Dagelijks de zee in

Het is maandag achtentwintig februari en we hebben een zware avond achter de rug. Dat is dan misschien ook de reden dat Wouter en ik slechts met z'n tweeën het water in gaan. Vandaag lopen we beiden in slippers, zwembroek en handdoek naar het strand. Het is heerlijk zonnig met een beetje wind, die dan wel meteen erg koud is. Wouter heeft erg veel moeite om er door te komen en eenmaal in het water vragen we onszelf af hoe gezond dit eigenlijk kan zijn, eerst de hele middag, avond, nacht bier drinken, chips en andere minder gezonde versnaperingen nuttigen en dan de volgende dag in water van 5.9 graden gaan liggen. Vandaag hebben we niet veel bekijks maar over het algemeen wordt er hier in Bergen op Zoom toch raar opgekeken als we de duik nemen. Na vijf minuten gaat Wouter eruit om zijn telefoon te halen zodat we de door Hans verplicht gestelde selfie in het water kunnen nemen. Er zijn een paar shots nodig om een foto te maken waar we beiden niet met een zeer beknepen blik op staan. N

Het is iets na twaalf als we op zondag zevenentwintig februari met onze vastenavendzwemburen het strand van de binnenschelde oplopen, Annebel en Wouter en ik als recidiverende winterzwemmers en Letty en Lotte als debutanten. Hard bewijs en een goede les dat je op een avond waarop je veel bier hebt gedronken geen afspraken moet maken waar je later, soms zelfs de volgende dag al, spijt van krijgt. Letty en Lotte zijn met de auto inclusief privéchauffeur Suus, die ook nog een live registratie zal maken maar er geen moment over nadenkt dit zelf te gaan doen. Annebel, Wouter en ik zijn uit het hotel komen lopen en zijn dus in onze badjas/zwemcape/handoek outfit weer een ware bezienswaardigheid. We lopen het water in en Letty en Lotte voelen de spijt toenemen. Als ze eenmaal in het water zijn, vinden ze het geloof ik toch wel lekker. Annebel volgt na een halve minuut en Wouter en ik houden het na zeven minuten voor gezien. Op het strand staan de dames al in badjas en trek ik mijn badponcho a

Zaterdag zesentwintig februari, we zijn gisteren avond gestart met een mooie hergeboorte van het bergsche carnaval, of beter gezegd "de vastenavend in 't Krabbegat. Een hergeboorte van carnaval gebeurt natuurlijk wel vaker maar dit keer hebben we een jaartje op stal gestaan. En wat is er nou fijner na een avond goed op stap te zijn geweest dan een frisse duik  Ver van de Zwemburen verwijderd moet ik wel wat potentiële meezwemmers zien te overtuigen en Annebel vond het al snel een goed idee. De binnenschelde is 5.8 graden dus een stuk kouder dan de zee op dit moment is maar het water staat nagenoeg stil dus als je niet te veel beweegt creëer je een soort van minibuffer om je heen. Het is erg lekker in het water met de zon in je gezicht al houdt Annebel het na vier minuten voor gezien, een behoorlijke ongetrainde prestatie, na acht minuten ga ik er ook uit. Koud is het zeker niet en het hotel is het vijf minuten lopen dus we besluiten in poncho en badjas terug te lopen met onze

Vrijdag vijfentwintig februari, het is iets na half negen als Kim komt aanrijden met de auto. Wat een luxe! We parkeren onderaan de Leeuwentrap (sommige dingen zullen altijd hetzelfde zijn) en lopen naar het strand. Achter het windscherm van Pier 7 trekken we onze kleren uit en rennen over het alweer veranderde strand. Als we vlak bij het water zijn zakken we tot onze knieën weg in het mulle zand. De zee is wild en de stroming bizar sterk. Zwemmen kun je het vandaag niet noemen want we zijn bijna continu bezig tegen de stroming in te lopen. We lopen naar het einde van het paalhoofd waar Kim zich vasthoudt aan een boven het water uit stekende paal. Dat blijkt niet echt praktisch want rond de paal vormt zich een kuil en hoewel Kim nu mooi op haar plaats blijft heeft ze moeite haar hoofd boven water te houden, ze besluit zich aan de stroming over te geven. Na acht minuten heen en weer geslingerd te worden door golven en stroming besluiten we eruit te gaan. We zijn ver van de plaats waar h

