door de wind lopen we naar het water en zoals gezegd is het niet koud. Het water is ook geen hindernis want door de hoge golven is het strand veranderd in een soort van golfpatroon van mini duintjes, hierdoor sta je de ene keer tot je middel en de andere keer tot je nek in het water en dan heb ik de golven nog niet meegeteld. We spelen met de golven of eigenlijk sp

Dinsdag drie januari, de zon laat zich weer zien. Het is wel wat kouder dan voorgaande dagen maar niets om ons zorgen over te maken. Om elf uur klimmen Hans, Inge en ik de Leeuwentrap op, Kim moest helaas afmelden vanwege een zieke kip. Bovenaan de trap merken we eigenlijk pas hoe hard het waait, hier voel ik ook duidelijk dat de wind best koud is aan mijn voeten. Heel optimistisch ben ik weer vanaf huis met mijn flipflops aan vertrokken en ondanks de koude wind is het eigenlijk goed te doen. We kleden ons om achter het scherm en lopen naar het water, de wind is fris maar het is nog steeds ruim zeven graden. Het water voelt koud maar ook die temperatuur is gestegen en licht op 7.4 graden. We treuzelen niet want er zijn wat golfjes en die helpen altijd wel om door te komen. We dobberen heerlijk met ons gezicht in de zon en vergeten weer alles wat er om ons heen gebeurt op weg naar de onderkoeling. Zo ver laten we het natuurlijk niet komen want na zes minuten gaan we kopje onder en weer

Wat doe je op één januari? Het geldt niet voor iedereen maar toch zeker voor veel Zwemburen, je neemt een nieuwjaarsduik. Almer, Amanda, Annemie, Ans, Emiel, Lars, Inge Kasia, Marvin, Remona, Simone, Wieske en ik lopen om één uur een vol strand op, op de boulevard krijgen we al een waarschuwing van een nieuwjaarsduiker die zegt dat het water best koud is, niet wetende dat de meesten van ons al koudere vuren hebben doorstaan. Ondanks dat er redelijk wat mensen een nieuwjaarsduik nemen, vallen we toch wat uit de toon, dat begint al bij onze outfit de meesten hebben geen Teletubbiepak aan, maar als we heel beheerst naar het water lopen en er rustig in gaan in plaats van rennen duiken en vluchten nemen we toch een nog wat uitzonderlijke positie in. Het maakt niet uit, dat doen we eigenlijk met iedere duik die we nemen. Wieske die voor het eerst meegaat wordt gecoached door Inge en Kasia, ze houdt het zonder gegil (wat vooral voor Annemie een openbaring is) vijf minuten vol. Annemie heeft h