Donderdag vierentwintig februari, na een race vanuit Maarssen en een tussenstop in Alblasserdam ben ik net op tijd om de zwemdate van half zeven te halen. Met Hans en Kim fiets ik naar de Leeuwentrap, waar we Evert-Jan niet aantreffen en niet zeker weten of hij komt. We besluiten naar het strand te gaan, aan onze fietsen is sowieso te zien dat we er zijn. Bij Pier 7 komt Evert-Jan tevoorschijn in zijn badponcho met laarzen eronder, hij zegt nog een sigaar nodig te hebben om zijn Ma Flodder look compleet te maken. Evert-Jan is met de auto en kan dus achteraf in het warme comfort van zijn auto naar huis en hoeft niet te klungelen op het strand. We kleden ons uit (al betekent dat soms niet meer dan badponcho en laarzen uit) en lopen naar de zee, het strand is helemaal veranderd als gevolg van het "egaliseren", het resultaat is diepe sporen en een soort aspergebed landschap met een pad in het midden waar we dankbaar gebruik van maken. Bij de zee zaken we behoorlijk diep in het za

Na een dag werken, kwam ik vandaag om kwart voor zeven thuis, op de dag nog een beetje vrees dat er geen Zwemburen meer over waren rond die tijd maar gelukkig zag Kim een avondduik wel zitten, snel omkleden, spullen pakken fiets naar buiten en op weg. Ja voor Kim een teleurstelling die fiets want eerder had Inge geappt dat ik in de auto zat en Kim op kwam halen. Beiden klopten alleen de verwachting van het vervoer naar het strand was anders. Het is beslist niet ver maar natuurlijk wel heel relaxed als je niet op het strand hoeft om te kleden. Wie weet volgende keer. Het strand zag er overigens weer totaal anders uit, met zwaar materieel was het zand alle kanten op verplaatst zonder dat het doel echt duidelijk was. Het resultaat is in ieder geval, dat Pier 7 nu meer een duinrestaurant is dan een strandtent. Onze vaste omkleedplek (met windbeschutting) is ook veranderd, er is nu een grote ruimte met een torenhoge wal van zand er omheen, een soort van strandkleedkamer. Het was nog een uit

De wind is gaan liggen. Het is dinsdag tweeëntwintig februari als Hans en ik om twaalf uur naar het strand fietsen. Rond ons heen zien we nog de sporen die Dudley, Eunice en Franklin hebben achtergelaten, het beperkt zich niet tot dakpannen, op de boulevard ligt een berg zand die van het strand gewaaid is en nu met zwaar geschut weer terug naar het strand gebracht wordt. Op de boulevard staat ook Simone al te wachten, we zijn met drie vandaag en besluiten, na eerst het halve strand overgestoken te hebben, toch maar in de luwte van het Pier 7 windscherm om te kleden. Ondanks dat de wind geen naam mag hebben is hij best sterk  Het water is al wel een stuk rustiger, het is alleen wel heel ver lopen. Van de 1.000.000 kubieke meter zand waarmee onlangs het Walcherse strand weer is opgehoogd, is niet alleen een deel de boulevard opgewaaid, een ander deel is in onze sokken, schoenen en tassen mee naar huis gesmokkeld maar een groot deel van de zandkorrels heeft ook de zee niet kunnen weerstaa

Maandag eenentwintig februari, als Hans en ik iets voor half tien op de fiets zitten merken we al dat de wind die Franklin gelaten heeft nog steeds rond waait. Als dit zo doorgaat zitten we voor het einde van de maand op Zacharias. Thuis hadden we al via https://www.webcams-vlissingen.nl/pages/cameras/strand.php gekeken of er hoge golven waren, wat op de RWS site werd aangegeven maar op de webcam niet te zien is. We zijn maar met twee vandaag en hebben ook geen fotograaf stand-by, maar dat heb ik afgevangen. Vlak voordat we naar het water lopen stuur ik een berichtje naar Inge die via de webcam een foto gaat maken, diezelfde webcam die ons een kalme zee liet zien. Als we naar het water lopen zeg ik tegen Hans dat ze waarschijnlijk gewoon een oud filmpje laten zien want de golven zijn enorm. Er zitten golven bij van dik anderhalve meter en ze lijken soms van alle kanten te komen. Het goede nieuws is dat ze je met geweld naar het strand proberen te zwemmen. Het lijkt wel of de elementen

De alarmcodes voor het weer vliegen ons nog rond de oren op zondag twintig februari. Het is wel maximaal geel maar windstil gaat het voorlopig niet worden. We zouden om elf uur gaan zwemmen maar de regen bleef maar aanhouden. Simone apte op een zeker moment dat het niet meer zou stoppen, niet te beroerd open ik buienradar en ja hoor om strak 11:30 is het droog. Afspreken om 11:35 dus. Dankzij een wat rommelig vertrek ben ik wat aan de late kant, Hans en Kim stonden al ongeduldig te wachten in dit prachtige weer met toch nog een beetje regen. Bovenaan de Leeuwentrap (zo'n beetje de gevaarlijkste plek van Vlissingen als het waait) staat Evert-Jan te wachten en op de Boulevard treffen we Simone en Mirjam. Mirjam zwemt niet mee dus wordt op het strand als dagfotograaf aangesteld. Dit levert een mooie ietwat onheilspellende foto op als we naar de zee lopen. Op het moment dat we het strand oplopen begint het weer te regenen dus kleren zo droog mogelijk opbergen en snel het water in, nat

Het is zaterdag (al denkt Hans dat het zondag is) negentien februari, the day after. Onderweg naar het strand doe ik een soort reuzenslalom op het fietspad om afgewaaide takken te ontwijken. Thuis is de stormschade gelukkig beperkt gebleven tot een scheefgezakte dakpan. Niet bijzonders want sinds we hier wonen is die dakpan eigenlijk een soort windmeter, na windkracht acht ligt hij scheef. Vandaag zwemmen we met een uitgedund clubje, Hans, Kim en ik. Loes en Jip spelen op het strand, ze verzinnen vanalles en vermaken zich goed. Hans en Kim gaan wel meer dan twee keer de gebruikelijke hoeveelheid zand mee naar huis nemen nu Loes en Pip langzaam in zandzakken aan het veranderen zijn. Toen we om één uur het strand op liepen, troffen we het iets anders aan dan dat we het gisteren achtergelaten hadden. Je kunt nu op bepaalde plaatsen zo vanaf de boulevard het strand op lopen zonder de trap te gebruiken, ook Pier 7 is het zeezicht wel een beetje ontnomen. De tafels die buiten het windscherm

Het is achttien februari, we besluiten om twaalf uur te gaan kijken op de boulevard en als we het veilig achten nog snel een duik te nemen voordat Eunice over het water en land raast. Samen met Hans en Kim fiets ik naar de Leeuwentrap om te beginnen met het gevaarlijkste onderdeel van deze duik, het via de Leeuwentrap de boulevard opklimmen. We houden ons stevig aan de leuningen vast om niet meteen weer van de steile trap afgeblazen te worden. Op de boulevard waait het hard maar de zee ziet er begaanbaar uit. We besluiten (als we dat niet al gedaan hadden) de duik te nemen in de stilte voor de storm. Stilte is slechts het contrast want met de huidige wind (windkracht zeven), die velen al als een echte storm zouden bestempelen, kun je niet echt van stilte spreken. De zee is aangenaam wild en we slaan ons door de golven heen met de touwtjes van onze zwembroeken op extra strak. De tijd vliegt en voor we het weten is het tien minuten en verstandig eruit te gaan. Als we terug lopen worden w

Het is donderdag zeventien februari, gisteren raasde Dudley over ons land morgen volgt Eunice. Vandaag is er een sterke wind maar ik geloof niet dat we het een storm mogen noemen. Om twaalf uur hebben we afgesproken en hoewel we stevig tegen de wind in lopen lijkt het water niet al te wild. We kleden ons uit en lopen in de februari zon naar het water. Met z'n drieën vandaag, Kim, Evert-Jan en ik. Dicht bij het water zien we dat de golven toch best serieus zijn. We laten ons er niet door tegenhouden. In het water is het een feest, de ene golf na de ander probeert je naar het strand te duwen en daar bij te ontdoen van badkleding. Dat elastiek van je zwembroek wordt van een dagelijkse duik in zout water niet bepaald sterker maar is vandaag wel van belang. Steeds onze zwembroeken optrekkende, soms zelf helemaal vanaf de enkels laten we ons heen en weer slingeren door de golven. Koud hebben we het niet, er is genoeg actie. We vergeten de tijd en tikken bijna onverwacht de tien minuten a

Dinsdag 15 februari, een twaalf uurtje. Simone, Hans, Evert-Jan en ik verzamelen op de boulevard er staat weer een stevige wind en er is geen schuilen bij. We lopen richting de waterlijn naar het harde zand, minder stuivend zand en zoals gezegd uit de wind staan is een utopie vandaag. Het is gelukkig droog, vanmiddag komt er regen en het lijkt me erg vervelend om na het zwemmen in de regen te moeten aankleden, de harde wind maakt er al voldoende uitdaging van. Als we het water inlopen komen er meteen een een paar flinke golven, Evert-Jan wijt het aan de surfer even verder op die volgens Hans zijn mast vergeten is. Het schijnt surfen nieuwe stijl te zijn. Het voelt niet erg koud vandaag en zelfs mijn handen en voeten hebben weinig problemen met het koude water. We houden het dan ook lang vol en wachtend op die laatste golf die helaas toch niet komt gaan we pas na elf minuten het strand weer op. Geen hardloperij vandaag, gewoon afdrogen en aankleden maar niet voordat de foto geschoten is

Met een luchttemperatuur van acht graden en een watertemperatuur van 6.4 was het vandaag, veertien februari, bijna subtropisch. Het is zeven uur 's avonds een mooi moment om een warme duik te nemen als afsluiting van de werkdag. Hans en Kim zijn erbij als we tegen de harde wind in naar het strand lopen. De golven passen niet echt bij de windsterkte maar de hoek is daarvoor ook niet echt optimaal. Het is eb en we moeten behoorlijk ver lopen voordat we natte voeten krijgen. Eenmaal in het water worden toch nog regelmatig verrast door een hoge golf die uit het donker opdoemt. Het zwemmen in het donker geeft toch net weer een andere sensatie. Aan de ene kant de donkerte van de zee met in de verte wat lichtjes van Zeeuws Vlaanderen en aan de andere kant de felverlichte appartementen op de boulevard. Mijn tenen worden ijskoud, Hans tipt dat ik het beste op mijn hielen kan staan als ik de grond raak zodat mijn tenen niet afkoelen op het "koude" zand. Ik klaag dat ik eerst acht o

Vier komma twee graden buiten temperatuur met windkracht zes en een voeltemperatuur van nul graden. Gelukkig was er een zonnetje vandaag, twaalf februari om elf uur. We zijn met veel, Evert-Jan, Inge, Jets Ke, Hans, Kim, een hele kinderschaar en ik. We gaan met vijf het water in, Inge maakt foto's en de kinderen blijven wijselijk op het strand spelen. Het water dat volgens de metingen net voordat we erin gingen 6.2 graden maar nu gedaald naar 6.1. Gemiste kans, vooral voor Jets Ke die haar debuutduik maakt, nu moet ze meteen het nog koudere water in, de ijsdoop. Af en toe een hoge golf zorgt voor wat sensatie. Toen we naar het water liepen zijn Kim en ik vooruit gerend dus ik zeg dat wij er al acht minuten in liggen als de rest zo ver is, Evert-Jan zegt "nee dat is je zwembroek die op half zeven hangt". Stuk voor stuk valt het ons op dat handen en voeten vandaag wel heel koud worden, verder voelt het als gebruikelijk en is het goed vol te houden. Jets Ke die zich voorgeno

Zaterdag twaalf februari, een mooie zonnige duik om één uur 's middags. Het is vrij koud maar er is een lekker zonnetje. We zijn met Hans, Kim en ikzelf. In het water dan want op het strand spelen Loes en Jip. Af en toe komt er een laf golfje langs maar echt wild wordt het niet. Kim doet haar beklag over mijn blog van gisteren want ze was geen zeven maar acht minuten in het water en voelt zich zwaar in haar eer gekrenkt. Ik neem me voor om geen persoonlijk tijden meer te vermelden want ik wil natuurlijk niet op tenen trappen. Zelfs dat helpt niet want nu hebben we zelf een meningsverschil over hoe lang we vandaag al in het water zijn, bij Kim is het steeds een halve minuut langer. Nu moet ik zeggen dat ze er iets eerder in was dan Hans en ik maar dat is hooguit vijf seconden. Als ik mijn stopwatch laat zien (die op tien minuten ingesteld staat roept Kim, tien uur! Ik schrik, zijn we al zolang in het water, ben ik van de kou de tijd vergeten? Als ik zelf kijk zie ik gewoon zevenenee

Vrijdag elf februari, het is vijf uur als we gaan zwemmen. Maar eerst even stilstaan bij die datum, als Brabander doet mij dat wel iets elf (elluf) het gekke getal, en februari (februarie) de maand waarin carnaval (vastenavond) vrijwel altijd valt. Dit jaar feitelijk in maart maar het gaat kriebelen want het komt dichterbij. En dan nu terug naar een koud strand, het is 6.5 graden we rennen naar het water want dan zijn we ook eerder weer terug, al hebben we in het water dat 6.6 graden is ineens geen haast meer hebben om de koude buitenlucht weer in te gaan. Evert-Jan houdt het hoofd koel maar dat kan te maken hebben met het feit dat hij meteen onder water dook dus nu met nat haar de rest van de tijd door moet brengen. Kim wordt ongeduldig en vraagt al na drie minuten naar de tijd, eerder deze week dacht ze dat ik haar voor de gek hield door na vier minuten en dertig seconden te zeggen dat we al tieneneenhalve minuut in het water waren, ze had het verkeerd verstaan. Nu over compenseer ik

Je zou het maar hebben, kramp in je middelteen. Het is tien februari, Evert-Jan, Hans, Kim en ik zijn klaar voor de middagduik. Met zes graden is de lucht net iets warmer dan het water maar het voelt beide heel koud, er is ook geen straaltje zon dus dat zal meespelen. De zee is heel kalm dus we dobberen wat rond en merken dat de stroming erg sterk is dus gaan lopend wat tegen de stroom in en daarna ook zwemmend. Dan zegt Kim "ik heb kramp aan mijn middelste tenen", waar door de filtering van mijn oordopjes "ik heb kramp in mijn middelteen" van gemaakt wordt. Ik antwoord, "pas maar op dat je straks niemand beledigt door je middelteen op te steken", Evert-Jan zegt dat het wel beter is dan kramp in je middelbeen. We dobberen nog wat rond en na acht minuten gaan we er weer uit, voorzichtig over het strand teruglopend want er liggen hier en daar nog wat bolletjes van de stookolie die uit een, vorige week op drift geslagen, schip is gelekt. Gisterenavond was er

Woensdag negen februari, de ochtendduik om elf uur. Marije staat al te trappelen op de boulevard als Hans en ik aan komen lopen. In de verte komt Merijn aanfietsen, denk ik want zonder de prothese met lenzen op mijn neus weet ik het niet zeker. Vol goede moed dat de zon ook mee komt zwemmen stappen we het strand op. Als we uitgekleed zijn en het water inlopen vind ik het maar koud. Het is altijd kouder dan de dag ervoor. Het water is rustig dus we hebben weinig meer te doen dan een beetje "relaxen" en kletsen. Er vaart een flinke boot voorbij met een mooie naam die dit blog zou kunnen opleuken maar met de ogen gaat kennelijk ook het geheugen achteruit, ik ben hem kwijt. Het was gelukkig ook niet zo belangrijk. Na zo'n acht minuten houden we het voor gezien en lopen terug naar de Jumbo tassen. Onderweg vissen we als een ware oceancleanup nog wat plastic uit het water wat we later in de vuilnisbak gooien. Weer een frisse, gezonde, leuke en goede daad verricht vandaag.

Half zes, acht, volgens Hans geen januari maar februari, achteneenhalve graad, we gaan weer de zee in. De zee die op dit moment 6.3 graden is. De opkomst is goed vandaag, we zijn met zes Zwemburen, Evert-Jan, Hans, Kim, Marije, Merijn en ik. De zee is redelijk kalm met af en toe een hoge golf. het voelt vandaag niet echt koud, waarschijnlijk heb ik net genoeg actie om een beetje warmte in mijn handen en voeten te krijgen. Merijn houdt het goed vol voor de tweede keer, na achteneenhalve minuut zegt hij de tien niet te halen maar na negen minuten moet ik hem er bijna uit slepen. Die is nu ook besmet met het zwemvirus vrees ik. Als we het water uitgaan komt aan de horizon de zon net nog even onder de wolken vandaan en worden we op een prachtige zonsondergang getrakteerd. Hans rent naar zijn telefoon want hier moet natuurlijk een foto van gemaakt worden, en een foto van gemaakt worden met ons erop, en nog een foto van gemaakt worden en nog een.... Als een van ons zegt "ik sta er stom

Een lunch break in het water, het is maandag zeven februari, we hebben om twaalf uur 's middags afgesproken op het strand. Wouter, Matthijs, Hans, Evert-Jan en ik. Een mooie onderbreking van de werkdag.  Als we het strand oplopen halen we het weekend van Matthijs aan, die op bezoek bij vrienden in de hot tub gezeten heeft. Hij geeft aan dat het best zwaar is in de winter met de koude wind op je hoofd. Vol begrip lopen we door naar het water, dat op dat moment 6.3 graden Celsius is. Het is een rustige zee en we dobberen wat rond, door het gebrek aan actie koelen mijn handen en voeten behoorlijk snel af. Matthijs gaat iets eerder dan de rest uit het water, rent als een ware atleet over het strand en duikt zo'n vijfhonderd meter verder de zee weer in om daarna over het strand terug te rennen. Ondertussen ligt de rest er tien minuten in, we vinden het mooi geweest. Wouter en ik besluiten dat het een goed voorbeeld was en rennen ook naar het punt vijfhonderd meter verderop om vervol

Gisteravond een eerste duik in het donker gemaakt. Een leuke ervaring, natuurlijk heb ik weleens in het donker gezwommen maar in de winter is toch weer net anders. Het waaide stevig, windkracht zeven en de golven waren net hoog genoeg om er veel plezier van te hebben zonder steeds een ijskoud hoofd te krijgen. Heel koud was het niet, lucht 8 en water 6.3 graden. Het aankleden is wel een extra obstakel in het donker met harde wind, je ziet niet wat je doet en wat je doet is niet wat je bedoelde. Vandaag is het zondag zes februari, we zouden om half elf gaan zwemmen maar het regende heel hard dus verzet naar half twee. Het is droog en de wind is ondanks dat hij is afgezwakt nog best sterk. De golven, die eerder op één meter twintig zaten zijn nu afgezwakt naar zo'n zeventig centimeter. Dat is leuk en hoog genoeg om niet steeds een brainfreeze te krijgen van iedere golf die over je hoofd slaat. Na achteneenhalve minuut besluiten we eruit te gaan, oh nee wacht nog één golf, en nog één,

Vandaag, vijf februari zwemmen we in de ochtendzon. Het is 5.7 graden dus het water is met 6.2 graden net iets warmer. We zijn met vier personen (Hans, Simone, Wouter en ik) op een leeg strand. Als we een poosje in het water zijn zien we een vogel zwemmen op enkele meters afstand. Het kan gebrek aan kennis zijn of afname van het waarnemingsvermogen maar we besluiten dat het een verdwaalde pinguïn is. Na een poosje duikt de pinguïn onder we maken grappen dat we gepikt worden. Wouter die het dichtst bij de pinguïn zwom kijkt ineens heel ongerust, waarschijnlijk bang om vogelgriep op te lopen midden in een Coronapandemie. De pinguïn komt niet meer boven en is vast naar huis aan het zwemmen. Als Wouter later een veertje uit het water vist concluderen we dat de pinguïn een onaangename ontmoeting heeft gehad met de onlangs van de weg geredde zeehond  Vandaag is het opvallend koud aan handen en voeten. Na het aankleden drinken we de thee in de zon bij het windscherm van Pier 7. Zo ontdekken w

Vrijdag vier februari, we zijn weer met zes zwemmers en twee niet zwemmende kids op het strand beland. Het is kwart over negen en er staat een stevige wind, windkracht zes, dus spullen vasthouden. Er zijn twee mensen aan het zwemmen, zo te zien aan de badjassen waarmee ze over het strand naar het water liepen zijn het hotelgasten. Het water is weer wat warmer vandaag maar voelt onverminderd koud aan als we erin gaan. Er is weinig golfslag dus we hebben geen actie om ons warm te houden, ademen vanuit de buik is de manier maar Hans heeft gelezen dat lachen ook werkt. Helaas heeft niemand voldoende humor om onze handen en voeten warm te lachen. In de verte zie ik dat de kinderen van Céline en Matthijs over onze spullen waken, of beter gezegd ik zie zonder mijn bril twee vage vlekken bewegen en Céline bevestigt dat het de kinderen zijn. Als de anderen uit het water gaan grapt Hans dat ze onze zwemponcho gaan pakken, ik zeg als ze maar niet alle spullen meenemen want dan zijn we genoodzaakt

Drie februari, het is 17.00 als we met een sterk uitgedund groepje het strand op lopen. Werk, quarantaine en andere redenen weerhouden de overige Zwemburen ervan het water in te gaan. Het is behoorlijk koud, althans zo voelt het want een buitentemperatuur van 7.3 graden is niet echt een februari eigenschap en ook zeker niet de laagste temperatuur die we getrotseerd hebben. Overigens zegt buienradar ook dat de gevoelstemperatuur maar 4.2 graden is dus we zitten er niet ver naast. Zelfs het water is mild, een dikke 6.3 graden aan de warme kant vergeleken met de afgelopen weken. Ondanks de "hoge" temperaturen voelt het ijskoud en ook het water lokt niet maar we zetten door. Eenmaal in het water is het dan eigenlijk ook weer goed vol te houden maar we missen de actie van de golven. Evert-Jan, Hans en ik houden het na acht minuten voor gezien en gaan eruit. Dan wacht de zwemponcho op me, de groepsdruk heeft zijn werk gedaan en ik heb er ook één aangeschaft. Wat een ver

Één februari, je zou zeggen dat het nu echt hartje winter is maar dat valt nogal mee, een buitentemperatuur van negen graden is niet echt een voorbode voor de Elfstedentocht. Of het de temperatuur was, gemakzucht of onderdeel van de experience weet ik niet maar Sander kwam met blote benen aanfietsen, nog een zomers element aan deze dag. De zee is wat rustiger dan gisteren en een watertemperatuur van zes graden Celsius gaat ons ook niet stoppen. Het is vijf uur 's avonds als we het water inlopen dus net voordat de zon onder gaat. Doordat het water rustiger is lijkt het toch wat kouder dan de dagen ervoor, toen waren we namelijk vooral heel actief bezig overeind te blijven. We dobberen rustig rond en verlaten na een negen minuten het water, de zon.staat net mooi boven de horizon. Bij de spullen aangekomen blijk ik nu de vreemde eend in de bijt want Sander, Kim, Hans en Evert-Jan hebben allemaal een comfortabele badponcho voor het afdrogen en omkleden. Sta ik daar met mijn handdoek. N